3.
SSSSSNSSSSSSNS
SHSSSSSSSSSSSSSES
VA / / / / á 7A A f A / /
Qbe University of Cbicago
Bibraries
J
li
m T ERES | fats €xCo | ent URL
VINDICIJE
EPISTOLARUM S. IGNATII -
AUCTORE o. JOANNE QBARSON
EPISCOPO CESTRIENSI.
EDITIO NOVA ANNOTATIONIBUS ET PRAEFATIONE AD HODIERNUM CONTROVERSLE STATUM
AOCOMMODATA,
VOL. I.
OXONII : JOHANNES HENRIOUS PARKER
. M2DQQO0LII
Me
Da
— n "A ri
i.
TAM
pnt iS M v
j Fi Xa
LONDINI: ZXOUPEDBAT R.
CLAY,
pis A2 bh X C2
n —
Vieina eorporis morte, non moriebatur in animo Pastoris vigilantia pastoralis; cura tuendi Dominici gregis usque ad extremum vitz hujus diem mente sobria tenebatur. lta se Martyrem cogitabat futurum, ut esse non obliviseeretur Episcopum, magis curans quam rationem pastorum Principi de commissis sibi ovibus redderet, quam quid infideli Zmperator? de fide propria responderet. Ita adversus leonem aperte frementem in confessione virile pectus armahat.
S. AvausrINUS, SERM. cecix. 4. (Conf. Pearsoni Vind, 1I. cap. xi. p. 611)
EDITORIS PRBFATIO AD LECTOREM.
Operis dignitas, e Venerandi Auctoris merita. Major luz, que hodie ex» pluribus Veteris Ecclesie monumentis huic. . questioni affulsit. Versiones Armeniaca et Syriaca Episto- larum S. Ignat. Viri Rev. Gul. Cureton conjectura de singulari auctoritate Fragmentorum Syriacorum. | Virorum . Doctissimorum de ista conjectura sententie. — Viri Illustris Christiani Car. Jos. Bunsen Tentamen de Ignatio. Fabula . de censura; Porsoni. | Temeraria opinio Illustris Equitis de. . Pearsono. Argumenta Viri Reverendi refutantur. S. Ignatius Romana prosapia ortus, non Syrus. Syriaca lingua non . wlebantur Antiochenses. Idioma Epistolarum non est Arva-. maicum. Loci e» Epistolis Grecis, quos frustra suspectos . habet Vir Reverendus. Dallei argumentum | palmarium frustra resuscitare conatur: Inepte cavillatur in, Pearsonum. — Quid sit revera pretium Syriacorum, et que sit etas. Inter- . pres Syrus in his brevissimis Fragmentis Greca non semper intellezit. — Versio, quam habemus, est ex» quatuor Epistolis facta Epitome. | Id fusius probatur ex loco in Epist. ad Eph. c. 19, quem mutilatum explicare frustra laborant Curetonus, DBunsenius, et Vir Venerabilis Julius C. Hare. Cause summa . proponitur. Pearsoná argumenta stant immota. Testimonia . pro vero Ignatio duplo fere aucta. S. Gregorius Magnus non . Citat Interpolatas Epistolas. Probatur ex S. Hippolyti Opere -muper reperio, Simonem, non Valentinum, primum, docuisse . de Sige Gnosticorum. — Conclusio.
NovaM hane Editionem Vindiciarum S. Ignatii, libri auró contra non cari, libentius multo susceperam, quam sperabani me, vel pro ipsius dignitate, vel pro Venerandi Auctoris
yi EDITORIS PRASFATIO
nieritis, perpoliturum. Est enim ejusmodi Opus, quod nemo digne tractare potest, nisi qui se optimis literis a juventute addixerit, quique, acri judicio prope natus, castum Veritatis amorem severiore studio exeoluerit; quod non cuivis ador- nare facile est, licet neque oleo suo nec labori invidens, Veterum Seriptorum monumenta manu frequens versaverit ; nedum illi, qui otium inter libros captans, et forenses vitans tumultus, animi solatium potius quam publicum studiorum fructum horis subsecivis expetiverit.
Quinetiam in hae controversia id accidit, quod quidem spe destinabat Pearsonus, quum ultimam huie Operi adponebat "manum, ut major lux jam tandem Ignatianis Epistolis affulserit, crescente numero Monumentorum, qui * Eoccle- siam. Primitivam sua simplicitate eonspicuam " common- strent, * neque alienis coloribus depictam aut deformatam *."? Inde plura subsidia e Patrum Seriptis presto sunt; et inprimis ex Versionibus Orientalibus, Armeniaca et Syriaca, altera integra, manca altera, quas oportet, quieunque Saneti Martyris Epistolas cum Pearsono tuendas.sibi susceperit, sedulo cum Greco textu et cum Versione Vetere Latina conferre. Et Versio quidem Armeniaca septuaginta fere abhinc annis typis mandata erat, curante Mina Episcopo Urbis Bagrevand in Armenia majore, Constantinopoli Ànno 1783; collatis ad opus, ut ait Matthzus Typographus, quin- que codicibus manuscriptis: sed nescio quo fato delitescens Eruditorum notitiam pene effugeret, donec nuperrime doc- tissimus Julius Henr. Petermann, in Universitate Berolinensi Professor, ad novam Ignatianorum editionem illustrandam advocavit. Syriaca, quanta in. pluribus Codicibus adhuc restat, post tot rerum Christianarum casus, in Egypto a pauperibus Monachis Nitriensibus adservata, Anno primum 1838, deinde 1848, a Viro Venerabili Henrico Tattam, Archidiacono Bedfordiensi, publicis sumptibus adjuto, inter alios complures Codices Syriacos coempta, in Museum Britannicum invecta est. His auxiliis oblatis, quoniam Versio utraque confirmat auctoritatem Epistolarum quas tuetur Pearsonus, sperandum erat, et quidem jure spera adhue potest, finem liti tandem aliquando accessurum.
* Ád Lecto&m, sub fin.
AD LECTOREM. vii
Id unum moratur, quod Vir ille Reverendus, qui S. Ignatium e monumentis Syriacis nuper illustrandum sibi proposuit, eo nomine de literis optime meritus, nescio qua tamen iniqua opinatione prereptus, et ultra operis sibi mandati limites evagatus, sententiam Pearsoni, tot novis indiciis confirmatam, tot Virorum Gravissimorum suffragiis. comprobatam, iterum in dubium vocare, rem totam mira quadam, ne dicam inani, conjectura sua turbare conatus est?, Habemus scilicet. Ver- sionis Syriacze non nisi tres Epistolas, scriptas, ut tituli proferunt, ad S. Polycarpum, ad Ephesios, e& Romanos; sed quie non penitus respondent Grecis, et quum magnam partem trium Epistolarum omittant, partem Epistole ad Trallenses in media Epistola ad Romanos habent insertam. Has tamen Epistolarum particulas solas. esse S. Martyris, qu: hodie exstant, reliquias, Vir Reverendus impense sibi persuasit. Hine mihi, quod nollem, ingratum opus injunctum est, ut Viri rationes aliquas expenderem, quzstionem quasi nova ineude ad hodiernum controversiz statum reformarem, argu- menta Pearsoni novis hisce ambagibus involuta explicarem., Non enim satis est illi visum. dicere Pearsonum, si hodie viveret,.et eisdem testimoniis uti posset, in eandem hanc sententiam iturum; sed'non veritus est venerandum Anti- stitem, quo nemo sinceriore aut sanctiore fide in re critica versatus unquam fuit, astutice et sollertize preepropere accusare, dieta ejus parum intellecta narrando depravare, aliquando, tantam enim rem tam negligenter tractat, dum Dalleum repetit, Pearsonum, quasi nunquam conspexisset, preterire, aliquando Criticos alios minorum gentium, et imprimis * doc- tissimum," quem vocat, Whistonum, ad partes vocare. Qui vero Whistonum in societatem rei criticz susceperit, nonne hune oportet, si prudens est, Whistoni posteram famam cavere ? : s
At vero rogabis, unde hzc fiducia, quw Virum Syriaca Seripta evolventem, eum,laude, quam profecto deminutam nemo zquus studiorum :estimator optaret, impulit, ut Igna-
* Vir Reverendus Gul. Cureton; Reg. Majestatis Capellanus, et Eccl. Westmonasteriensis Presbendarius, in Libris, "The Ancient Syriae Version of the Epistles of St. Ignatius to St.
Polyearp, the Ephesians, and- ihe
"Romans. Lond. 1845." * Vindicisz Ig-
nalians, or the Genuine Epistles of Sí. Ignatius, as exhibited in the Syriae Version, vindieated. Ib. 1846." * Corpus Ignatianum; or a Complete. Collection of the Ignatian RBpistles. Ib. 1849."
yi EDITORIS PRAEFATIO
tium Eusebianum vespueret, et nullum, nisi quem tribus abbreviatis Epistolis Syrus Interpres reprwesentat, hodie crederet esse superstitem ? Equidem tibi, Lector Benevole, satisfacere valde exoptáns nequeo. : Dira quedam eupido altius Viri animo insedit, ut id credere, et aliis credendum proponere, satageret. Nihil autem omnino ad persuadendum attulit, nisi quod in duobus Codicibus Syriaeis tres Epistolas breviori forma exstare deprehenderit, et in tertio Codice unam ex tribus, Epistolam scil. ad.S. Polyearpum. . At vero ex Syriacis Scriptoribus compluribus, quorum sententias sive tractatus una in lucem protulit, palam est, apud Ecclesiam Orientalem, seculo quinto sive sexto, quo tempore hsec Versio facta est, septem Epistolas, prout ab Eusebio, Hiero- nymo, Theodoreto, agnitas fuisse, et sepius in Scriptis ab Eoclesize Doctoribus adhibitas.
Interim, ne in hac parte ultra prescriptum mihi munus immorarer, id vetuit, quod plures Viri Doctissimi hane hypothesi, quam tenui tibicine fulta sit, jampridem per- spectam habuere. Inprimis Reveréndus admodum Senex, ad instàurandam inter literas humaniores S8. Patrum memo- riam natus, Martnus Josephus Routh, Collegüu S. Marie Magdalen:e apud Oxonienses Preses*: demde Vir Reverendus Gulielmus Jacobson, Sacre 'Theologic in' eadem Universitate Professor Regius, ipse optime de S. Ignatio meritus, qui Martyris sinceras Epistolas summa cura edidit, e£ adnota- tionibus, tum. Pearsoni aliorumque Virorum Doctorum, tum suis, illustravit?: Vir Reverendus Robertus Hussey, Regius Professor ibidem IHistori€ Ecclesiasticw, qui, in Preefatione
ad Conciones Academicas Anglice scripta, jugulum causc peritissime aperuit*: Censor non contemnendus in ** Censura Anglicanaf:? et denique Vir Eruditus in * Censura Tri- mestri," qui Pearsonum non ita facile velut sexagenarium de ponte trudendum, vel potius, ut ficto nomine mendicantem, ab Ignatia Via summovendum, et acute et benigne com- monuit 8.
Neque apud exteros omnino cum plausu aut favente
* Ín Preefatione sua ad ** Reliquias f English Review, Dec. 1845, pp. Sacras," ed. 1840, vol. i. p. xxviii. 309—358.
3 ln Preefat. ad «Paires Aposto- € Quarterly Review, Dec. 1850, pp. licog," ed. tert. 1847, p. liv. 689—299,
* Oxon. 1849, pp. xiii.—xxxviii.
"AD LECTOREM. - ix
Sillentio acceptum est Corpus lghatiamum, unde videbatur nimia temeritate cor Ignatianum fuisse abstractum. ' Monuit inprimis, quem nuper nominavi, doétissimus Jul. Henricus Petermann, Armeniacam Veterem Versionem, quum e Syriaca antiquiore proculdubio translata esset, exhibere tamen septem lipistolas eodem ordine atque tenore quo exstant sex in Codice Mediceo, septima in Colbertino, et prxterea sex alias, quibus Testimonia apud Veteres Patres non dantur. Idem Editionem harum Epistolarum tredecim Notis Criticis in- siruxit^; qua quidem: nihil melius adhuc factum ad exhi- bendum nobis in sinceris Epistolis sincerum Ignatii textum. Memorandus etiam Car. Jos. Hefelius, Tubingensis, qui in Editione sua S. Tgnatii, j jam tertio repetita et aucta, Syriaca a nostrate edita Epitomen esse a Syro Monacho compagi- natam satis probabiliter pronunciat?. Deinde Henricus Denzinger, Professor lerbipoltanus, Tractatum singularem edidit, quo auctoritatem priorum septem Epistolarum contra hane Epitomen rationibus partim Pearsonianis, partim suis, commodissime tuetur *. .
Quinetiam Vir in Àntiquitate Heclesiastiea satis spectatus, nuper mortuus, Augustus Neander, quum primo aspectu. Syrum Epitomatorem pro vero Ignatio Epistolico amplexus esset, postea, ut notum est, re altius perpensa, quum cerneret nihil inde profici posse ad disciplinam Ecclesiz. Primitivse determinandam, priori sententie renunciavit, nec majoris pretii Syriaca quam Grwea esse palam professus est. Censu- ram literariam, qualis hodie, opinor, apud eruditissimos Germanos prevalet, non ita pridem protulit Franciscus Jos. Mone, Archivorum Publicorum Curator in Ducatu Badensi, Laieus, sed in sacris studüs non incultus, qui in Tractatu insigni de Liturgiis, ** Quicquid est," ait, * quod recentiores Critici jam intra annos. proximos quindecim de Epistolis Ignatianis disputaverint, id omne Epistolarum auctoritatem unice confirmavit." EE
h S, Ignatii Patris Apostoliel quee feruntur Epistole, coll. Edd. Grzeeis, Versionibusque Syriaea, Armeniaea, Latinis. Lips. 1849. pp. 565.
.À Tubinge, 1847. Vide etiam * Kir- chen-Lexicon, oder Eneyelopüdie der Katholisehen "Theologie, von H. J. Weizer und Benedikt Welte,"—Frei-
burg. 1850. Vol.i. pp. 598—600.
k «Ueber die Áechtheit des bishe- rigen Textes der Ignatianischen Briefe, von Heinrich Denzinger, Dr.
der Philosophie und TTheologie."—
Würtzburg, 1849. ! Frankfurt. 1850, p. 67.
X EDITORIS PRJEFATIO
Equidem tot Virorum Eruditissimorum, mea laude nihil indigentium, judiciis, non omnino inexspectatis, confirmatus, in Ignatianz controversie lucum mea ligna inferre pepercis- sem; neque enim tu mecum, Candide Lector, comes ire optares, :
rursus perplexum iter omne revolyens Tallacis sylvze ; 2
nisi alias persuasum esset hane partem laboris se Pearsoni injuria penitus omitti non posse, nec, prout amicis bene doctis visum est, rationibus his omnino neglectis, coronam adhuc magni Presulis capiti herentem posse illesam atque immarcescentem servari, Nec tamen adeo animo obsequutus sum, ut vel omnes, vel maximam partem. conclusionum, quas obtulit novus Ignatianorum Adversarius, ad examen revo- carem ; quum satis constaret Viros Gravissimos, quos memo- ravi huie muneri non defuisse, et, si paucas expenderem, sperandum esset de czteris te, Lector Candide, sequam facile sententiam laturum.
Habet, fateor, Vir ille Reverendus magnum adjutorem, et eundem Equitem Illustrem, qui, quum hanc quzstionem non minore impetu atque conatu aggressus sit, quam si antesig- nanus fuisset, de me fortasse questurus est, si nomen ejus et labores ingrato penitus silentio premam ?. De quo Viro tamen admodum invitus loquor. Eques ille Illustris jamdiu viguit, et viget adhue, conciliis Regum et Senatorum; prospero honorum suorum decursu jam adhuc fruitur ; apud Angligenas amabilis hospes commoratur; idem nullo fere literarum stadio non exercitus; felix studiorum, nisi Theologiam et res
"CEcclesiasticas tentasset. Ecquis vero, qui Pearsoni mite ingenium et honestatis laudem vel fando audierit, atrocis hujusce sententicte auctorem inter sanos Criticos patietur? ** Dallzus;" ait ille, * quantum enitescit collatus cum Censore isto arrogante et iracundo Pearsono! Dellei liber, mani- festum veritatis indicium pre se ferens, primum sibi vindicat locum apud Philologicos et Ecclesiastieze Historie Scruta- tores: at Pearsonus nihil agit, nisi quod sollertem Advocatum arguat, qui, quum pejorem causam tuendam sibi susceperit, adhibet eruditionem certe aliquam, sed probitatis et consci-
^ Ohrist. Car. Jos. Bunsen, Borussie Regis apud Angliam Legatus.
AD LECTOREM. xi
entie parum "." Miraberis proculdubio, Amice Lector, quamobrem hac tanta labe Vir ipse doctrina exeultus Pearsoni : mores pariter atque doctrinam adsperserit. Nempe vene- randus noster Antistes, si Illustrem Tiquitem audias, S. Hip- polytum inter 'lestes Ignatianos acciri voluit: quo uno exemplo actum esse jam ait de fide et existimatione Pearsoni. Fortasse: sed. interim id unum deest, ut indicet nobis Illus- iris Eques quo tandem loco Pearsonus Hippolytum, velut alter "sculapius, mutum et mortuum inter vivos et valentes ad testimonium dicendum resuscitaverit. Qui enim Pearsoni Vindicias perlegerint, negant sibi novum hune Virbium inter Testes usquam obvium fuisse.
Interim qua fide Eques Tllustris Ignatium a Syro decur- tatum tractaverit, quibus artibus ad ingenium Ecclesie suse FPuturi Seculi reformaverit, ab alis potus quam a me velim scisciteris ^. . Certe e compatriotis ipsius non unus conquestus est, Virum insignem arte quadam diplomatica Criticum agere, qui, novum hune textum nactus, ab Ignatio amovere conatus . est quiequid vel Eccles:e Romane, vel Protestantibus anti- quum morem obtinentibus, prodesse potuisset, conservare autem quantum a nova Schola Criticorum TTubingensium se immunem prsstaret. Quid referam commenta, ut honesto nomine 'Theophori, quod vel Syriaca Excerpta passim przfe- runt, S. Ignatium spoliaret? Quid frigida nimis et jejuna argumenta, quibus ardentem Martyris orationem, recisis adhue pluribus sententiis, torsit, fregit, e& comminuit ? Mihi, fateor, nullus restat animus ut ostendam Martyris disjecta et luxata et a Syriaca machoera vixdum refrigerata membra
? Locum exhibemus Teutonice, ne Vir sui temporis non minimus,
Versio nostra in suspieionem cadat: * Dallié steht jetzt sehr glünzend da gegen Pearson's übermüthige und lei- denschaftliche Kritik: sein Buch ist ein Meisterwerk Philologischer Kritik und KirehengeschiehtlicherForschung mit vorsehauendem Takte der Wahr- heit, wührend Pearson's Werk jetzt niehts mehr als die Sehutzsehrift eines. geschiekten Advoeaten heissen kann," (Alibi est *ein gewandter Sachwalter," p. 69,) * weleher eine un- wahre Sache mit mehr Gelehrsamkeit als Kedlichkeit und Gewissen vert- heidigt hat.—Ignatius von Antio- pon und Seine Zeit. Hamburg. 1847. p. 28
Thomas Smith, qui cum Pearsono in
vivis versatus erat, testimonio suo comprobavit id quod Scripta Pearsoni omnia evineunt : * Compertum habeo," inquit, *ex frequenti ista, qua me dignains est Vir Anaximus, conversa- tione, neminem, sive inter loquendum, Sive inter seribendum, aut sedatiori animo aut exaetiori judicio, etiam in ipso primo rerum conceptu, exsti- tisse."— Preef, in Ignat. p. iv. Probi- tatem vero in Pearsono laudare injuria Virtutis fuerit.
? Vide Die Drei üchten und die vier
'"unüchten Briefe des Ignatius, &c.
Hamb, 1847.
xüu EDITORIS PRJ&FATIO
quibus ille vulneribus, restituere se professus, vexavit iterum, detrivit, detruneavit, projecit denique inter molares Tubin- gensium, mitiorum fortasse Criticorum, conficienda ?."
Qui igitur hanc tanti Viri umbram pro praesidio nactus est, frigoris opaci solatio per me quidem fruatur. Est enim ejus- xaodi, quod olim solatio fuit apud invitos auditores agenti :
Satis est Equitem mihi plaudere, ut audax, Contemtis aliis, exploss Arbuseula dixit.
Ait scilicet Vir Illustris, nescio quo rumore propropere fretus, * Porsonum nihili zstimasse argumenta Pearsoni: Porsonum rem totam expendisse, prout alias multimodas quzestiones ad Novi Foederis critioem notitiam spectantes 9." Traditioni non scriptz fidem tantam largiri Religionis Reformatze, et adhue ad imaginem Szeul FPuturi reformande, acerrimum propugnatorem, proculdubio mireris. Sed quoniam Tradi- tionis natura ita comparata est, ut nihil perdat dum traditur, mihi eure fuit, et contigit, ut ad duos Reverendissimos et. apprime doctos Presules Anglieanos, Londiensem scil. et Lincolniensem, de Traditionis hujusce fontibus provocarem. Venerandi hi Patres, qui cum Porsone vivo uterque versati sunt, mihi confirmavere fabulz originem totam esse, quod semel Porsonus, cum Viro Rev. Roberto Hodgson Green- wood, Collegii Sanctissimz Trinitatis apud Cantabrigienses Socio, otiose collocutus, dixit, —non, quod ait Vir Reverendus, Equitis Illustris vestigiis insistens, * Pearsoni Opus nemini posse satisfacere ","—sed *^Pearsonum in Vindicüs sibi non penitus satisfecisse." Ilwc quum referebat Greenwoodius, ut erat vir veritatis amans, addere solebat, * Porsonum nihil ulterius dixisse, quo se explicaret." Possumus igitur, nulla Porsoni injuria, arbitrari Critieum hunc sagacem aliquid pluris desiderasse, quo Pearsoni argumentum. absolutissimum fieret, nullo modo id * nihili sstimasse." De summa quies- tione quid senserit Porsonus, nihil in alterutram partem ex Greenwoodii narratione judicandum. Quid ad rem faciat Porsoni diligentia, qualiscunque fuerit, in * quzestionibus ad "Novi Foederis notitiam spectantibus," equidem non video.
P VideDieTgnatianisehen Briefeund . 1 Tgnatius von Antiochien, ut süpr. ihr neuestér Kritiker. Von Dr. F. C, p.239. : Baur. Tubingen. 1848. * Corp. Ign. Pref. pp. xiv. xv.
AD LECTOREM. xii
Meo monitu non indiget eruditus Lector, ut videat onus probandi, quod aiunt, Syri Decurtatoris adstipulatoribus totum incumbere. Nos Septem Epistolas proferimus, quas omnes Patres Vetustissimi testimoniis suis et citationibus apertissime agnoscunt. lli nos intra limites Trium Epistolarum coarc- tant, quarum textui Patrum testimonia non omnino respon- . dent, quarum numero Patrum auctoritas omnino refragatur. Ipse enim inprimis S. Polycarpus, ut bene admonet Denzin- gerus, de pluribus, non de tribus, Epistolis loquitur*. Miri- fice laborat Vir Reverendus, ut Dalleum a Pearsono semel prostratum erigat et reficiat: ita tamen ut argumenta ejus, quae Syrum suum feriunt, cum Pearsono pariter contemnat, c:eteros contusi Critici articulos in locum quemque suum resti- tuere conetur, et sanitate iterum donare, t profecto de Dalleo idem credere fas est, quod olim cel. Johnsonum nos- irum respondisse memorant, querenti, quod de libro quodam, paginis nondum cultello apertis, judicium dederat : ** Equidem non putaveram auctorem a tergo paginz melius quidquam | quam in fronte scripsisse." Qui in parte, quam Syriaca Vérsio exhibet, adeo parum prospere versatus est, cur meliore . Genio tutum ad Greca accessisse arbitremur? — Hujus generis recidiva argumenta, non omnia, sed plura fortasse quam oportuit, in notulis meis subinde tractavi.
Veniamus ad ea, quae Viri Reverendi sunt propria. Ait ergo, neque id semel, Ignatius ipse Syrus fuit; Ignatii patrio sermone utitur Syrus Interpres *. Hoc, rogo, unde illi cogni- tum? Nomen Ignatii et Pearsonus et ali plures viderunt esse Romanum, idem quod Egnati nomen, sepius apud Ciceronem et Tacitum, et in Gruteri Inscriptionibus passim obvium. Neque egomet vel ex Actis Martyrü, vel aliter, intelligo, quo consilio Trajanus ad Romam Martyrem desti- naverit, nisi, quum civis ille esset. Romanus, ut supplicio presenti cives terreret, ne plures Christo nomina darent. At Àntiochenses, ait, Syriaco sermone patrio loquebantur ". Itane? Nonne Antiochia ortu erat Macedonum, Atheni-
ensium, et aliorum Graiorum, colonia? nonne ibi Macedonum
regum curia? An Syriacis libris bibliotheca Seleucidarum
* B. Polycarp. Epist. cap. 13. Den- nis, p. 54 ; Corp. Ign. Introd, Ixixv, ; zinger, p. 80. eb p. 3809. In Y indiciis, quas vocat, Ignatia- *. Corp. Tgn. Introd, Miv.
xiv EDITORIS PRJBFATIO
erat referta? Megasthenes et Euphorion an Syriace scripta ediderunt? | Àn Theophilus, Meletius, Chrysostomus Syriace apud AÁntiochenses solebant concionari? An quisquam ante tempora Ephraemii ex Comite Episcopi imperante Justi- niano; qui tamen ipse, quum Syrus esset, Grwew lingue sermonem bene callebat et seribebat*? ^ Quinetiam ipse Chrysostomus nos docet quales essent qui tune temporis in Syria Syriaca lingua utebantur, homines scil. quos nominat rusticos iJiteraios atque idiolasY, qui rarius ad Urbem ex provineia vicina accedebant. Proculdubio Versio est Syriaca, quam Vir Reverendus tuetur; neque ausus est ipse inventis suis ita plaudere, ut Ignatium Orientali lingua scripsisse plane affirmet *. Quorsum vero hxc de patrio sermone Tgna- tü et Antiochensium, tanta industria repetita, nisi ut vento obliquo Syriacas merces in meliorem portum dirigat ?
*^Pearsonus," ait Vir Reverendus, * nihil suspicatus est de phrasibus Aramaicis, quibus abundant hz Epistole*." Pear- sonus unde suspicari potuisset, quod nemo ante reperta Syriaca suspicatus est, nemo fortasse post reperta suspicabitur? Certe quzeunque dicta Criticus novus Aramaismum redolere docet, ea omnia Syro suo Ignatio eum Novi Foederis Scrip- toribus communia sunt" ; nisi excipias quie in Introductionem suam ex abundantia contulit. Ibi vero composita adjectiva, áfuóÜcos, afuompemrjs, cum multis aliis, Syro patre nata esse innuit, quia radix, loa dignus, frequentius apud Scriptores Syriacos occurrit? Qusstio est de compositis: respondet Criticus de voce simplici, quali nullam hominum in terris linguam penitus carere credendum est. Syriacam vero, cum cognatis linguis Orientalibus, composita refugere quis nescit ? Gwwcos contra, ect Atticos Scriptores ante alios, et ab his edoctos Asiaticos, eadem in deliciis habere? "A£touakdpwo rov & Xenophonte fortasse sonare didicerat Ignatius ; a Syris certe nihil tale audierat.
Demde admonet ignaros, privativa apud Syros formari, prefixo negativo Ü sicut. apud Grecos preefixa. vocali à: inde Aramaica ab origine esse vult quicunque hujusmodi compo- sita apud Tres Epistolas occurrunt. Commemorat, inter alia,
* Phot. Bibl. Cod. eexxviii. ^ ]bid. p. 988.
* Hom. xix, ad Pop. Antioch. * [bid. pp. 271, 280, 288. * Qorp. Ign. p. 278, l. 1, 2. * P. liv.
AD LECTOREM. xv
dxíryros, &kaspos, dóparos, ürpemros, d"aÜ85s. Hiwe si quid yaleant, pari ratione evincere susciperem. Ignatium patrio sermone Cambro-Britannorum scripsisse; quibus scil. admi- randa suppetit copia verborum | cum negativa particula di composita.
Parum probabile arbitratur Vir Reverendus, nec credere sibi in animum inducit, exstitisse quenquam qui Excerpta ex Ignatü Epistolis fecerit. At in omni Christiana antiquitate quid solennius, quam mos iste Excerpta ex libris Patrum Vetustiorum faciendi? Quid vetat Syrum quenpiam talem in Ignatium fuisse, qualis Novatianus, si Hieronymo creditur, in Tertullianum, qualis Prosper in Augustinum, Eucherius in Cassianum, Beda noster in Isidorum ? ' Quinetiam, ut. jam- dudum monuit Vir Doctus in Censura "Trimestri?, ex duobus Syriacis Codicibus, T'ractatuum, quos Critieus ipse diligentis- sime exscripsit, alter constat Excerptis Ignatianis, alter est brevissimum ex quatuor Epistolis factum Compendium.
Piget sane moram trahere exteris Viri levissimis conjec- turis, quibus ipse sibi imposuit, Dalleo magistro destitutus, fidem tamen receptis Epistolis abrogari postulat. Satis esse credit dicere, si qua vox sibi inusitata in his Epistolis occurrit, mirari se quid velit, quasi quod ipse miratur statim eo nomine imposturam redolere putandum sit. '* Mira locutio," ait, * xpGpa GOcoü, quam alias," scil. ab Interpolatore, miro modo immutatam legimus, cvvá$eu Oco0*." Epist. ad Eph. cap. 4. Certe Interpolator a sensu Ignatii non ab- errat, sed vocem pedestrem pro figurativa substituit, Nescio an cmteri interpretés vocem melius. reddiderint, quam cum delectu in Epistola sua posuisse S. Martyftem arbitror. Est enim TÓ xpóua, apud Musicorum. filios, melodia, qua hemi- tonia non minus quam toni sonum reddunt, ut sit perfectis-
.simus modulorum concentus: (Vitruv. v. cap. 4.) ypóya vero ' cob, chromaticam melodiam Deo dignam, vocat Ignatius, ne
de vulgari harmonia, propter mollitiem infami, loqui videre- tur; de qua consulendus Macrobius, Somn. Scip. ii. cap. 4; Clem. Alexandr. Pzdag. ii. cap. 4. $ 44. ad fin. Quod autem hic et alibi somniat Critieus, * Scriptorem Epistolce respexisse
historiam scculo quinto vulgatam, Ignatium cantus Eccle-
* Quarterly Rov. Dec. 1850, pp. 79, 80, * Corp. Ign. p. 916.
xvi EDITORIS PRZÉFA'MO
siastici fuisse doctorem," nihil probat, nisi id quod Vir rerum peritus, non ita pridem apud Angliam Summus Justitiarius, dicere solebat, * Non cuivis homini Metaphora temere cre- denda est."
Eece iterum. Legitur in Epist. ad Polycarpum, cap. 7. "H.éric wa a 1 év " Avrtoxeia, Tfjs Xvpías eipqvebet. — Clausulam aguoscunt pariter Interpres Latinus et Ármenius. Quid ad hecCriticus? — * Vox rfe Zvpías adjecta vf '" Avrioyela Inter- polatorem palam prodere mihi visa est. Plane supervacuum fecisset Ignatius, si Polycarpo indicasset quamnam unam ex pluribus Antiochie nomine insignitis urbibus intelligi volu- isset. Idem dictum vellem de Epist. ad Philadelph. cap. 10; ad Smyrn. eap. 117."
Hsc ut capiam, quod de me equidem pronunciare non ausim, misere plebecule, si supervacua. usurpaverint, veniam dabit Critieus, Sanctis Patribus et Martyribus non item. ''radit sane Appianus in Syriacis, monente Pearsono, Not. ad Smyrn. p. 20, Antiochias sedecim a Seleuco in memoriam patris conditas: hanc vero, cujus Ecclesiam rexerat Ignatius, Antiochiam Syrie, magnam Antiochiam, sive Antiochiam ad Daphnen, solenni cognomine appellatam, plures ostendunt auctores. (Vid. Brotier. ad 'Tac. Ann. ii. 88; Joseph. Antiq. xvi. cap. 2; Bell. Jud. i. cap. 21; Malele Chronogr. 256; 272; et ahbi; Gruter. Inseript. 567, 10.) Ab hae urbe ad Smyrnam prope litus Asiz naviganti oculis obviam se dedisset - Antiochia ad Cragum, iter pedestre facienti pretereundze essent fortasse Antiochia Pisidiz et Antiochia ad M:eandrum. Inter tot urbes cognomines, quis dicturus est supervacuum fecisse Ignatium quod urbem suam distinxerit? Quin vero ejusmodi est hzc objectio, ac si quis de Plàtonis Gorgise sin- ceritate dubitaret, quod ibi Socrates cum Callicle colloquens inquit, KaNNueMs ó ' Ayapveós, e& mox de seipso, Zewpárns ó "AXwmrekrÜev. Supervacuum plane fuit, ut vel Calliclem moneret, ilum ortu Ácharnensem esse, vel ut pagum suum patrium, Callieli bene notum, commemoraret. Ergo Inter- polatoris manus manifesta est, Vel, si placet, fingamus, ven- turo tempore Critieus hujus notz, si inciderit in Chartam Regis cujusdam Britannici, aut Regine nostro, (quam con- servet Deus!) in qua mentio facta fuerit de * villa nostra
! Qorp. lgu. p. 215.
AD LECTOREM. ^oxvi
Barvici ad Tuedam," quas turbas excitaturus sit. Superva-
cuum plane fecit Chartow scriptor, qui voces *ad Tuedam adjecit, quum non alia usquam exstet villa Barvici ab ultima
"Thule usque ad Fretum Britannicum. Fictorem fraude sua
detectum habes. Sed ne quid desit Dallcei pro viribus Ultori, argumentum
. illud palmarium, quod semel a Pearsono sopitum 5, supremum
Larroquius, vel fortasse Oudinus, congemuit, iterum voce cientem audias, * Nemo," ait, Ecclesie mostre, statum majore fide aut amore colit, quam ego; longe autem firmi- oribus et ex altiore fonte petitis argumentis stare illam mihi persuasum est, quam que Epistolarum Ignatianarum testi- moniis ullo modo nitatur." Ait ulterius, post resecta dubia, et quz sibi Syriacum Versionem tuenti spuria visa sunt,
** adhüe restare quod probare possit Episcopum, Presbyteros,
et Diaconos, eo tempore quo scribebat S. Ignatius, in Ecclesia Smyrnensi jamdudum constitutos fuisse." Sed tamen, mu- tata cantilena, alibi szpius docet, «id egisse? Epistolarum Grecarum Seriptorem, *id fraudis incitamentum fuisse, ut
obedire et consentire Episcopo suo Christianos ubique coge-
reti" -Eodem proposito Criticorum infelicium scrinia com-
pilavit, verba convertit*, quorum si quid valeat in hac quzes-
tione auctoritas, possum et alios complures ex Socini partibus advocare, quibus scil. unum opus est hujusmodi fundamenta
dejicere!, Hoe rogo Virum ab Episcopi manu ipsum sacris ordinibus adscriptum : Iste **fons altior," quem crepat, unde erat? E colo, an ex hominibus? 8i e colo, nonne indignum est credere Christianum Veterem, quicunque is fuerit, eandem nobiscum veritatem professum, ab eodem nobiscum hominum
Salvatore edoctum, sicut veritas est in Jesu, tamen. ante con-
spectum Domini loquutum, et ante conspectum Ejus protulisse dolun? sta "firmiora argumenta" an Veteribus nota. erant, an ignota? . Si nota, quod inficiari sexcenti Dallzi, si resurgant, non valebunt, si eadem ubique ab Apostolis consti- tuta erat Ecclesie forma, quorsum Vetus Scriptor quisquam
(8 Vindic. Part. ii, eap. xii. B 594, — g. Vide. Librum, cui titulus, sqq. a mA ;e Letters to Francis | Wrangham, * Corp. Ign. p. xv. Arehdeacon of Cleveland," York, 1828.
i , Corp. Ign. pp. 281. 309; air, : 898. pp. 144, 145. Scilicet *t hoc voluit post * Corp. Ign. Inirod. p. Ixxxvii. Socinum Dallzus," ut scite Pearsonus, Vind. Cureton, p. 86, et in App. xix. — P. ii, eap. i. infr. p. 350. PEARS. VINDIOC.
E
xviii EDITORIS PRAEFATIO
animi sui salutem in discrimen ageret, sub falso nomine . hortans ad officia, que nemo usquam Christianus abnegaret ?
"Taceo suffugia Viro Erudito indigna, quale est quod ait neminem sibi quirenti obvium fuisse, qui Pearsoni Vindicias perlegerat?, Certe, ut mihi non uno exemplo compertum, juvenes Oxonienses, etiam qui Ignatianam controversiam minus curant, Dialectices summ:e exercitationem ex hoc eximio Tractatu et condiscunt, et dum condiscunt admirantur. Virum autem Reverendum, Genio Ignorantic nimis fidentem, Pearsono a se minime perlecto obtrectasse, in notulis meis 'non semel demonstravi. Taceo quod asserit Pearsoni rationes inter se pugnare: id probare, non asserere, oportuit. "Taceo quod ait Larroquium, miserum hominem et causw sus vix eredulum, cujus ** rationes exsibilandas potius quam refellen- das? pronunciavit gravissimus auctor Beveregius", judicio Virorum Doctissimorum, Pearsono responsum absolutissimum dedisse. "Taceo cavillationes ineptas, quales neque audet ipse aperte proferre, nec quisquam vir bonus zquo animo susten- tabit; qualis est quod Usserium et Fabricium Critieos Pear- sono valentiores, et fortasse veritatis amantiores vocat. Longe absit, ut egomet famam venerabihs Usserii vel egregii Fabricii minutam velim, quorum uterque de Ignatio idem sensit ac Pearsonus. Sed mecum, Lector, disce, dum potes, quam nullo negotio fiat, Criticus, silancibus et trutina agenda res sit, si ex mole librorum potius quam ingenii vena, aucto- rem liceat expendere. "Taceo denique imbecillis animi contu- meliam, quam indicare satis est, ut Antistitis Magni vitam et memoriam colentibus indignationem non sine risu commo- veam, quod ait, Pearsonum, doctrina quidem non immeren- tem, sed factionis, cui inservierat, patrocinio, ad Episcopatus im Ecclesia Anglicana dignitatem fuisse provectum ?.
Redeo ad ea qux Syriaca propius tangunt. Fidem Codicis Medicei elevat Vir Reverendus, quod is scriptus est pluribus seculis serius quam Codices Syriaci ; quasi non permulta
*! Corp. Tgn. Prof. p. xiv. ensem se commendaverat, discas ex
? In Cod. Canon. l. xiii. 7v. Cf Epistolaejus adArchiepiscopum suum, Bul. Def. Fid, Nie. cap. ii. 7; et — Virum memorabilem, fortem et bo- seot. iii. cap. i.14. — num, et bonarum literarum suscepto-
? Corp.lgn.p. xiii, et 911. — rem, Gilbertum. Sheldon, quam nos
P Vid. Corp. Ign. p. xxi. Quibus non ita pridem edidimus in Pref, ad artibus optimus Pearsonus, jam annis —Pearsoni Opp. Minora. Oxon. 844. satis auebus,.ad. Episcopatum Cestri- vol i. p, exix.
B m L
AD LECTOREM. xix
exstarent Veterum ndubitatc fidei Monumenta, quorum Codices habemus in Bibliothecis non nisi recenti manu scrip- tos. Dissimulat id quod summum est, textum Codicis locis a tot Patribus laudatis tam bene respondere. Mendas huic Codici paucas irrepsisse, nemo negat: opem ad emendandum e Versionibus aliquando expetendam, omnes agnoscunt. Quod quidem fiet etiam ex his Syriacis Fragmentis, si semel statu- atur quz sit hujuscé Orientális Versionis setas, quid sit Codi- cum pretium. Exempli gratia, in Epist. ad Romanos, cap. 2, Grwea habemus ex Codice Colbertino, "Eà» yàp owryjoore dT éuo0, éyà vyevijoopat Oeol- &àv Gà épaaÜ Tyre ri)s capkós pov, vráMv écopas rpéyeov. Eadem legerat Interpolator, qui nihil
mutavit. Vetus autem Interpres Latinus, Si enim taceatis a
me, ego ero Dei; (Cod. Caiensis, ego verbum; Dei ;). si autem desideretis carnem meam, rursus factus sum vox. Legerat ergo, ut credibile est, éyoà Aóyyos éco Geot* et postea, aráMw vyéyova dowj. Eadem legisse videntur Syri plures, qui hunc locum, vel cum contextu, vel sine contextü, exhibent. Corp. Ign. p. 42, 1. 6,7; 206,1. 26, 7; 225,1. 14, 15. Versio Àr- . meniaca hujus Epistole est duplex: altera, si quid video, cüm Colbertino Codice consentit; altera cum Syris et Inter- prete Latino. Petermann. p. 141.
Notabilis sane hzc diversitas, eujus causam, donec accedat aliud exemplar Graecum, frustra scisciteris. Par fere utrique lectioni auctoritas; neque egomet prestandum in me susci- piam, utra sit alteri preeferenda. — Hoc dico; clausulam srdAuv écoua, Trpéyev neque Smithius nec Ruinartus mihi satis expediunt, quum desit propositio praecedens, cüi respondeat hee dmóbos:s. Si conjicere liceat, ut in re dubia, crediderim S. Martyrem plenius aliquid scripsisse, et librarios deceptos, quum similia periodi membra essent repetenda, alterum alteram clausulam omisisse, Quid si ponamus hujusmodi sen- tentiam fortasse ab Ignatio provenisse ? "Edv ydp awrijowre d" époD, éyà Xóyos &copat Gco0* édv 86 épacÜfyre rijs cápkós pov, Tid). vyéyova, devi. "Eày ewrüjesre, vóv 9póuov dprios ' véréAeka * éd» 88 ur), rdv Écopas rpéyov.
Quod ad antithesin spectat, quam przferunt Latinus et Syrus etalter ÀArmenius Interpres, Vir Reverendus ait * multos Serip- tores nascentis Ecclesi: " eum Joanne Monacho Syro incerti- sceculi, quem citat, ** consensisse, ut voee Aóyos intelligerent
b 2
XX EDITORIS PRGEFATIO
hominem spiritualem, voce dv), animalem*." — Adducit ex Grecis, Origene, Athanasio, e£. aliis, multa quibus Naturam illi ro Aóyov-ro) Geo edocent. Num Salvatorem Hominum Vir Reverendus vult nudum hominem spiritualem fuisse? Absit ut hoc credam. At, Origenes loquitur etiam de S.Joanne Baptista, quem ovy» fuisse ex ipsius verbis, Joann. i. 28, indicat, sed $wvrjv Geuviovcav róv Aóyov. An vero Origenes ibi doceat Aominem foisse animalem S. Baptistam, dubitare certe possumus: an id quisquam Christianus docuerit, scire velim. Quin et Origenes ipse has argutias petitas ex vocibus Aóyos, ow), 7X0s, ut ex Gnosticorum deliriis natas, summatim condemnat. Sufficit, ait, ad istas nugas evertendas simplex et obfirmata megatio. "Ape? eis dvarpomwv *j amapapusOwros dmóQacis, In Joann. tom. vi. $ 12.
Tolle hec inepta commenta, quibus Criticus aliud agens Hiereseos cautibus caput imprudens impegit. Obscurior est aliquanto sensus loci quem tractamus, Quarendum tamen, an forte Ignatius, sancta quadam libertate utens, dixerit se, semel voti compotem, Aóyov Oeo) futurum esse, quia bené norat, quod Iilarims ait, in Psalm. cxviii. 89, * postquam hoc sieculum transierit, in coelo verbum obedientise, constitutc in crenturis quie revelationem filiorum Dei exspectant, perman- surum," Nisi potius prospiciebat istam Divini Logi pro- piorem participationem, et promissa expleta, per que efficia- mur Divine consortes Nature. (Vid. S. Athan. Orat. i. cap. v. $16. Jam de voce $evj, eui oppositus est Aóyos, minus incerti sumus; namque, ut cum Augustino loquar, Serm. eclxxxviii., * verbum valet plurimum et tine voce: vox inanis est sine verbo."
Hune locum idcirco fusius prosecuti sumus, quod non solus stat Syrus Interpres, quum a lectione Codicis Colbertini dis- cedit, sed habet adstipulantem Vet. Versionem Latinam. Quum solus est, non idem valet, ut pluribus exemplis facile ostendi potest. Inprimis vero multa frustra conjecit Vir Reve- rendus de vetustate Versionis Syriacz. Nullo modo probari potest hanc Versionem ante seculum sextum, recens ortum fortasse, fortasse adultum, lucem adspexisse". Frustra est, quod nimio captus amore intactarum chartarum Nitriensium,
3 Üorp. Ign. p * Vid. R. Hey, Tunt ad Cone. p. xxii. not. ", Vid. infr. pp. 100, 101.
AD LECTOREM. "*Xxl
ait ** Syriacam Recensionem Irenco et Origeni fuissé notam *." Frustra est quod Veteri Versioni Novi Testamenti cquixvam esse innuit. Satis constat, etiam ex his brevissimis Frag- mentis, Syrum Interpretem aliquando Grzca non bene intel-
lexisse. In Epist. ad Polycarpum, cap. l, wai ávras capa- kaXetv vertit, lai] «215 (a3 saa 152 lonzo, ef sis
pelens. (precibus, pro omnibus filiüs hominis. In ejusdem Epistole cap. 6, óvalugv )p&v reddit, qa ]1] 103 lb. 690 evsullo in vobis. Yn Epist. ad «Romanos, init. d£ormperz)s vertit quasi esset d£tofSlros, 42 lana, vita digna. Legen- dum esse conjicit Vir Reverendus ].A pro LZX, ut fiat digna decente, pro digna vita. An id Syrus dixisset pro 1zo4 LS, digna decore, judicent peritiores. Namque ét genio et idiomati Linguarum Orientalium repugnat, ut adjectivum, more Attico, pro substantivo cognato substituatur; quibus potius solenne est substantiva in casu genitivo pro adjectivo Greco aut Latino adhibere. Melius, nec tamen accurate, vertit Syrus alius in Fragmento Versionis Actorum 8. Ignatii, (Corp. p. 324, 1. 27,) maay2» laca, digna splendore Ejus, scil. Dei. Sed mihi nullo modo propositum est, ut novum subsi- dium quod ex Syris nacti sumus, contéemnam. Id unum dico: Syrus, quem "habemus, Epitomator est Ignatii, non Interpres. Ignatium reprwsentat, sed non plenum e et totum Ignatium.
Ut rem summam paucissimis expediam, Syrinca illa Ex- cerpta esse, et a manu quidem festina, ne dicam indocta, exarata, exemplo uno allato satis comprobatur. Locus est celeberrimus, Epistole ad Ephesios, cap. 19. "EXa8ev vóv dp- xovra ToU ai$vos rovrov 7) mapÜevía Mapías, kal ó rokerüs avri), Óolts rai ó Üdvaros ToU Kvpiov, rpía uvaciüpia kpavyrjs, &riva, y sjovy(a GeoU émpáy0n. — Verba priora citant Auctor Comment. sub Theophili nomine editi ; Origenes, Hom. vi. in Lueam; Auctor in Append. Basil. Opp. ii. 598;' Hierony- mus in Mattheum, Opp. vi. 12: sententiam fere totam Eusebius, Quist. ad Steph. ap. Maii Nov. Coll.i. 4;. Andreas Cretensis in Cod. Oxon. Bodleiano; Jovius Monachus apud Photium Cod. cexxi.; "limotheus Junor Alexandrinus in Vers. Syr. apud Corp. Ign. p. 211; Syrus alter, ib. p. 219: ut nullus fere exstet Ignatii locus, quem plura confirmant
* Corp. Ign. p. Ixxv.
xxii EDITORIS PRAEFATIO
Veterum testimonia. sec autem sententia, si ad Vin He- verendi arbitrium ex Interprete Syriaco suo reformare velis, currit, dicam? an titubat? hoc modo: "Exa0ev rv ápyovra ToU akóvos voUrov 1j vapÜevía Mapías, kal Ó Tokerüs Tot Kupíov, ka& vpía pvoT)pua kpawyüs, &rwa, év navxiq. Geo émpáx 0n drró ro) dc'épos. Scilicet post. verbum émpdx65, in quo desinit sententia in Cod. Mediceo, hxc sequuntur: Ilós oUv é$avepdOs vois aidoiw; 'AoT)p év o)pávo CXap ev varép vrávras TOUS ác'TÉpas, k.T.. allusione facta ad stellam Magis pralucentem, quam, allatis pluribus SS. Patrum locis, defen- dit Pearsonus contra inconsultam censuram Dallei, Part. ii. cap. X. sub finem; defendit contra recentiores Denzingerus in "Tractatu suo, p. 59. -
Eusebius, in Quzestionibus ad Stephanum, locum ad hunc modum exscribit: "Exa8e vóv dopyovra voÜ aidvos rovrov 1) vrapÜcvía Mapías, kai ó Tokerós aUis, Ouoles kai ó Ü&varos TOU XpioToU: Tpía uvoT)pus kpavytjs, &riwa, éy qovyla Oco0 émpdx0». Ea fide, qua solet, omnia prout in Cod. Med. hodie leguntur, nisi quod Xpicvo) habet pro Kupíov, quod idem est. .
Andreas Cretensis: "EAa0e vv doyovra ToÜ aidvos rovrov 5 vapÜevia Mapas; kal ó rókos aUTís, kal ó Üávaros Tob XpwoToU: Tpía pvcTüpu,. bpucrà, &riwa év djavyíg Geoü émpáx0m. "Voce solenni cóxos utitur pro Toxerós: deinde legebat Xpic'rob, ut Eusebius; denique $pucrà substituit pro &pavyitjs, de qua mutatione plura posthae dicenda.
Jovium Monachum non moramur, quia sensum Ignatii potius quam verba representat,nec tamen dubium relinquit quid in textu B. Martyris repererat.
Timotheus legisse videtur: "EXxae róv dpyovra ToU aidvos robrov 1) srapÜevia, Mapías, kai ó rorerós avrrjs, Óoies O6 ial ó Üdvaros roÜ Kupiov: vpía uva ipta. kpawyrjs, &rtva, v ?)ovxta G«ob émpáx05. . Nihil deflectit à Codice Mediceo, nisi quod particulam 8é, quze excidisse videtur, suo loco restituit. Nulla notabilis varietas est in altero Syro, qui citationem claudit omisso posteriore sententize membro. |
Interpres Ármenius, ut ducem sequamur Petermannum, in ulteriore clausula legerat rpía uvoc)pua kpawytjs pucrà év sjovyio. Geo émpáx£n. In ewteris cum Timotheo videtur consentire.
AD LECTOREM. xxiii
Interpres Vetus Laünus: Latuif principem seculi hujus virginitas Marie, et. partus ipsius, similiter et mors Domini : tria mysteria clamoris, que in silentio Dei operata sunt.
Habermus igitur, ne dieam plures, tres Scriptores Antiquos, duos Interpretes Ántiquos, lectionem Codicis Medicei, nulla notabili varietate, confirmantes. Nune audiamus Criticos.
Vir Reverendus, qui nunquam suspicionem admittit, qua credere se patiatur Syriaca sua aliquo vitio laborare, tenebras tamen, quibus Epitomator locum obfudit, discutere se posse .non valde profitetur. ** Verba hzc non adeo prona intellectu sunt," ait. * Andreas Cretensis, sive Scriptor unde Andreas sua mutuatus est, quum non cepisset quid vellent mysteria ista clamoris, (he mysteries of' the shout,) substituit uva rijpua $pucrá." Deinde post pauca, quae nihil expediunt, *^ Pos- sunt," ait, * hzec referri ad carmen militize ccelestis, Gloria in excelsis Deo, eic. Allusio fortasse fit ad Rom. xvi. 25, 26. Hane allusionem, si qua est, proemonstraverat Usserius. Sed nulla est.
Misellus ille Andreas cérte nunquam oculis viderat Ver- sionem Viri Reverendi, (Ae mysteries of the shout, nec, si oculis vidisset, fortasse mente fuisset assecutus. Sed Grzcum Tgnatium Grecus ipse legere potuit; fortasse et intelligere. Mihr quidem videtur ille substituisse phrasin usitatiorem, pvocüpus ópucrà, quam apud Chrysostomum, Proclum, et alios szpius legerat, quam in Liturgiis quotidie audierat, pro eà, qu;e nonnihil obscuritatis prz se fert, uvocjpia kpavyfis. At, si quid video, phrasis alterutra eodem redit: homines miratione et stupore moti aliquando exclamare vel inviti eoguntur, aliquando contremiscere: tantum, si vox d$pucrd admittitur in textum, antithesis sequentis Ts zcvyías non servatur. Locum non verto cum Usserio, mysteria digna que omnibus denuncientur; quse versio. iterum antithesin pessun- dat: sed mysteria, que, licet mirantes homines exclamare faciant, apud Deum in silentio acía sunt.
At * referri possunt hzc ad carmen militis coelestis, Glori ia in excelsis Deo." Vix exedo. Ecquis unquam audivit epawvyrjv dici de cantu aut carmine, sive hominum mortalium, sive. angelorum? Fuit, teste Aristotele, olim numerosus quidam faber zrarius, qui canebat «pawvyjv KaXMómgs quem tamen nunquam Calliope canentem aut vocantem jplacido lumine
XXlVv EDITORIS PRJSFATIO
]
respexit. In Rhetoric. lib. iü. 2. 14. "Vox illa est, si Xeno- phontem audiamus, in quam ne terrestris quidem militia bene ordinata prorumpit; nedum colestis. In Agesilao, cap. ii. 19, «pawvyy pév oU8euía «apiw, K.T.M. . Si Sacros
Scriptores consulas, LXX. Interpretes usurpant de clamore Sodomorum, Gen. xviii. 20,.21; de clamore /Egypti post cladem primogenitorum, Exod. xi. 6. $. Paulus, cum ira, indignatione, et blasphemia, inter Christi cultores etiam clamorem vetat. Eph. iv. 31. Qui de voce Syriaca exquirunt, si ad Versionem Vet. Novi Testamenti provocant, uno exem- plo, Apocalyps. xxi. 4, satis perspicient lAso (Trostius vertit, ein geschrey,) inter codlicolas nunquam audiri.
- Interim mancum. Epitomatoris locum Vir Reverendus miro
modo dissimulat : * Quicquid volunt; ait, ** hac tria mysteria clamoris, connexio est inter virginitatem Marix, ortum Dom. Nostri et stellam Magis prelucentem." Itane? LHze ut credamus, scriptum esse oportuit, "EAa0e róv dpxovra .. j mapÜevía Mapías, kal ó ro Kvpíov rokerós, ópoles 0à xal ó derjp. Ai aliud dixit Syrus, nempe fria mysteria, quorum tertium certe nobis divinandum reliquit, a sfella, sive apud stellam, sive a latere stelle, ]25e2 t^ ex facia esse. Hc cohzrere non posse nemo non videt. Quocunque modo stellam suam operari crediderit Syrus, non fuit stella ipsa mysterium, sed signum mysteriorum.
Hae igitur velitatione parum prospere inita, ventum ad iriarios. Acies Syriaca alium primipilum certe admodum efflagitat. En, Eques se nobis offert. Ille, docet nos Vir Reverendus, * proponit ut probabiliorem lectionem, Tpía pvoTüpua, évapyt), - . ^. Grwa, éempiwÜm TQ àcvépi." — Sed et ipsum, tum Ignatii tum Testium et Inter pretum omnium Correetorem adire placeat *.
Inprimis confitetur, quod primum est, Syram incaute pretermisisse clausulam, óuoíes kai ó Üdvaros ro0 Kupíov. Negat hune locum ullo modo ad carmen Angelorum re- spexisse : hoc secundum. At quo minus confessionem absolveret, obstabat Genius ille Critices Diplomaticze, quem | impense colit.
* Mveríjpia kpavyíjs," ait Vir Illustris, Hyper-orientale -
t Vide Die drei Achten, und die vier Unüchten Briefe, etc. p. 91.
AD LECTOREM.: XXV.
aliquid," (compositum id primus fortasse excogitavit)— ** THyper-orientale aliquid sonat, ne dicam absurdum. Quod . tamen si explicationem admitteret, divina hzc mysteria nullo modo clamantia wnysteria, (schreiende: geheimnisse,) vocare potuit; sed potius manifesta, scil. credentibus, sim malis, magna; sicut [S.] Paulus, 1 Tim. iii 16, magnum. pietatis mysterium". Deinde, *Si vox ulla hic requiritur, nullam aliam esse oportet nisi évapyri. Fieri potest, ut in v. xpawyjs vestigia restent vocis proxime insequentis, ubi nunc. legitur émpáx 1, nos vero énpUx6r restituimus."
Deinde restitutionem, quam vocat, hoe modo tuetur: * Lectio adhue recepta, &ruwa érpáx01, non est bene Greca. Nullo modo potuit Ignatius dicere spáecew pvar5)piu. Praeterea non liquet quid faciendum nobis và devép.. — Con- stat tamen hic Syrum vocem utramque legisse. Eadem in A. (Cod. Mediceo,) et in: B. (Interpolatore,) hodie leguntur; at non sine verborum congerie textui inserta. Inventionem (die wiederfindung) genui: lectionis acceptam refero, una cum multis, quze summam Viri doctrinam illustrant, Obser- vationibus, carissimo. et honoratissimo Amico meo, Viro : Reverendo Julio Hare, in cujus mecum concordia de veritate nostri textus Ignatiani non possum mihi non leetissime gratulari.?-
Concedimus, quidlibet audendi sive immutendi potestatem. his Criticis vel gratis vindicandam, si modo, quas foveas in his Epistolis Syrus fecerit, iis decipi nos exci patiamur. Sed priusquam Beatum Martyrem ad Censum Emquestrem redigi et minui permittimus, rogandum fortasse, primum, quid sit, aut quis ante nos dixerit, uvoT5piov évapyés. Mihi certe videtur id, quod palam factum est, et évapyce ante oculos versatur, non amplius esse mysterium", Deinde, scire velim, unde didicerit Eques Illustris, aut unde docuerit doctissimus ejus Amieus, uvoT5pus TpaxXÜ6va. non bene Grece dici. Unde minus Grecum, quam Thucydideanum uwvorrpta 7otet- cÓa,; Etenim si et apud Ethnicos ai rdv Geóv erpá£ets veyó- vact pJvoTypis, ut loquitur Tatianus, cap. 8; si omnis Christi arpü£is, uvoTr) piov, ut Nazianzenus, Orat. xxxix.; si mysterium
* Quinetiliani verba notissima, ter, quam si rebus ipsis intersimus, f'Evdpyew non iam dicere videtur sequuntur."— Lib. vi. ii, 82. Cf. Cie. quam ostendere : et effectus non ali- Acad. Quest. iv. 6.
xxvi EDITORIS PRJEFATIO
mystice fieri oportet, ut per Interpretem 'Theodotus Ancyranus de Incarnatione*, quod Grece, opinor, est mrpaxOfjvau- plane mihi non constat ratio negationis; nec plura ia Grecia vidisse crediderim Criticos hodiernos, quam viderunt Euse- bius, Andreas, et "limotheus, atque Interpretes Latinus, Armenius, et ipse hic Syrus, quem suis.blanditüs enecant. Dominus enim Noster, Jesus Christus, ut cum Chrysostomo loquar, oy uóvov rà 9ià rGv bupdrov pvocüpia, dNXd kai avrà rara, 6.à rv Zoyov ctv éxaploaro: (In 1 Cor. Tom. vii.) et aliquid majus preedicatione est Divini Verbi mysterium. Ilóv regi Xpio'roU Neyójuevov, ait Auctor Vetus, oU &oriv dmós C)pvyua, dXXd eUoefeías wvoTüjpiov "ráca Y, roÜ Xpwro) oikovoja, pvapuov óvouáterae 70 86 uvoTüpiov oUk év TÓ ypcuparri $aiveras, dXX ày TQ spar kypbrreras. (Append. in Chrysostom. vii. 886.) At é» rà «pdyuars knpvxOtjvas quid sit scire velim, nisi 7rpax05vai;
Proeuldubio temeraria hzc correctio, et pariter temeraria negatio, ex necessitate rei enatz sunt, Viris his insignibus nullum discrimen formidantibus, si modo Ignatium, hier- archie quam non amant assertorem, brevissimis his Epistolis conclusum vocem exiguam frustra attollere coegerint. Hc mysteria stupenda a s£ella, sive apud. stellam, fuisse facta, ut est apud Epitomatorem, certe nemo sanus dixerit; predicata fuisse, si quis eum Critics dixerit, non est omnino absonum. Àt mysteria, preesignificata per stellam, a Deo ad perfectionem fuisse ducta, quod hoe loco et contextu docet verus Ignatius, et fides Christiana et ratio agnoscunt.
Pearsoni manes non ledam plura recitando. Non nego illum seculo decimo septimo, prout Eques Illustris nos admonet, natum fuisse, studiis seculi decimi septimi enutritum. Vivat Vir Insignis, studiis floreat, si Deo placet, serioris, nec tamen sequioris, svi: si vero nactus fuerit unde vel famam Francisci Bacon in orbe disciplinarum exsuperet, nou ideo sibi tantum honorem comparasse arbitretur, quod decimo nono potius quam decimo septimo seculo terris ostentatus est, Vivat et ingeniosus ille Presbyter, qui évepyée uvoeccpiov primus ex proprio penu commentus est; sed et meminerit cognominis olim sui, Presbyteri Leporii, qui male se egisse sentiens,
* Ed. Combefis. ap. Gallandi Bibl. ix. 470. * Ignatius von Ántiochien, p. 69.
AD LECTOREM. xxvii
temerato pietatis mysterio, * quando ipse sibi se habuerat magistrum," non dedignatus est Libellum Emendationis edere. . 007 Ingratam digressionem, Amice Lector, hic tandem finitam habes. Controversiam quidem Ignatianam in universum estimanti nequaquam contemnenda esse Scripta hec nuper reperta. Syriaca, libens inprimis agnosco; ex quibus quanta vis Testimoniorum ad confirmandam Codicis Medicei auctori- tatem accreverit, Viris harum rerum callentibus jam cogni- tum, et à nobis, ut spero, Pearsoni vestigus mheserentibus in cursu Operis abunde demonstratum. Cause enim summa hoe est: In Parte Prima Vindiciarum Pearsoni argumenta: stant jam inde a principio immota. "Testimonia ejus ex - Patribus ad finem seculi sexti, aut initium septimj, jam pro- deunt duplo fere aucta". oc unum ex Ármenio Interprete edocti sumus, S. Gregorium Magnum et Anastasium Antio- chenum, non Interpolatas, quod concessit, hac ope nondum adjutus, candidissimus Pearsonus?, sed, quas tuemur, receptas Epistolas pre oculis habuisse. Interpolatas aut Spurias Epistolas nemo est qui tractasse aut vidisse comprobatur ' usque ad medium seculum septimum ; quo scilicet tempore, rebus Christianorum Orientalium miserabiliter fractis, Hsere- ticis passim. grassantibus, Sergio Nestoriano Mahumetz ad sacra domestiea admoto, ineptis consarcinatoribus quisquilias suas venditandi copia affatim suppetebat. Quod ad Partem Secundam attinet, si .quid ex recentiorum Criticorum indus- tria prolatum Pearsoni argumenta interna vel stabilire vel infirmare videbatur, id, spero, recolenti quiequid przstare oporteret Editorem officii memorem, mihi non omnino neglec- tum. Neque id minimi esse momenti arbitror, quod ex Opere accessit, nuper felicibus Academics Oxoniensis auspiciis publica luce donato, Christianz antiquitatis cultoribus accep- tissimo, Origenis, ut titulus prefert, sive, ut mihi cum Viris compluribus bene doctis probabilius videtur, S. Hippolyti, Philosophumenis: unde jax certissimo indicio constat, cele- berrimum illum 8. Ignatii locum ad Magnesios, de Gnostico- rum, ut volunt, Sige, si hujusmodi interpretatio admittitur, Simonem Ignatio seniorem, fabulw istius repertorem, potius
* Vid. Append. ad Part. i.eap. ii. — ^ —— ^ In Procem. cap. vi.
xxviii EDITORIS PRJRFATIO AD LECTOREM.
quam Valentinum, B. Martyre, si forte, juniorem, respexisse. Vid. Part. ii. cap. vi. p. 423.
Ad extera, ne Pearsonus egeat eo apparatu critico, quem presentis sevi exigit ratio, mendis priorum editionum pluribus sublatis, collatis, quos plurimos citat, SS. Patrum locis, et ilustratis quibusdam, quz vel lapsu temporum, vel mutatis hominum studiis, illustrationem efflagitare visa sunt, impen- sius curavi: notas marginales, quibus materies subinde trac- tata indicari possit, et Indicem copiosum suppeditavi. Labore meo fruaris velim, Amice Lector; et si quid vel supervacuum, vel praetermissum, vel denique minus accurate a me scriptum
-reperias, ignoscas, human:e sortis non immemor.
Epv. CuummOw. E villa de Crayke, prope Eboracum,
vii Kal, Feb. Fest. S. Polycarpi, M DOCO LIT.
ELENOHUS OAPITUM.
. IN PROGMIO.
CAPUT I.
Ocoasro Seribendi, et Procemii distributio
CAPUT II.
Prima Ignatii Editio Latina tantum, Epistole ejus pro genuinis habite.
CAPUT III.
Epistole Ignatii primum Grace edite. Doctorum virorum varia dei ipsis judicia
CAPUT IV.
Striciurce qu&edam Auctoris. Quid de variis hominum judieiis sentien- dum sib
CAPUT Y. .
Alia vetus Latina Versio ab Armachano publicata, qua Interpolationes detecte sunt, Greece Epistole e Mediceo Codice per Isaacum Vossium edite. Quid viri doeti de Epistolis ita purgatis editisque senserint
CAPUT Yi.
Sententia Dallei, aliquas Epistolas Ignatium scripsisse. Epistolas quas habemus easdem esse quas habuit Eusebius, Sex ab Eusebio memora- ias fuisse non ab Ignatio scriptas, sed ab Impostore ducentis post Ignatii mortem confictas. Epistolam ad Polycarpum non fuisse Euse- bio cognitam, sed ab alio Impostore ducentis post Eusebium annis suppositam. Sententia nosira. Septem Epistolas ab Eusebio memo- rari, easque omnes fuisse ab Ignatio ipso sanctissimo Martyre con- seriptas :
PAG.
28
25
27
38
40
4T
XXX ELENCHUS CAPITUM.
VINDICIARUM
Pans PRIMA.
CAPUT I. - PAG. ÀnauxENTA pro S. Ignatii Epistolis sunt vel externa, vol interna, Bix- terna 2. 'l'estimoniis, Interna ab Ipsis.Epistolis . . . . 68
CAPUT 1I.
"Testimonia pro S. Ignatii Epistolis. Quse ita disponuntur ut nullum Sweculum suis T'estimoniis careat, à Secundo, quo primum nai, ad Decimum-quintum, quo primum impressce sunt Epistolo . . 65.
Appendiv Editoris de "'estimontis recentius prolatis — . . . 92
CAPUT III.
Argumenta pro S. Ignatio, partim a testibus, partim a testimoniis petita. A TT'estiuxn numero, antiquitate, et serie. —A T'estimoniorum tum gene- rali, ium particulari Indicatione . . : . . M38
CAPUT IV.
Argumentum Adversariorum a "'esiimoniis adversus Ignatiana expun- gitur. Stiehometriam non.esse Nicephori Patriareh;. EtNicephorum et Anastasium Ignatii Epistolas admisisse. Stichometrie auctorem non condemnare Ignatii Epistolas. Defensio responsionis Hammondi. Non probari suppositionem ex nudo titulo Ápoeryphorum, Non ex reliquis qui eum Ignatio numerantw. De Hermes Pastore Veteris Fieclesic judicium. Consensus Nicephori et Gelasii frustra, obtenditur, Deeretum sub Gelasii nomine editum ipsius esse non videtur. Defensio Usserii ab Objeetionibus Dallei vindieatur. Responsio nostra illis Hammondi et Üsserii superaddita. In Stichometria. sub Ignatii nomine non Epistolas sed Aiax?» intelligi. De Indieulis, itemque
. de Didasealiis, e Constitutionibus Apostolicis brevis dissertatio . 181
"CAPUT Y.
Testimonium S.Polyearpi ab Exceptionibus vindicatur. Nee fidem ci deesse, nee vim. Auctoritas Epistole ad Philippenses ab omnibus recepta esí, Auetoritati ejus non derogat Stichometria quee dicitur Nicephori. Posterior Pars Epistole. non minus genuina quam prior. "T'estimonium nostrum esse mendacio inspersum aperta calumnia est. Particula suprema prioribus non contradicit. Vis Testimonii defen-
ditur, Nullas alias Epistolas Ignatii quam eas quas habemus a Poly- . earpo intelligi potuisse ostenditur : . . , .. 161
ELENCHUS CAPITUM.
*
CAPUT VI.
"l'estimonium S. Irenzi ab objeetionibus liberatur. FPrivolum et ineptum est putare illud aliunde quam ox Epistola ad Romanos citatum eso. Inanis est distinetio inter dixisse eb scripsisse. Nulla Ignatii Apoph- thegmata a Veteribus memorantur. Ignorasse Ireneum Ignatii Epi- 8Biolas nulla eum ratione asseritur, Árgumenium Negativum adversus Irensi Testimonium nullam vim habet . . . .
CAPUT VII.
"Testimonia Origenis ab Objectionibus vindieantur. 1, Frustranea non suni, quod errores Dallei de setate Impostoris sui, e hallucinatione Rusebii refellunt: ae preterea quod Argumentum Negativum funditus evertunt. 2, Falsa non sunt. Opus in Cantieum Canticorum est ipsius Origenis; non Latini Auctoris, sed Interpretis, et quidem. Ruf- fini. Homiliz in 8. Lucam sunt ipsius Origenis ; non Latini Auctoris, 8ed Interpretis, e& quidem Hieronymi . . D .
CAPUT VIII. -
Tusebii auctoritas defenditur. Impostori Dallzano non obstetricatus egt. Recte Polycarpi et Irenoei testimonia applieavit, Origenis testimonia non ignoravit, S. Athanasius ab Eusebio non es delusus. Neque Ignatium eo modo quo Salmasius et. Blondellus citavit. flammondus frustra et immerito sugillatur . . $0504 . .
CAPUT IX.
Testimonia S. Ohrysostomi ab objeetionibus vindieantur. Primum, in
XXXV
PAG,
183
208
229
Panegyrico ex Epistola ad Romanos, Chrysostomus Epistolas Ignatii -
nec ignoravit, nec contempsit. Sententiam non ex Actis, sed ex Epistola excerpsit. Cyprianus à Chrysostomo laudatus. Secundum, ex Epistola ad Polyearpum. Oratio, quod unus sit V. et N. Testa-
menti auctor, Chrysostomo ascribitur. Conjeeturis Savilii et Usserii
respondetur . . . . . .
CAPUT X.
Pseudo-Dionysii setas eruitnr, Dallsi sententia proponitur, et refutatur. Plurimi Catholici verum Areopagitam eum fuisse erediderunt ante A.D. 630. — Auctor, quisquis est, libros suos edidit diu ante A.p. 590. Multis probatur eum. quarto seeulo vixisse. Denique probabile cst eum seripsisse postremis Eusebii temporibus . «4
CAPUT XI.
(L) Argumentum Negativum refutatur. Non rejicitur quod Negativum
240
249
Sib, sed quod in hae re vim nüllum habeat. Argumentum a Testimo-.
niis Affirmativum Negativum destruit. Inira.annos cireiter co quot Auctores Ignatianis Testimonium prebent. (IL) Ignatiana non fue-
runi Alexandrinis incognita, Eutychii nürratio exentitur. Plures. .
XxXxli ELENCHUS CAPITUM.
Episcopos in ZEgypto fuisse ante Demetrium probatur. (IIL) De AEthiopiee Eeelesism origine et Episcopis fuse disputatur. (IV.) Ad argumentum de Ionensibus et Boioariis respondetur ; et de Hieronymo atque Epiphanio. (V.) Ignota fuisse Tertulliano Ignatiana demon- Slirari non potest; (VL) ut neque Caio, (VIL) neque Clementi Alex- andrino, neque Origeni, neque Julio Africano, neque Lactantio, neque Dionysio Alexandrino. Argumenti collectio responsionum collectione expungitur . . . . . . , . 9265
VINDICIARUM
Pans SECUNDA.
CAPUT I.
AnsuwENTA pro lgnatianis ex ipsis Epistolis ducta afferuntur. S. Igna- iius eire A.n. 107 seripsit. Illi stati materia Epistolarum in genere. speetata apprime convenit. Impostorum scripta solent sui sseculi . mores redolere. Nihil in his Epistolis posteriora speetat tempora. Episcopos in Asia.fuisse certum est, cum S, Ignatius ad martyrium düeeretur. Epistolarum Auctor ita Episcopos et Presbyteros describit, ut quze de tis dicit, illi eati, non autem. posteriori conveniant, Dus Hiereses Ignatii tempore maxime valebant, una quee Christum putative hominem, alia que nudum hominem asserebat. Has duas et solas - persiringi&à Ignatius, et Christum simpliciter 8eoAoyez. ^ Ápostoliece doctrine iraditio in Epistolis, Traditiones non scripte, posterioribus smculis memorate, minime continentur, Multa preterea in iisdem - traduntur, qui» non aliam quam Ignatii setatem sapiunt. Nihil certius seripbum aliquod suppositionis convineit, quam violatio temporum. . Varia hujus rei exempla. —Ficta plerumque Opera ex temporum ratione se prodere, Epistolee Socraticorum ab Allatio editze inde falsi- latis convineuntur. Dallemi confusa rerum tractatio reprehenditur . 345
CAPUT IL.
Argumentum Dallei a tempore ductum refellitur. Igfiatius nullum ^ heretieum nominavit. OCleobius, sive Cleobulus, primi sseculi hrereti- cus, Insignis S. Hieronymi loeus fuse explicatur, et ab importunis Dallei eonjecturis defenditur. Ignatius non scripsit conira Theodo- tum, sed hzresin ejus in Ebione damnavit . . . . $62
*
CAPUT III.
Argumentum a Valentini Sige ductum proponitur, Introductoriie Dallei eonjecturse refelluntur, De varia lectione frustra ambigitur. Interpo- latoris prudentia perperam advoeatur. Mala fides Peiayio immerito ascribitur. lrenszi silentium Eusebii silentio expungitur . . 875
ELENOHUS CAPITUM. - xxxiii
CAPUT IV.
Prima Assertio, vorba, illa Obk dmó evyjs mpoeA0à» hoeresin Ebionitarum ferire. Probatur ex aniecedentibus é& consequentibus. Explicatio tantum sunt Aóyov dibíow. Oppositio inter Adyov et, ovy)v. frequentis- sima, Petavii expositio defenditur. Objeetio de frigida locutione rejieitur. Similes veterum Patrum explieationes afforuntur. Geminus S. Augustini locus vindieatur, et altero Fulgentii firmatur. Locutio- nem inanem non esse. Vox spocA8ety Petaviano sensui non repugnat. Ek oryfjs Yel dmó ovyis non male reddi post silentium, .
CAPUT Y.
Assertio secunda, Verba illa ad Valentinum omnino non spectare. Valen- tiniani nunquam dixerunt Sigen peperisse Logum. In Sehola Valentini solus Nus ex Bytbo et Sigo, ideo Monogenes appellatus. Logus autem, quod a Bytho et Sige non. esset, in deminorationem natus, et JEon emeus fuit. Genealogia Zonum a Blondello perperam representata. Fragmentum Valentini apud Epiphanium explicatur. Locus Cyrilli lfierosolymitani diseutitur. ^ Dallei distinctio de mediata et imme-
diata eductione exploditur. Verba Ignatii cum placitis Valentini male '
componuntur Argumentis Dallei omnibus particulatim respondetur. Genuina Ignatianorum explieatio redditur. JAdversariorum expositio detoria ostenditur . . . .
CAPUT VI.
Assertio tertia, E(oeresin hane Valentino fuisse antiquiorem, et a Veteri- bus Gnóstieis acceptam. Idem asseritur ab Yrenzo, "Tertulliano, Epi- phanio, et Theodoreto, Ostenditur Bythum et Sigen inter Gnosticorum velerum combinationes fuisse, contra Blondellum. Probatur eosdem et Nun et Aletheian ex Bytho et Sige eduxisse, ex Nu vero vel Àn- thropo Logon, eontra Dalleeum. "Tria Dallei argumenta in contrarium adducta refelluntur . . . e . .
CAPUT VII.
Quaria Asserüio proponitur, Probari certo non posse ipsos Valentini errores lgnatio fuisse penitus incognitos. Fieri potuisse ut Ignatius cognosceret probatur ex setate Valentini cum illa S. Polycarpi compa- raa, Valentinum post Anicetum vixisse negatur. Loeus Tertulliani excutitur. Blondelli argumento respondetur. Antiquitas Valentinianz hereseos ex Veterum monumentis eruitur. De síate Basilidis cum Dallmo disputatur, Eum hswresin suam docuisse ante Hadriani impe- rium ostenditur, "Testimoniis a Dalleo adductis fuse respondetur
PEARS, VINDIOC. Cc
PAG.
384
416
484
xxxiv ELENCHUS CAPITUM.
CAPUT VIII.
. PAG.
Ad quatuor ultima pro violaiione temporis Argumenta respondetür. Auctor Epistolarum de Constantini Christianismo nihil suspieatus. Leopardi vox antiquitatem Epistolo ad Romanos haud imminuit. Figmenta Dallei de certi cujusdam ordinis militum appellatione. Leopardi vocem ante Constantini evum in usu fuisse adversus Dochai- ium ostenditur, Receptio ponitentium novitatem Epistolarum non probat. De Albaspinsi sententia disputatur. Onesimum, quem Ignatius Epheso preefuisse ait, mortuum fuisse sub tempore martyrii Ignatiani perperam asseritur, Varie quorundam de Onesimo sen- tentis id non evineunt . . . D. . . 453
CAPUT IX.
Aliena a virtutibus S. Ignatii dispunguntur. Nulla in Epistolis ejus heresis reperitur. Nulla irreverentia erga S8. Literas. Apoerypha sepe & Vetustissimis Seríiptoribus eitantur. Casauboni duplex re- sponsio affertur, et utraque pluribus stabilitur, Epistola S. Ignatii ad Romanos ab objectionibus Dallei vindieatur. Fortitudo, constantia, eb magnanimitas Martyrum defenduntur; plurimisque Pairum sen- ieniiis, eb Heroum Christianorum exemplis explieantur: quorum factis consona Ignatii verba ostenduntur . . . . 465
CAPUT X.
(L) Veraeitas S. Ignatii defenditur. Quid sit müca "Emwr02:) explicatur. Tipistolee S, Pauli ad Éphesios natura singularis describitur, Vera leetio ei Auctoris, eb Interpolatoris assevitur, (IL) Auctor Epistolarum non dieit se Christum in carne vidisse. Greci codices ommes, et, Vetgrum Excerpta oióa non eióov agnoseunt. Ituffinus et Librarii textum cor- rupisse male dieuntur. Hieronymi auctoritas in vertendis Grecis lanta non est, ut Grecorum omnium Codicum fidem in dubium vocet, Hugonis Grotii explicatio defenditur. (IIL) Quse habentur in Xpistola de Stella Magis visa temere scripta non suni, Eadem plurimi in Ec- clesia sequuti sunt. (IV.) Christum edisse et bibisse post resurrectio- nem non male asseritur . . . . . . . 407
CAPUT XI.
Doeetas nonnullos ab Eucharistia abstinuisse par es& eredere. Simoniani non statim post mortem Simonis evanuerunt. Non apparet Ignatium dixisse, Romanos fideles facile ipsum a supplicio eripere potuisse. Neque si dixerit, vexacitatem ejus in dubium vocat, Potuit sibi S. Ignatius seribendi secundam Epistolam ad Ephesios opportunitatem polliceri, Redemptio à vexatione militum, et facultas libere eustodisze Confessoribus ab Ecclesiis proeurari solita fuse describitur. Modestia Martyris tum erga Trallianos tum erga Polycarpum defenditur . 508
"ELENCHUS CAPITUM, COXXXYV
CAPUT XII.
Argumenta a Dictione petita refelluntur. Vera vocis 0codópov nolio apud Antiquos. : Ea vox S. Ignatio dum in vivis easet tributa est, Sermones
- Ignatii cum "Trajano habiti explieantur, Martyres à, Paganis, «itobat- uoves, máseri, 8eu ufelicos nominati, Fabula de S. Tgnatio puero in ulnis Christi accepto hoe titulo longe posterior Alia traditio illi fabulo comva Veteribus incognita. Fabule ipsius Ánastasius et Meta- phrastes primi meminerunt, JXgnatii Patriarehee Constantinopolitani - atate Fabule natz videntur. Noster Ignatius presbyteros Íepéas non appellat . . . . E . , . $2U
H
CAPUT XIII.
Argumentum palmarium diseutitur.. Ejus fundamentum in ruinis Pres- byteranarum partium poni ostenditur. De distinctis nominibus et offüciis trium saerorum Ordinum quatuor Assertiones siatuuntur. Assertio I. Alios quamplurimos secundi seculi Scriptores idem. dis- erimen inter vocabula Episcopatus et Peesbyteratus observasse, quod observat Ignatius noster. Quod probatur testimoniis Actorum Ignatii et Polyearpi, Imperatoris Hadriani, Dionysii Corinthiorum Episcopi, Lugdunensium Martyrum (quorum testimonium à Dlondelli Chrono- logieis objectionibus vindieatur) Hegesippi Polyeratis, Serapionis, Anonymi apud Eusebium, et Canonum Apostolieorum. — Assertio II. Nullum seeundi seeuli Seriptorem simplici presbytero, in secundo xninisterli ordine constituto Episcop? nomen iribuisse. Ratio mani- festa quare lgnatius diserimen illud caste observaret. Assertio III. Nullum omnino secundi seeuli Seriptorem, eum gradus enumerat, aut eum de singularibus sui temporis ministris loquitur, nomen gresbyteri ei qut Episcopus esset tribuisse. Loca Papis, Ireni, Cle- mentis Alexandrini, Polycarpi, Pii, et Hermes examinantur. Asser- tio IV. Ea etàte, qua S. Ignatius seripsisse dieltur, ires sacros Ordines distinctos in Ecclesia exstitisse. Quod eum aliorum, tum eliam eorum omnium, qui communionem nominum in Apostolicis scriptis observabant, testimoniis probatur. Dallei effusa oratio suf- flaminatur . " E . . . . . 534
CAPUT XIV.
Nulla vocabula ostendunt hunc Seriptorem diu post Ignatium vixisse. Voces compositze Imposturam non olent. Exempla ex N.'l'estamento,
. Clemente Romano, Cicerone. Poetice non sunt. Si quee rare sint aut nove, optime Ignatio conveniunt. Numerus voeum ab dos, exemplo Xenophontis, à $ép» communi omnium usu defenditur. Verborum immodestia refellitur. Conjeetura de Fictore vejicitur. Usurpatio voeum déóci:s, et dSew defenditur. Phrases alique expli- eaniur ae defenduntur . . . .
c T1 c
XXXVl ELENCHUS CAPITUM.
CAPUT XV.
imitatio Apostoli lgnatiana iokof4Afo non est. "Ova(un» vox Grsecis familiaris, ita ab Ignatio aliquoties usurpata, ub à Chrysostomo lau- detur. Censura Arruntii rejicitur, In voco ieójvxor, nulla Apostoli imitatio. Quid sit iocyvxos, quid ávríjvyov docetur, ut et ephimuo. Phrases aliquot sepius usurpatz defenduntur. lronia Apostolica ab Ignatio minime expressa . . . . . . 592
CAPUT XVI.
ignatius noster Apostolum in Inseriptionibus Epistolarum imitatur. Quse. Apostolicis longiores non sunt. De Inseriptione Epistole ad Romanos disputatur: ct de illa ad Philadelphienses. Aliorum exempla nostro non officiunt. Conjectura de mala imitatione ipsius lgnatii ab Impostore instituta exploditur. Argumentum a repotitio- nibus duetum plane frivolum esse ostenditur . . . . 608
ÍsAaAcr Vossrr EPrsronz pUA& Ap ANpm. lirvrvUM . . . 607
D
Ix»Ex . . . . . . 2 . . 653
SUPPLEMENT.
VINDICI /E Epistolarum
S. IGNATII.
AUCTORE
JOANNE PEARSON
PRESBYTERO.
ACCESSERUNT ISAACI FOSSII EPISTOL/E DU E ADVERSUS.
DAvip BrowNpErruM.
S. Chrysostomus IHomili&á XT. in Epist, ad Ephesios.
!Apieiy rovro sjyetoüe, ebd uot Tó Aévyew Uri üpBóBotol elsi; à víjs xcipo- TOvías Bé ofyerai kol &móAcAe; kal rl vÓ ÜüdeAos Tüv ÜAAc», rabTuS oluc ijpieuévas ;. Bomep yàp vaip más wlorews, oro iul )rép raíqs uáxcotot xpi.
CANTADBRIGIA:
Typis Joann. Hayes ;. Prostant Londini, apud Guil, Wells & Rob. Scott, ad Insiguia Prineipis in vico SLítfle Britaiu dieto. 1672.
PÉEARS. YINDIC. 5
DOMINO SUMME REVERENDO
D. GIBLBERTO,
ARCHIEPISCOPO CANTUARIENSI, TOTIUS ANGLLZE PRIMATI.
Cux Anastasius Ántiochenus ad Gregorium Magnum scripsisset, et S. Ignatii clausulam Epistole suse subjunxisset, eandem sux etiam Gregorius subtexuit, et, hane rationem reddidit, quia «om tantum vester est, sed et noster". Tta Occidentis et Orientis Patriarchze pro sanctissimo illo Przw- sule et Martyre inter se contendebant. Alii hujus sseuli mores, ali; concertationes: et docti et indocti, et domi et foris, pretiosissimas illius Martyris reliquias convellunt. Ad sedem igitur vestram Archiepiscopalem confugit ipse Archi- episcopus, et hoc unum efflagitat, ne pro impostore habeatur. Tu, cui apud nos sub Rege maximo summa in negotio reli- gionis et cura et potestas, singulari Dei providentia, meritis- simo commissa est, qui Ecclesiam nostram adversus exulce- ratos hominum animos, et luctuosissimorum temporum vitio enatas inimicitias, prudentis incredibilis auctoritate tueris, ' tam preeclarum pristinze simplicitatis, eum in doctrina Catho- lica, tum in disciplina Ecclesiastica, monumentum ab. ingeniis maleferiatis ventilari, Epistolas, in vinculis inter ferocientium militum manus et earcerum angustias animo prrsentissimo exaratas, tanquam invenustas rejici, hzresium tum primo exortarum, e£ nunc demum repullulantium, Schismatumque certissimum remedium extirpari, faciem denique Ecclesise primitive clarissime representatam, deturpari et oblhterari
^ Greg. Magn. Epist. Lib. iv. Ep. 37. Vid. infr. Procem. c. vi. B2
4 EPISTOLA DEDICATORIA.
nunquam patieris. Quid felicissimos eruditissimi Primatis Armachani conatus, quid conspirantem originalis Greci Co- dieis a doctissimo Vossio peropportune procuratam editionem, quid Hammondi viri optimi consummatissimique Theologi lueubrationes commemorem? Non enim dubito, quin horum omnium labores, maximo Ecclesi: emolumento susceptos, diu ante probaveris, magnoque acerrimi judicii prudentizeque tuse pondere stabiliveris. Cum autem hzc omnia ad severum nimis examen vocata sint, quxe hoe qualicunque Opere repo- nenda duxit, si non eodem judicio probare, tamen eo, quo
ipsum soles, candore recipere ut non dedigneris, humillime petit
Palternitati tue devolissimus
JOANNES PEARSON.
AD LECTOREM.
"QuusCUNQUE ad Controversiam hoe Opere tractatatu recte intelligendam conferant, in Proosmio jam satis perspicue et copiose exposita sunt; ut alia Prefatione uti supervacaneum plane videatur. Unicum tamen est, de quo te, Lector bene- vole, imprimis monendum duxi. Putarunt hactenus nostri S. Ignatii Epistolas antiquitati Episcopatus luculentissimum testimonium preebuisse. Nescio tamen quo pacto effectum est ut ex hoc uno Scriptore, et quidem deftecato, satis firmum argumentum pro novitate ordinis Episcopalis duci posse exis- Mirum * timent nonnulli illudque in Scholis Theologicis usurpent. M od Ecce enim inter Theses in Academia Salmuriensi sub presidio mentum, Ludovici Cappelli de Episcopi et Presbyteri discrimine dispu- ad Maeno- tatas, novum Argumentum in hunc modum conficitur, Zucfor 9105. Epistole ad Magnesios primo spec Bvrépiov, hoc est Collegium presbyterorum, ef Ecclesie per illud administrationem. atque regimen, vocat XpiaoÜ vópov, quia ex institutione et voluntate Christi per Apostolos institutum. est; veerepuc)v vero váfuw, novellam insütutionem, vocat eam que suo tempore Episcopum presbyteris preponebat. | Certum est autem eum scripsisse post "Valentini Heretici tempus, qui Romam venit sub Hygino Papa circa annum a Christo nato CXLIV. Ita fii manifestum novam constitutionem de Episcopi in presbyteros prerogativa et aucto- ritate factum esse post centesimum et quinquagesimum a Christi resurrectione, et. Spiritus S. missione in Apostolos, annum.
Hoe Argumentum Dalleus pretermisit, vel quod ei nullam vim inesse putaret; vel quod Scriptorem Epistolarum Impos- torem non probaret, sed supponeret; vel quod sux hypothesi minime conveniret, qui Impostorem suum vel sub finem tertii, vel sub initium quarti seculi vixisse putavit; quo'tempore hemo, qui non insanivisset, Episcopatum novellam institutio-
Salmasii de eodem loco eom- menta.
6 ^ AD LECTOREM.
nem vocasset. Nos ab illo praetermissum hic discutiendum putavimus; ne quis postea tam ineptum Ignatio sensum affingat, aut ex illo tam falsum et Ecclesi perniciosum dogma deducat.
Si enim concederetur et Auctorem Epistole ad Magnesios Impostorem fuisse, et Episcopatum movellam institutionem vocasse; nullo modo manifestum esset, constitutionem de Episcopi auctoritate post annum a Christi resurrectione CL. factam fuisse. Nam primo, si Impostor esset, non necesse est ut de suo tempore loqueretur: fingendum enim sibi sump- sisse dicendus esset veterem et Apostolicum Virum, ab Apo- stolis ordinatum Episcopum, et paulo post S. Joannis Apostoli obitum martyrio coronatum. Quod si Impostorem bene ageret, ad eam statem omnia referre debuit, et ad illud seculum h:we ipsa eum non retulisse probari nullo modo potest, Nihil igitur aliud ex duplici illa concessione sequitur, quam quod ex Lmpostoris sententia Episcopatus, ut presby- teratu superior est, tunc novella institutio fuerit, cum S. Igna- tius ad martyrium per Asiam duceretur. Hoc autem factum est intra. LXXV. annos post resurrectionem Christi, intra VIII. post mortem S. Joannis Apostoli; ut Episcopatus et novella institutio dici, e&t tamen Apostolicus esse potuerit. Sub Antonino vel Aurelio vixisse Impostorem suum vult Sal- masius unde pro more suo concludit, Eo seculo palam: est veorepucjv illam rá£w Episcopi supra qresbyteros infroduc-
tam esse, ut ex hac Epistola sole clarius dilucet. At si Im-
postor ille sub hoc vel illo Imperatore vixerit, palam non est veorepuerv vá£iw tunc fuisse introductam ; fieri enim potuisse, ut lgnatü simius Martyrem ipsum representaret, ad eam dtatem, qua Ignatius vixit, e& Damas adhue juvenis Magne- siorum Episcopus fuit, respiceret, omnes vident: unde sequi- tur eam novellam institutionem primo szculo introduci potu- isse. Et revera constütutionem auctoritatis Episcopalis ad annum CL. post Christi resurrectionem, hoc est, ad vulgaris JEre annum CLXXXIII referre ex setate Impostoris ab omni ratione alienum est, cum illi qui eum Impostorem esse volunt de ejus ztate convenire nunquam potuerint. Circa medium secundi sseculi Epistolam ad Magnesios scriptam fuisse sensit Albertinus, paulo posterius forte Salmasius: at si novella eo tempore institutio fuit, institutio tamen fuit, et
"AD LECTOREM. . 7
quidem ante illud tempus facta; quomodo igitur dici potuit hzc constitutio post. annum facta CLXXXIL ? Blondellus Ignatium vmogoMgatov post Clementis Alexandrini obitum, hoc est, post iitium tertii sscuh, Dalleus aut circa finem tertii, aut initium quarti, Bochartus sub imperio Constantini, scripsisse statuit; nemo autem sanus diceret, ea setate Episcopatum novellam institutionem fuisse.
Sed neutrum concedendum est; non primum, quia auctor Epistole ad Magnesios, ut et sex reliquarum, non Impostor, sed verus Ignatius, Antiochiw Episcopus fuit, ut toto hoc Opere probatum est; non secundum, quia Scriptor ille, quisquis fuit, Episcopatum movellam institutionem nunquam vocavit, Illa enim vox veorepuci) non novitatem Episcopatus, sed juventutem Tipiscopi denotat. Blondellus verba Ignatii notavit, Latine non reddidit: Salmasius omnium primus vecrepuc)v rá£m contra Ignatianum loquendi morem, contra manifestum totius contextus sensum, contra mentem Scrip- toris alibi satis explicatam, movam. institutionem. vel novum ordinem veddidit. Ad hane translationem confirmandam &.Paulum locum Ignatii misere detorsit; et cum Nostrum locutionem " mm. S. Pauli maxime secutum esse novisset, illum etiam perperam peram ad et coacte interpretatus est, In Epistola Pauli, inquit, ad anos. Timotheum 9. cap. ii. 22. veerepwal ériÜvplas non sunt juve- sius. niles cupiditates, sed move vel novarum rerum, ut alibi nos explicabimus. Ydceirco ut hoc Argumentum prorsus explo- datur, primo, Liector benevole, S. Pauli locus, quem secutum hie ut alibi Nostrum esse non injusta suspicio est, explicabi- tur; secundo, Ignatii verba nude et aperte exponentur, et ab importunis Adversariorum glossis vindicabuntur.
Néov nune juvenem. nune novum significare omnes norunt, Refutatio . Glossarium Vetus, Néos diyporros, Juvenis, Néos oikos, 7 Salmasii Érepóv vi, Novus, Novellus. 4 véos vedrepos pariter vel junior, vel recentior; aut etiam juvenis. esychius, Neore- pov, oU uóvov cwykpvrucde, aXX kal véov 'Acvruwo(. Vetus Glossarium, Junior, Nerepos, Juvenis, Neórepos. Et in Excerptis, Juvenis, veovrepos. 44 vewvrepos vox possessiva veo- Sensus vo- vepukóe, fuvenilis. Glossarium Groco-Latinum, Neorepuós, ,'; cis ME Juvenilis : Yatino-Grecum, Juvenilis, Neerepueóc. — Juvenile, Neorepucóv.. Newrepucós igitur a veorepos juvenilis, non rerum novarum, cupidus, qui Grwce vewrepicTiukós dicitur, a verbo
& AD LECTOREM.
vewrepítew. Unde inter vitiosa et vitaperanda Oratoris aut Demagogi epitheta hzc enumerantur a Julio Polluce, vapa- vpémov, vewrepitcv, vewrepioT)s, veorepuaTuK0s. Eo igitur loco ubi hoc Timotheo Apostolus preceptum dat, ràe 9 veo- vepiKds émiÜvjlas Qelye, vewrepucàs émiÜvplas, non novas, sed juveniles cupiditates veddi debere omnibus recte interpretandi rationibus probabimus. Nam primo, sive rem ipsam, quie ' vetatur, spectes, sive personam, cui preceptum datur, respi- cias, utrique hsec interpretatio imprimis convenit. Nam reipsa ézifvuíast, sive cupiditates, sive libidines, sive desideria, sive appetitus vel appetentias vertere placeat, ab omnibus semper juvenili zetati precipue tribute sunt. Aristoteles Rhetoricorum lib. ii..cap. 12. Of jév o)v véoi rà 709 ciciv émiÜvuarucol, ac rursus, eUjerd[joNoi: 0é-kal drícopou Trpós émifuuías. Idem Topicorum lib. iii. cap. 2. u&XXov vyàp oí véo, TÀv "rpecfBvrépov và rdv émiÜvpadv évoyXovra, — Inde Varro in Tithono, apud Nonium, Quam dereliquit mullicupida juvenilitas, S. Basilius, Koüdov 1) veórgs kai eUkürmnrov arpós Tà $abXa, émiÜvula, OvakdÜcrrov quas pude OvoiaÜérrovs appellavit Philo Jüdszus. S. Chrysostomus, Ifpós Ovuóv xai arpós émiÜvjías eUéumrovros aXXov éa wv ó véos, Quis igitur, cum émiÜvpías vetitas cernat, iisque vocem veorepukàge ad- junctam animadvertat, non statim eas juveniles esse judi- cabit? Est enim vewrepukós vox possessiva, ut. Grammatici loquuntur, et forma et signifieatione. "Exetva 86 éori TQ TUTQ KaL TÓ c)uawopéve krw9yrW Uca eis T)v vyevucyv ToU Tpororimov dvaM/ovra,, inquit Etymologus. ^ Necrepuós autem. resolvitur in genitivum ejus vocis a qua originem duxit, ut idem sit veerepucds, quod veorépov, émÜvpías. Jam. vero persona eui praeceptum hoc datum est juvenis fuit. Nam 1 Tim. iv. 12. Mq6eás cov fs veórgros tarad$povelro. Nemo adolescentiam tuam. contemnat, ve], ut antiquior trans- Jatio apud Ambrosiastrum, jwventuiem. | Secunda autem lipistola proximo post primam anno scripta est: adhuc igitur Timotheus juvenis fuit. Juvenem igitur Apostolus monet ut émifvulas fugiat, eas vewrepucas indigitat; sine dubio nempe juveniles intellexit. Secundo, hunc esse horum verborum sensum liquet ex omnibus Veterum 'Tlranslationi- bus. Vetus Interpres Latinus, Juvenilia autem desideria fuge, aliique eo antiquiores Tiatini. Quomodo Syri Apostolum
AD LECTORENM. 9
intellexerint, inter quos versatus est S. Ignatius, non melius intelligitur quam ex Veteri Versione Syriaca, quie sic hzc
verba reddidit, | oo &BÓ Z5. 4:1 NN j ana EU Ab omni- bus cupiditatibus adolescentie fuge. 2 "Tim. ii. 22. Sunt enim
1 AN i WERE ópéfeis, vel émiÜvpías js veórgros, ut NÉNS Matt. xix. 20. NT, o é veórqTós pov, et 1 'Tim. iv. 12. . » L ^ y D S ^ / . " 2043s 4 wx jns: cai] Dp pmóels cov Tfüjs veórQyros kara- dpove(ro. ita utrobique juventutem "Timothei respiciens eandem vocem usurpavit. Non aliter Versio Arabica, et JEthiopica. "Tertio, Veteres omnes tum Greci tum Latini eodem :modo hune locum interpretati sunt. Ambrosiaster qui sub Damaso scripsit: Juvenila autem desideria fuge. Juvenilim desideria adversa sunt: sunt enim voluptates mundane, qwe omnibus illecebris mancipate sunt ac per hoc a Dei servo fugiende sunt. Sectare vero justitiam, fidem, charitatem, pacem. Hec sectanda jubet que juve- nil etati devia videntur et aspera.. S. Chrysostomus ad locum : Newrepwkal oUy abra( eiciv ai Tüjs opveías puóvov, aXXà, rüca émidvna &ToTros veurrepur áKoVérGOGcay oi yeym- paóres ru oU Oct rà TÀv veerépov vroiiv. — Juveniles he cupi- ditates nom solius fornicationis sunt, sed omnis cupiditas ab- surda juvenilis est. Audiant senes, quod non oporteat ea facere que sunt juvenum, Hanc interpretationem sequuntur 'Theo- phylaetus et (Icumenius. Pelagius, ut videtur, in Commen- tario sub Hieronymi nomine edito: Juvenilia autem desideria fuge. Quia hi ex senioribus esse mom possunt, si hec agant que graviiati non conveniunt Christiane; ei a juvenibus vincuntur, si habeant levitatem. . B. Theodoretus in Commen- tario: 'Tds 0 veerepucàs émiÜvpas, rovrécvu, rpudxv, jéNros duerplav, O0Éav kev)v, ral và ToUro:s "rpocóuow. — Hoc est, delicias, risum àmmoderatum, vanam gloriam, et. que sunt his similia: qux quidem non sunt «ove, aut novarum rerum cupiditates, sed juvenilis statis comites. Primasius: Juve- nilia autem desideria fuge. —Juvenilia desideria et in senibus esse possunt, si heec agant, que gravitati non conveniant Chris- liane: ei a juvenibus vinci possuni, si caveant levitatem. Sedulius: Juvenilia desideria fuge, id est, fornicationem ; quam rem. novam esse nemo dixerit. Quarto, Veteres Éc- clesi:e Seriptores secundum hunc Paulinum sensum vocem
10 AD LECTOREM.
vewrepiKós usurpabant, ut Eusebius, libro de Martyribus Palestine cap. 4. ubi describit fortissimum Martyrem Apphi- anum nondum viginti annos natum, qui Beryti vixerat. IlapdSoÉov kal ei:etv de éy rowxiry róNet rdv veorepucóy émt- Üvpudiv mepáve vyevópevos, ka pu]. om ákujs ToU acparos, pij8" imr íjs Tdv véev ératpelas uad apels àv poro, cedpo- cóvgv 9o7rátero. lncredibile dictu est. quo pacto in. tali civi- lale adolescentie cupiditatibus superior, nec vigore corporis, nec juvenum, sodalitio mores suos corrumpi passus modestiam amplexatus est. S. Chrysostomus de seipso adhue juvene, Oratione de Sacerdotio prima: "'Eszreiüdy 86 &ev róv nakápuov TÓv rGv povaxdwv perabudiew Sov, kal "r?v diXocobíav Tijv d0f, kal ovic Ero rjv Ó Cuyós atras aos 1jv, dXX. *) puàv adroU vAdoTvyÉ éxovbitero peréepos, éyà Bà Erw vais voÜ kócuav vremeümuévos émiÜvuiaus kaÜeiNkov Triv épavroü *yvyrnv, kal éBiatüpqv káro uévem, vewerepucais avryv émuplÜev dQav- Traciaus. Cum autem oporteret beatam monasticam vitam per- sequi, veramque philosophiam, nec jam nobis par. statera esset, sed illius lane utpote levior sublimis ferretur, ego vero mun- danis cupiditatibus impeditus, meam lancem deorsum traherem, et inferius manere cogerem, juvenilibus eam, aggravans cogita- lionibus. Hie enim pariter veorepwds $avracias usurpavit, ac in Expositione loci ad Timotheum, $avracíae veerepucás $eÜye. Auctor Constitutionum Apostolicarum, lib. ii. cap. 1. ex Didascalia, ut videtur, ea qu: Ignatio tribuebatur, docet Episcopum non debere esse minorem natu quam annorum quinquaginta, Óv& TpómQ Til Tds vevrepwds ara£las kai Tàs &EoDev Gia BoXàs é&xmrejevyds vwapxei. Quod ea etas quodam- modo jam juveniles petulantias, et eorum quà foris sunt obtrec- tationes effugerit : nisi forte quis dignus sit Episcopatu, 9u TÍs veóryros év wpaóTqri kal eUraÉ(a tyüpas émiSeucvüpevos, in juventute mansuete'et composite vivendo senectutem ostendens. Pluribus, opinor, modis explicatio vocis uovypovs, quie semel tantum in Scriptura reperitur, confirmari non potest: cum, si rem ipsam quse vetatur, si personam cui datum est praeceptum, consideres, si Interpretes, si Commenta- tores, si vulgatum vocabuli apud Veteres usum spectes, omnes in hac una expositione consentiant atque conspirent. Quod si ea vocis hujus aeceptio apud Apostolum recipi omnino debeat, plusquam verisimile est apud Ignatium nostrum, quem tum in rebus tum in verbis S. Paulum precipue imita-
AD LECTOREM. 11
tum esse et. nostri fatentur, ot Adversarii queruntur, éandem vocem eodem sensu accipiendam esse. '
Ut autem hoc dilucidius appareat, locum ipsum, ut apud nostrum exstat, integrum apponam. Ex codice Mediceo in LoewsIg- - Epistola. ad Magnesios hte transcribimus, c. 3. Kal óyiy 82 28i expo arpémes uj cuyxpücOau cf) *)Nuclo, ToO "Eu kórrov, GXNXà. kara B/vapuv Geol srarpós mácav évrpom]v avrà drrovépew, katàs Éyvewv kai ToUs av(ovs vpeaflvrépous, oU 7poceOwg$óras viv Qauvouévqv vewrepuci)v rá£m, àXX' ds opoviuovs é» 6eQ cvy- xepoüvras a)TrQ. Interpres Usserianus: Sed ef vos decet non couti elate Episcopi, sed secundum. virtutem Dei Patris reverentiam ei tribuere, sicul cognovi ei sanctos presbyteros, non assumentes apparentem juniorem ordinem, sed ul prudentes in. Deo concedentes ipsi. Primo igitur hunc Interpretem habemus consentientem, qui ad :etatem Episcopi respiciens, veorepue)v TáÉw, non novellam. institutionem, sed juniorem ordinem vertit. lIluic adjungimus Interpolatorem sive Para- phrasten, qui pro Ignatianis sua hzc posuit, oU vrpós Tz» $ai- vouévuv àdopóvras veórgra. Vulgatus Interpres, Non propter juventutem que n eo videlur. arbitrantes eum. contemnendum. Unde occasionem nactus communem, locum de prudentia. juvenum pro suo instituto latius tractat, et exemplis ex Veteri et Novo Fodere confirmat. Hos ex Veteribus solos Ignatii interpretes habemus, qui totius contextus tenore dueti hune nobis verborum sensum tradiderunt. Secundo, ' res ipsa clamat, et hanc interpretationem necessario postulat. Auctor Epistole ostendit se vidisse Damam eorum .Epi- scopum, et Sotionem.ejus Diaconum laudat, quod Episcopo suo, ut. oportuit, subjectus esset. Monet igitur- populum Magnesianum, ut illi etiam nolint cwvyxpáoOat, non nimis familiariter. cum eo agant, aut ipsum contemnant, quod videatur junior setate, sed ^ut reverentiam ei exhibeant. Urget exemplum presbyterorum, quorum duos secum tunc habuit, Bassum et Apollonium, quosque novit eidem Episcopo quamvis juniori debitam reverentiam prwstitisse. Ostendit juventutem ejus esse $amopévqv, innuit eum tate quidem et 'eonspectu juvenem, moribus autem senem fuisse: obedien-. tiam ei preestandam docet, aut potius in eo Deo ipsi omnium Episcopo. Nam, ut recte observavit S. Chrysostomus: Apo- stolus. zrepi uév 'Emixómov Owrarrópevos oU0apo0. (now
D
12 AD LECTOREM.
érdv apiÜpóv, De Episcopis precepta dans mullibi annorum numerum statuit, Orat. in Viduam juvenem, — Hsc omnia ex ipso contextu enata adeo plana, perspicua, sibique cohzrentia sunt; ut nec alium sensum hwe verba aut fundant aut admittant. Neque quicquam habent quod opponant Adver- sarii nisi quod modum loqueudi spectat: qui si inusitatior videatur, eo minus Ignatianus videri uon debuit. Newrepucrv ráfw de juventute Dame Episcopi intelligi nolunt, quia rd£ts ad etatem referri non potest, ut censet Salmasius. Sed ea vox tam lats significationis est apud Grecos, ut ad :tatem aut quemlibet human: vitz statum sive conditionem referri possit. Quamvis enim vá£is siepe pro ordine sacro, aut ordi- natione Ecclesiastica sumatur, non infrequentius tamen ad alia refertur, et quidem ea quse sacris ordinibus opponun- iur. S. Chrysostomus llomil. v. adversus Jud:os. Obros ó AB pad. 0 "rpóyovos vv Aeviróv, «Gv '"lovoaikdv iepéov éri ToU MeNyLoeBàx, Oc sjv mos Tis kaÜ' zuds iepaosvus, NaikoU TáÉw émeiye, Hic Abraham progenitor. Levitarum, Judaicorum Sacerdotwn, sub Melchisedec, qui nostri Sacerdoti. typus erat, laici ordinem, vel locum obtinuit. Idem alibidistinguit rdv iepéov T0 d£iepa, et àv Vroveraypévov kal év rá£e, Xaikdv óvra. Eodem modo rd£w i6trov dixit, et sacerdotes oixovó- pov Táfu kol émvrpómev al dyopalov iv» àvruaraxNar- Touévovs. Quoteunque modis homines dividi et distribui possunt, in quotcunque classes redigi, ad tot cdfew a Grecis referuntur. Italegimus rá£w facuXécs, rá£w mrarépov, ráEww 6/9ao kdXov, rá£iv Ópijpev, rá£w aixpaNorrov, rá£v qrevijrev, vá£wv vouoÜeroüvros, et ovpgovNciovros, Tá£iv Üeparraivns, et similia. lu qualibet autem civitate semper distincti sunt juvenes, viri senes: et hse ubique hominum secundum ztatem máfew. In duas classes veerépov et "rpeofvrépuwv dividunt Apostol populum Christianum in unaquaque Ecclesia, ut 1 Tim. v. l. Ilpeofjvrépo 5) émvrMjEgs, dXXa raptae, Os "raTépa" veorépovs, 6s. áOeNdoUs* -arpec Bvrépas, Gs jwrépas vewrépas, Oe düeM ds. Seniorem me increpato, sed obsecra ui patrem; juniores ut fratres; anus ui matres; juvenculas ut sorores. Ad Titum ài.2. 6. llpecBvrase vo$a- Adovs eivai, rOUs veovrépovs ooabros, Senes, uL sobrii sint; juvenes similiter. 'láfus stem veorepuc), idem est quod véov vel veorépov, seu véou vel veerépov ráfis. Ut cum Plato
AD LECTOREM, 18
rempublicam in ryewpryove et óóXaxas, aliosque divisit, Proclus in 'limcum illos vyecepyucr» rá£w, hane $povpgruc)v rá£w appellat, quze 7Ó wyecpryucóv vel T0. dpovpnyrucóv recte dicitur. Nihil aliud hie voluit Ignatius, et satis bene veorepwev rá£w Paraphrastes per veórqra expressit.
Jam vero qui hie non statem Episcopi sed novitatem Altera in- ordinis Episcopalis denotari volunt, et rem inducunt ab Auc- forpretaiio toris mente prorsus alienam, et ut id faciant totum contex- mentealie- tum mire contorquent. Neque enim ipse Ignatius, neque "t sanus quisquam sub illus persona, de novitate Episcopatus: disseruisset, in quo ipse jam consenuerat. Quomodo ille Episcopatum novellam institutionem esse diceret, et quidem. tot annis, ut illi volunt, post omnium Apostolorum mortem introductam, qui ordinis Episcopalis institutionem semper Deo et Christo. tanquam auctori tribuit? Hoc ipso loco. laudat Zotionem quod subjectus sit Episcopo, &« vápuri Oob,. tanquam, gratie Dei. pistola ad Ephesios, oi éríoxo7rou oi korà TÀ Tépava ópicÜévres év '"lqoo0 XpwroD wvoyum eic. Vetus Interpres, Jpsi, vel Episcopi, secundum; terre fines determinati Jesu Christi sententia: sunt. c. 8. describit Epis- copum, Or» réumet oikoOeoTróT)s cis iOíav oikovopíav, quem miitit Dominus domus in propriam dispensationem, qui est Christus. c. 6. Epistola ad Trallianos, "Efwec6e év 'lgco0 Xpua TQ, Vmroracaópevot à " Ervaekómo s vf] évroNj), Valete in.
Jesu Christo, subjecti Episcopo, ut Dei mandato. c. 18. Si novitatem Episcopalis ordinis notare voluisset Auctor Episto- larum, cur non alibi potius id fecit? Si novella hzc insti- tutio fuisset, ea objectio tam in Polybio, Onesimo, et Poly- carpo, quam in Dama valuisset ; et consultius multo fecisset, si tunc eam tollere conatus esset, cum grandior Episcopi setas, cum gravitas et spectata viri prudentia aliquam novello ordini auctoritatem conciliarent. Non tam imprudentem Ignatium, non tam stultum Impostorem quis putet, ut populo juventutem Episcopi, et Presbyteris simul novitatem ordinis "Hpiscopalis probare conaretur. Adeo novelle institutionis mentio ab hujus loci natura, et scriptoris instituto prorsus aliena est. Quod adhuc luculentius apparebit si animadver- tamus, quibus cuniculis Auctoris sententiam subruant, quibus machinis omnia conturbent, qui novellam hanc institutionem haetenus inauditum hine extundere conantur. Primo Sal-
14 AD LECTOREM.
masius observat Impostorem suum, Ignatium nostrum, dixisse Salmas; 7rpecfvrépiov esse vóuov XpiwroÜ, quia em institulione et inanis dis- voluntate Christi. introductum. est, Zotionem. autem laudasse, quod Episcopo subjectus esset, às wápvrt GeoD, uf gratie Dei; quo novam hanc institutionem Episcopi presbyteris superpo- nendi Deo etiam, placere ostenderet. Sed quis unquam ex eo ostenderet Episcopatum presbyteris primo superimpositum fuisse gratia Dei, quia presbyterium ex lege Dei preescriptum est, Episcopatus illo superior ex voluntate hominum intro- ductus, et quidem diu post Apostolorum omnium mortem ? Aut quis colget, ex eo, quod quid gratia Dei factum esse - dicitur, idem ex voluntate et institutione divina etiam pri- z:eva profectum non esse? Salmasium ipsum appello, cujus hee verba sunt, Quasi vero ea que ex institutione Christi manarunt, non etiam Dei gratiam praeferant. Xa sine omni dubio Scriptoris mens fuit, qui Episcopalem ordinem, qua- tenus presbyterio superimpositus est, nune dpi Geob, nunc qvduy» XpicToÜ, nunc Tiv évroM]v appellat, adeoque ex gratia Dei, ex sententia Christi, ex mandato divino institu- tum fuisse docet. Frustra igitur excogitata est illa distinctio inter gratiam et legem Dei Evangelieam. Secundo, adhuc manifestius vim loco infert minime ferendam, dum duplicem ex his verbis petitionem proponit, ut de rebus duabus Serip- torem agere, de juventute scilicet Episcopi, et novitate Epi- scopatus doceat. Unam petitionem ad plebem, aliam ad presbyteros dirigit. Petit, inquit, a plebe, ut non nimis fami- liariter. cum Episcopo agat, guod videatur junior: petit a presbyteris, ut siné prajudicio adprobande el recipiende no- velle hujus institutionis, honorem ei deferrent. . Tta. Epistolam duplici nomine petitoriam proponit, cum ne una quidem hie petitio sit, nedum dux. Non petit Ignatius quiequam a populo, sed docet quid eos deceat, jj 88 srpérre,, inquit, us) cvyxpàaÜat Ti) 1) la roD "Eariokórov, indecorum esse osten- dit, ut Episcopo suo, quamvis juvene, familiariter utantur; tantam ei officio dignitatem attribuit, ut ad personam evile- scere non debeat. A presbyteris nihil omnino petit; quod eorum officium in hae re sit, ne docet quidem, quod eos satis ad hoc przsstandum promptos et alacres esse novisset. Eorum igitur exemplum plebi proponit, squissimum esse judicans ut illi populus eum omni reverentia subjiceretur, eui presby-
AD LEOCTOREM. 15
teri sine ulla excusatione parerent. Hoc autem sibi probe cognitum esse profitetur, qui non tantum Damam Episcopum eum Zotione Diacono ejus, sed et Bassum, et Apollonium presbyteros secum, tunc cum scriberet, habuit: a quibus probe intellexit quam Episcopo suo presbyteri reverentiam exhibuerit : unde per totam Epistolam nunquam presbyteros monet ut Episcopo suo, sed. populum tantum, ut et Episcopo et presbyteris, utpote optime consentientibus, subjecti sint. Nihil igitur a presbyteris petit, ne minima quidem vocula est, qui ullam speciem talis petitionis aut exhortationis pre se ferat. Qui rem novam sententi:w inferre voluit, novam peti- fionem excogitavit, sine qua ea inferri nullo modo potuit. Sed Ignatius unicam exhortationem ad populum persequitur, quam exemplo presbyterorum premit urgetque, xa8ds, inquit, éyvov, quemadmodum cognovi presbyteros animatos esse, ita et vos animati sitis. Nulla igitur arte populum aggreditur Ignatius, multo minus alia populum, alie presbyteros arte aggreditur, ut vult Salmasius, quos ex ipsorum conversatione novit ad reverentiam Episcopo exhibendam satis sponte sua ferri. Adeo misere hunc locum torsit Salmasius, ut ad suam sententiam eum traheret. Neque mirum. "Totum enim illud aedificium quod ipse cum. Blondello, de successione proximi presbyteri in locum seu primatum. decedentis, extruxerat, hoc uno testimonio subruitur, et funditus evertitur. Ubi enim illa suecessio primi secundum institutionem presbyteri in - locum defuncti, ubi Damas etate junior toti presbyterio preficitur? Unde tanti privilegii usus apparet, cum ipsi presbyteri ei rei tam prompte consentirent ?.
Miror autem Dionysium Petavium, qui Salmasio adeo Polavius, adversatus est, eum tamen in hac interpretatione duorum 5?lmesloex
diametro vocabulorum secutum esse, et ad novam conjecturam. inde oppositus
confugisse, Newrepucr) rá£is, inquit ille, novitia e£ recens est fnterprota. ordinatio et institulio. Per illam autem non intellexit insti- quitur. 8e- tutionem ordinis Episcopalis cum. Salmasio, sed aliam, quam ipse commentus est ; illam nempe, que commoveri .et. jactari fum. coperat, nonnullis per ambitionem et cupiditatem intro- ducere molientibus; nimirum ut Episcopatus non libera electione ab dis quorum intererat; sed ex etatis vel temporis antecessione quo àn. Clerum. erant assumpti, ut non dignissimus quisque, sed antiquissimus caperetur. Tta duo magni viri ex diametro
-
16 AD LECTOREM.
oppositi sunt. Ille hane antiquam institutionem putat, hic novitiam, ille ab Apostolicis temporibus deductam, hic non tam per ambitionem introductam, quam a presbyteris, dum alii nescio qui eam introducere conarentur, repudiatam. Sed talem institutionem aut unquam obtinuisse aut tune repu- diatam esse neuter probat. '"limotheum locclesiw Ephesinz, et Damam Magnesianz juniorem prepositum fuisse fatemur : sed quinam illi fuerint, qui «f anfiguitatis ralio precipue duceretur per ambitum et factionem pugnabant, nondum intel- lgimus. Nam quod ejusmodi fuisse contentionem illam credat Petayius, que a Clemente Epistolam ad Corinthios expressit, id sine ullo fundamento dicitur. Ille enim «nus ef aller si se preteritos esse doluerint, tam juniores quam seniores esse, tam pro merito quam pro etate pugnare potu- erunt, Quieunque autem fuerint, eos ipse non de Episcopatu sed presbyteratu contendisse fatetur *, et conjecturam suam Salmasiana verisimiliorem tantum esse dieit, pro veritate ejus asserenda nihil affert. Sed video unde in tantam incer- titudinem, tamque improbabilem conjecturam inciderit Vir doctissimus. Verba illa Ignatiana oU srpoceiMoyjóras male . cepit. Ommino, inquit, presbyleros.repudiasse nec admüsisse illud asserit, quodcunque tandem. veerepuc)v vráfw appellat. Cum igitur nec juventutem, nec Episcopalem ordinem repu- diaverint Magnesii ut ex ipso loco constat; aliud aliquid excogitandum putavit Petavius, quod ab illis repudiatum est, quodque veerepue ráfis vocari posset. Et omnes quidem qui vecrepuc)v rá£t novellam. institutionem veddunt, in illa voee 7poce/Móóras explicanda hsrent. Ka09s &yvov kai: ro) dryíove "pea (dvrépovs, o). arpoceuMyóras rz» iawopevrv veorepuc)v Táfiw, dXN de dpoviuovs év Oed cvyyopobvras avTQ, sic reddit Salmasius, Sicut. cognovi presbyteros, non ut accipientes eam, que nova apparet, inslitulionem, sed tanquam prudentes in Deo, cedentes ipsi. "Ubi primo xal particulam omittit ut explicationi su: inimicam, quod ea ostendat Scrip- torem de eadem re loqui, cum presbyterorum exemplum proponit, de qua populum monuerat, scilicet de zetate Epis- copi: aliter enim «ads xal exponi non possunt. Secundo, voculam uf de suo addidit; vidit enim, non accipientes, hic - locum habere non posse. '"lheseos Cappellianz Auctor aliter
* Vid. Clementis Romani Epist. e, 47.
—
AD LEOTOREM. 17?
versionem suam temperavit, Quomodo censeo sanctos presby- leros, si minus recipiant novellam istam que jam est institu- lionem, saltem, tanquam, prudentes in Deo cedant Episcopo, ut,cum omnia confuderit, nihil dicat. Petavius à versione caute abstinuit, hac observatione contentus, presbyteros viv vewrepucis Táfw repudiasse. Mira hec sane interpre- tatio illius, qui profitetur Ignatium iisdem verbis presbyteros plebi proponere imitandos.. Sed hi quid sit zpoeeiwbóras hoc loco non viderunt. Patricius Junius legit oU "rpoewjóóras, non preoccupato animo respicientes, haud male; sed ut lite- ram omitteret, opus non erat. Suidas, IIpocenwj$ecav, Vr- éXafBov, évóovv. Nihil aliud hic «pocenwóóras, quam vorjcav- vas sonat. Tta igitur verto, oU zrpoceiMyoóras, non cogitantes, non considerantes, non vespicientes. Ut Paraphrastes, o? Trpós rjv $aivouévg» adopóvras veórgyra. Non enim hic Ignatiana miserrime perverüit ille, ut vult Salmasius, sed fideliter et plane explicat.
. Quare, cum hiec statem Dame Magnesiorum. Episcopi tantummodo respieiant, cum Auctor Epistolarum ubique Episcopatum a Christo institutum esse significet, cum Chris- tianos omnes, etiam presbyteros, quos 2 Deo institutos fuisse docet, ut Episcopo pareant constanter moneat, cum omnes, 'qui illi jam ipsis superimposito refragantur, mala conscientia premi, et diabolo inservire ostendat, palam est hunc locum de novella Episcopatus institutione intelligi non posse, Aut si quis sit qui adhuc dubitet an hzc omnia ad :etatem Dam referri debeant; eum ommnino oportet vecerepuev Tákw de recenti, non Episcopatus, seu officii, sed hominis; seu Episcopi ordinatione interpretari; nisi velit Scriptoris instituto aperte contradicere. Fateor enim vocem veerepucjv de re aliqua recenti,seu moderna usurpari posse, et satis quidem origini sum congrue. Ut de Hierace Epiphanius, Hieresi lxvii.,
: VTVaNuoUs "vroXXoUs vewrepucoUe émXácaro, Psalmos complures .recentes, seu, novilios, confinzit. Et quiita hune Seriptorem
intellexerit de ordinatione Dam: recenter facta, doctrinam
Ignatianam alibi copiose explicatam haud violabit; sed quam
congruum huic loco sensum ea interpretatione tribuere possit,
ipse viderit?, Vox enim illa dawopévyv preter alia superius * Ad Concil. Carthag. VII. $ 7i, JNovitas Episcopatus effecit, ub susli-
sententiam memorans Pudentiani, nerem quod majores judicarent, adno- PRAES, VINDIO, CC
De Cotele- rii Patri- bus Ápos-
tolicis.
18 ÀD LECTOREM.
adducta mihi postulare videtur, ut veorepuc) rá£is ad ctateni referatur. Denotat enim sine dubio aliquid quod ex con- spectu Dam:e apparebat; ut ostenderet eum. vultu juvenem, moribus virum. Quo etiam illa, vóv émíckomov To)rov TÓv BXerrópevov, quie statim in: eadem periocha sequuntur, spectant.
Dum h:ec, Opere penitus finito, Lector benevole, scribo, pervenerunt ad xanus meas, SS. Paírum qui temporibus "Apostolicis floruerunt Opera, a Joanne Baptista Cotelerio
: Societatis Sorbonies Theologo doctissimo edita. Quo hbro
conspecto, hisce temporibus non potui non serio gratulari, quod etiam in Ecclesia Gallicana, Libertatibus suis optime usa, Theologi ex omni ordine maxime eruditi non tantum pro veris antiquze Ecclesie monumentis strenue concertent, sed et de hbris spurüs et supposititus, qui hactenus mundo imposuerunt, et suavi vetustatis somnio animos hominum deliniverunt, sine omni partium studio judicent; quod post Sirmondum, Petavium, Petrum de Marea, Morinum, Lau- noium, post Valesium, Huetium, aliosque complures, etiam Cotelerius candide de his rebus pronunciet, eruditorum inter nostros virorum diligentiam sspe .probet, eademque cum libertate omnia discutiat. Unde spes est aliquando fore, ut Dogmatibus Ecclesiasticis major lux affulgeat, Controversisé in Scholis agitatz, pudendo Impostorum patrocinio nudate, et ficta Antiquitatis larva spoliatze, :equius tandem et sedatius terminentur, animique hominum ea, qua par est, reverentia primitivam Ecclesiam, sua simplicitate conspicuam, nec
alienis coloribus depietam, aut potius deformatam, prose-
quantur. Inter hec B. Ignatii Epistole etiam Notis Cotelerii ilustratze prodierunt; quas jam ad editionem nostrorum festinans, avide, quantum per temporis angustias licuit, per- curri. Video autem, nisi me festinatio fefellit, Viri doctissimi sententiam eum nostra plane conspirantem ; idem de Igna- tianis judicium, eandem de argumentis Adversariorum opini- onem, similem fere locorum explicationem | deprehendo. Unde mihi haud male augurari videor, sententiam nostram
viris doctis, et in hoc literarum genere optime versatis appro-
. avit doctissimus Routhius: * An Pu. disquirendum relinquo? — Reliq. Saer.
deniiani verba lucem afferant illis iii. 207. "8. Ignatii in Epist ad Magnesios, aliis
AD LECTOREM. 19
*
batum iri, eosque statim judicaturos me nihil in,his molitum esse, quod non alis eadem tractantibus veritati maxime apertissimeque consentaneum prima facie videatur. Quod si ea qui obiter tractavi, et in tui potissimum gratiam, Lector benevole, dissertationibus inserui, (qualia haud pauca in nostris invenies) aut minus recte aut minus accurate dicta judieaveris; nolim ea eum eaussz suscept:e injuria conjungas, sed desiderio potius tibi placendi imputes. Vale.
c8
PROGUMIUM
DE Ortu, Progreffu, ET
Hodierno Statu Controverfiz.
PROGIMIUM De Ortu, Progreffu, & hodierno
Statu Controverfiz.
Car. I.
Occusio Scribendi, et Proemii distributio.
CELEBRIS est, hoc presertim sceculo, de Ordinis Episcopalis Unde hzc a Presbyteratu distinctione, vel saltem distinctionis origine Controver- Controversia. Ín ea autem tractanda magni ponderis merito habita est S.Ignatii, viri Apostolici et Martyris auctoritas; eujus disertissimo locupletissimoque testimonio cum Episco palis causa fulciatur, et paritatis Presbyterans antiquitas: . nuper excogitata concidat, eo tandem deventum est, ut qui aliter sententiam BEpiscopatui iniquiorem tueri nullo modo possent, omnes Ignatii Epistolas convellerent, a S. Martyre scriptas negarent, fictas et supposititias pronunciarent.
Inter hos Vir doctissimus, Joannes Dalleus, in SS. Patrum De Joannis monumentis diligenter versatus, in discernendis operibus ji spuriis admodum acutus, post velitationes Salmasi, atque Blondelli, Librum nuperrime edidit satis prolixum, quo Epistolas Ignatii etiam purgatissimas maximeque sinceras, et Veterum auctoritate munitas et propria prwstantia con- spicuas, quamplurimis argumentis videtur sibi, suisque, ut opinor, adulterinas probasse, et doctissimorum virorum, Archiepiscopi Ármachani, Isaaci Vossii, et Doctoris Ham- mondi rationes omnes, sane firmissimas, diluisse.
Hujus Viri prestantissimi stupende diligenti, cum ef,
Ignatii sanctitas, et Episcopatus necessaria auctoritas, et his máxime iniqua Ádversarii fama atque celebritas, ut aliquid reponatur, efflagitent, operee pretium esse duximus Disserta- tionem totam, quanta quanta est, ad examen vocare, rationes momento suo ponderare, singula qua nos et Ecclesie S5.
S. Ignatii notitia apud Vet- €reg.
94 . DE OfWU, PROGRESSU, ET
Patres ullo modo spectant excutere, omnia qu:e auctoritatem S. Ignatii confirmare possint exponere, quie labefactare vide- antur, refellere et refutare.
Cum autem hse qusstio multis jam modis implicata et, involuta, doctisque plurimorum lucubrationibus facta sit obscurior; ut ea quz dicturi sumus dilucide perspicueque tradantur, visum est imprimis necessarium illa promittere, quie diffieultatis rationes expediant, que sententias virorum doctorum explicent, quae ortum, progressum, et presentem Controversi: statum enarrent, et inutili altercatione precisa, ad futuram disputationem faciliorem aditum patefaeiant.
lgnatium fuisse Antiochenz Eocclesie Episcopum agno- verunt quotquot illus mentionem fecere: ab Apostolis ordi- natum diserte tradiderunt S. Chrysostomus et "Theodoretus. Hune Apostolicum Virum, ab Antiochia Romam tractum, bestiis oblatum, ae Martyrio coronatum testantur Veteres: Epistolas scripsisse ad Ecclesias praesertim in itinere, produnt. Autiquorum plurimi, negavit aut dubitasse se dixit eorum nemo. Et sanctissimi quidem Martyris justissima existi- matio etiam hactenus illibata et intemerata permansit; de Epistolis tantum, quz sub illius nomine prodierunt, et ad nostram usque statem perduraverunt, lis est. Neque de illarum auctoritate, si Ignatian fuisse appareant, disputatur: sed an revera ipsius Ignatii fuerint queritur.
Ut autem origo, progressus, et presens hodierne Contro- versim status, etiam iis qui hactenus eam minus attente considerarunt, innotescat; rem omnem (quod a nemine adhue factum esse video) clare et fideliter proponam. Sententias doctorum Virorum, cujuscunque opinionis fuerint, eo ipso ordine quo scripserunt referam, Editiones Epistolarum e MSS. erutarum varias, et à se quoquo modo discrepantes, sigillatim notabo: ut simul et qualis Ignatius Epistolicus. eo tempore, quo quisque scripsit, apparuerit, perspectum habeat Leotor, et de uniuscujusque sententia judicium ferat nullo preejudicio occupatus, Denique quz sit Dallei, postremi Ignatiorum hostis, sententia referam, quz nostra, ex adverso exponam ; et quid a me probandum, quid refellendum sentio, breviter Beclarabo,
HODIÉRNO STATU CONTROVERSLE. 28.
CAP, 11
Pria Ignatii Edilio Latina tantum. Epistole ejus pro frenuinis habite.
Sun lgnatü nomine primo tres Epistole in lucem editoe Prima sunt Parisiis Latine tantum, Anno Domini MCCCCXCV. ad Haile n B. Mariam ,una, ad S. Joannem Apostolum dux. ^ Anno a Fabro MCOCCXOVII. undecim KEpistole alie, Latinc pariter, ex Veteri Diapu- Versione, nondum comparente exemplari Grzco, a Fabro Sta- pulensi typis sunt impressc. lic autem princeps Editio fuit, teste Philippo Labbeo, qui has undecim Epistolas tunc excusas inter primas Editiones numerat, que in Regia Bibliotheca Parisiis asservantur. "Tum vero Symphorianus Champerius Lugdunensis, has a Fabro editas cum tribus aliis ab illo rejec- tis, et quarta ad Mariam Cassobolitam nunquam ante publi- cata, edi curavit [ Anno MDXXXVI.]; atque ita tandem quinde- cim Ignatii Epistolz exstiterunt.
Et hsc quidem facies S. Ignatii sub initio decimi sexti Virorum seculi fuit; eum ipse Faber Stapulensis, prime Editionis Doctorum. curator, ejus auctoritate tanquam indubitata, in libello De triduo Christi utitur. "Tametsi mihi impossibile sit ex me ad illam intelligentiam penetrare; eam tamen in bac re esse puto, quam deifer Ignatius in prima Epistola, qus est ad TTrallianos, aperit, de Domino sie loquens, 4nfe vero solis oc- casum de cruce. depositus est, &c." — Joannes etiam Episcopus Joann.
- Roffensis, libello cui titulus, Petrus fuit Romae*, inter primos Lid has Epistolas citavit: * Ignatius autem et ipse contempora- Roff. ' neus Apostolis, Christum cum esset annorum triginta fuisse baptizatum putat, et tres annos ülira docuisse. Sic enim Epistola ad Trallianos scribit. —yiginta annos agens Christus baptizatus est a Joanne, et tribus annis predicavit Evangelium."
^ Ed; ÀAniverp. 1522.
Joann. Driedo.
Martini Perez Ayala.
36 DE ORTU, PROGRESSU, ET
Quinetiam Joannes Driedo celebris ea ztate "Theologus, libro De Dogmatibus Ecclesiasticis et. Apocryphis", quamplurima Roman: Ecclesix dogmata longa sententiarum serie ex Epis- tolis Ignatii petita confirmare nititur. Et Martinus Peresius Aiala^, scriptor inter Pontificios non ignobilis, inde testimonia scepissime adhibuit, et ad confirmandas Traditiones non scriptas omnes has Epistolas defloravit, Hzec quidem illi, hactenus de auctoritate Ignatianorum plane securi: neque enim quen- quam novi, qui ea :tate de duodecim presertim Epistolis dubitavit.
* Tid. Lovanii, fol; 1533, deinde 1543. * fpiseopus Segobiensis, deinde
de Justifieatione opergm contulisse, adjuvante viro memorabili et versati- lis ingenii Didaco de Mendoza. Mor.
Archiep. Valentinus, qui interfuit Coneilio "Tridentino, ab anno 1551, iemyp. Juli IIl si Sarpio fides, — His- pani autem aiunt eum Concilio ad- fuisse in annis 1546-7, et Capitulis
tuus es& anno 1566. Opus ejus De Divinis, Apostolicis, atque Ecclesias- ticis. "raditionibus, primum prodiit Coloniw.et Paris, 1549.
HODIERNO STATU CONTROVERSLXE. 27
CAP. III.
Epistole Ignatii primum Grece edite. Doctorum Virorum varia de ipsis judicia.
. ATQUE hzc breviter de hominum judicio, quamdiu Latine Editiones tantum exstarent hz Epistolee. Post autem sexaginta annos, ^^» Andreas Gesnerus, si ipsi credendum sit, Epistolas duodecim Grace, interprete Joanne Brunnero, primus omnium edidit, A.D. MDLIX. lta enim in Prefatione loquitur. *' Ignatium vero eum ille (Henricus Petri scilicet) Latine tantum ediderit, ego Grzcum exemplar MS. nactus ex Bibliotheca Cl. Viri pice memoriz D. Gaspari a Nydpruck, existimavi neque Henrico Petri molestum, studiosis autem plerisque gratum fore, si ea qui haetenus Latine tantum circumferebantur, Grzce simul et Laüne a me fuissent edita." Sed quiequid dixerit Gesne- rus, ante eum S.Ignatium Grece ex Augustan:z Bibliothecee exemplari Valentinus Pacwus publicaverat, A.D. MDLVI. quem primum in lucem eas edisse testatur Morellius, qui easdem Parisis recudendas curavit A.D. MDLVIU. Eamque a Pacmo procuratam principem esse Gracarum Epistolarum Editionem fidem faciunt illa Centuriatorum Magdeburgensium, ** Est et hoc annotandum, quod hoe anno MDLVII, Epistohe Ignatii Grece sint impressa et publicatz, qu: hactenus per aliquot ssecula latuerunt." Quare duodecim Epistolee ante a Stapu- lensi aut Champerio Latine, nunc a Paczo, ex ÁAugustano . primum, dein a Gesnero e Nydprucciano Codice edits sunt.
Cum jam Greca exemplaria exstarent, primi omnium Cen- Y Y. Doc- turiatores Magdeburgici suspiciones suas, sed caute satis mo- forum de derateque proponunt. '* Lectori autem pio et attento conside- emplaribus randum relinquimus quantum sit illis Epistolis tribuendum." judicia, Tta ili: et cum quatuor Argumenta adduxissent qua merito Magde-
suspectas reddere viderentur, * De doctrina" inquiunt, * Ignatii c
Calvini ;
quem in- terpreta- lur Rive- ius.
Marianus Victorius.
Chemnitz.
48 DE ORTU, PROGRESSU, El'
nihil aliud habemus nisi quod hzee ejus monumenta, si tamen ejus sunt, complectuntur." ^ Quinetiam statim gravis illa Joannis Calvini censura prodiit, lib. i. cap. 18. $ 29. Insti- tutionum, jam tum in commodiorem formam redactarums, * Ignatium quod obtendunt, si velint quicquam habere mo- menti, probent Apostolos legem tulisse de Quadragesima, et similibus corruptelis; nihil enim nseniis illis, quize sub Ignatii nomine editz sunt, putidius. Quo minus tolerabilis est eorum impudentia qui talibus larvis ad fallendum se instruunt." Tta ille pro more suo acriter satis et animose. ' Nec tamen offen- dit Calvinum Ignatius, sed ii qui Ignatium corruperunt," inquit Rivetus: quod recte ab eo observatum tradit in Aca- demia Genevensi Professor Vedelius ; et res ipsa satis indicat: anetoritatem enim Ignatii rejicit Calvinus ab Antitrinitariis objectam, ex Epistola sine dubio ad '"Tarsenses, qux pro genuina non agnoscitur, eb Quadragesimam alasque tradi--
"tiones objicit, quae in assumentis tantum inveniuntur.
- Tum Marianus Victorius in S. Hieronymum. " Recte Igna- tium Apostolicum vocat virum ; vixit enim Apostolorum tem- pore, et Joannis Evangelistz discipulus fuit, scripsit literas ad. sacratissimam Virginem, Dei genitricem Mariam, et alias quae exstant Ac statim etiam ex Lutheri Schola celebris Theo- logus, Martinus Chemnitius, iu Examine Concilii Tridentmi* harum Epistolarum testimoniis swpe utitur, eisque multum tribuit. .** Ignatius vero," inquit, * auditor Joannis, in Epistola ad Philadelphenses de coelibatu et conjugio, more prorsus Apo- stolico loquitur." . Et alibi non sine censura leudat. * Ignatii Epistolas exstitisse non tantum Eusebii verum etiam Hieronymi lempore certum est. Feruntur nune Latine: sunt edite etiam Grece : et multas habent non contemnendas sententias," presertim sieut Grace legunter. Admista tamen sunt et alia non pauca, que profecto non referunt gravitatem Aposto- licam." Et rursus, * De Epistolis igitur illis Ignatii quce nunc ejus titulo feruntur, merito dubitamus: transformatze enim videntur in multis locis ad stabiliendum. statum regni Pontificii et divinitus judico esso factum, quod adulterina
* Notum quod Calvini Institutio- toris manum accepit, facia, esb anno nes sgapius, ipso vivente, recusm, eí 1559; quam indicare . videtur: Pear. quoties recuse, nonnulla accessione — sonus. aucie fueruni,. Prodierunt primum Edit, Francof. 1576.:
: .-anno 1536 ; editio, quss ultimam auc-
! ? HODIERNO STATU CONTROVERSLXE. 39
quaedam assumenta suo se indicio prodant." Primus enim,
ut opinor, observavit, locum ex Epistola ad Smyrn:;eos cita- tum a Theodoreto, nec in Grecis Codicibus nec in Latinis reperiri o quamvis a Gulielmo Wodefordo pariter citatus sit^; et loca plurima ex Apostohcis Constitutionibus Epistolis Ignatii esse assuta, Post quem Petrus Canisius, vir eruditus, Pet. Cani- ad confirmationem Catechismi testimonio Ignatu ex Veteri sius. interprete. creberrime utitur 4. à
Centuriatores et Calvinum, quod Ignatium iam parvi pen- derent, perstringit una sententia Campianus, Ratione quinta *. Tun. | * Centuriatores vehementer offendit Ignatius; offendit et Campian. Calvinum, ut in ejus Epistolis deformes neos et putidas nzmnias hominum quisquilie notarint. ^ Defendit statim Calvinum Whitakerus, quod Ignatium * ab hereticis intro- W. Whi- ductum tanquam improbe et detestandze sententic patronum "^^ repulerit;? ipse Epistolas *obscurc dubisque fidei? esse notat, * quod plures Ignatio nunc ascribantur, de quibus Eusebius et Hieronymus non meminerunt, et quod ejus quoddam dictum recitet Hieronymus, aliudque Theodoretus quod in istis quie cireümferuntur Epistolis nusquam reperitur. Et de poste- riori Argumento a Dureo solicitatus, * ex eo, inquit, Ignatii scripta parum. integra. superesse constat." Ac mox Bellarmino respondens, ex duodecim Ignatii Epistolis Greece exstantibus septem tantum memoratas Eusebio et Hieronymo animad- vertit, * de quibus" inquit, *quid statuamus, num sint Ignatii an alterius eujusquam, non satis constat: constat autem quin- que esse sine dubio spurias'et adulterinas." Eidem Campiano respondens Laurentius Humfredus, notat * Magdeburgenses Lam. ; moderatissima oratione prudentissime monuisse, haberi quz- Horifres. dam in hisce Epistolis Ignatii que ad deformes n:evos declinare videntur; et quzdam obrepsisse in Ignatii scriptis adulterina non ferenda? asserit : quie si rejicit Calvinus, non statim dicendus est aut iniquus Censor Ignatii, aut opera lgnatii omnia tanquam putidas nsenias reprobare: quando- quidem ea solum quee culpanda sunt in supposititio Ignatio
- * Vid. infr. P. 1. c.ii. sub fin. Causa Fidei, redditze Academicis Ang-
3 Petri Canisii Opus Catechistioum lie. Ànn. 1581. His Rationibus re- prodiit Coloniz, 1586. Sponsum dedit Whitakerns, Lond.
* Campiani Libri titulu est, Ra- 1606. Anglice versum a Rie. Stock. tiones Decem oblati Certaminis in pp.125, 126. :
Whitgift. eontra Cart- wright.
30 DE ORTU, PROGRESSU, ET
pervellit? ^ Ipse autem aliquid Epistolis resectum, siquid assutum esse autumat f,
Interim reverendus admodum Whitgiftus m Eoclesioo nos- ire controversiis Ignatio multum tribuebat; et Schismati- eorum coryphzus Thomas Cartwrightus ejusdem auctoritatem defugiebat, et Calvinum sequi professus, aliaque argumenta ex proprio penu suppeditans, negabat auctorem Epistolarum fuisse illum Apostolorum discipulum : quod et ejus sequaces fecere, quoties aliquid ipsis objectum est, cui respondere aliter non potuerunt: quoties autem ad presbyterium confirmandum
aliquid facere videbatur, ejus auctoritate libenter frequenterque
Bancroft.
Baronius.
Bellarmin.
utebantur. De quibus graviter conqueritur Lous: ** Epistolas tuas, Sanotissime Ignati, adulterinas esse contendunt. In id enim impudenti:e diverticulum si non se receperint, adulterata penitus et turpissimis sordibus aspersa eorum doctrina habea- tur?;:" et gravissimus prudentissimusque Bancroftus, * Ad morem Genevensium Ignatius loqui debet; aut si plus quam velint urgeas, paupereulus antiquus Pater iste tanquam ficti- tius et homo vanus jure rejicitur ?."
Tum vero eminentissimi duo Cardinales Baronius atque Bellarminus, ita judicabant. Baronius caute primum distin- guit inter Epistolas Latine tantum exstantes, et eas quse Grece etiam prodierant; priores nullius auctoritatis esse innuit; posteriores omnes avide amplectitur, incorruptas et integras esse pronunciat, easque miris effert laudibus. Non enim septem tantum Eusebio cognitas, sed et quinque reli- quas Ignatii esse germanas, easdemque sincerissimas, nemo jure," inquit, * poteritdubitare. — Bellarminus notat Latinas tres, * gravitatem eloquii S. Ignatii omnino non redolere:" quinque Eusebio incognitas ^ ob styli similitudinem et spiri- tum vere Apostolicum, a viris doctis omnino recipi; non esse magnam fidem habendam codicibus Grzecis, qui nunc exstant, quando discrepant a Latinis ; seepe enim emendatiores
inveniri codices Latinos quam
1 Jesuitismi, sive Puritano-Papismi Confutatio. Lond. 1584.
£ Querimon. Ecclesim, p.9l Li- ber Latine seriptus contra Puritanos sine Auctoris nomine, Lond. 1592. 4to.
h tSurvay of the Pretended Holy Discipline. C. xxvii. p. 330. ed. 1598.
Grecos: quod verum," inquit,
Hookeri non meminit Pearsonus, for- lasse quia nihil ille ad eritiez quis. ijionis determinationem contulerat. Citat Hookerus Epistolas interpolatas, quales tune exstabant, ssepius; et Jipist. ad Philippenses, Eccl. Pol. V. Ixxii. 10.
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. 91
*' esse intelliget qui conferet testimonia quz ex Ignatio citant S. Athanasius et Theodoretus, cum verbis ejusdem Ignatii, qu:e nunc habemus in codicibus Latinis et Grecis. -
De pistola ad Tarsenses primo dubitat Faustus Socinus, his verbis, Responsione ad Wiekum. ** Atque hoc ipso argu- mento ad hoc ipsum probandum videtur uti Ignatius, aut quisquis fuit auctor illius Epistole que sub ejus nomine ad 'Tarsenses inscribitur:" et sententiam suam liberius de omni bus profert, Animadversione ád Assertionem septimam Posna- nensium, Ignatii scripta partim adulterina, partim admo- dum corrupta et additamentis quibusdam coinquinata; adeo ut eorum quoque in ipsis fiat mentio quz non nisi post ali- quot secula exstiterunt." Et licet Latinum Ignatii exemplar
F. Socinus.
tantummodo tunc temporis vidisset, et missarum voce offensus "
ista scriberet; nactus tamen postea Grsecum Codicem, ubi eum locum aliter se habere invenit, sententiam non mutavit. * Non desunt tamen," inquit, * in ipso Greco exemplari quz- dam quz non eum Ignatii seculo, sed cum succedentibus con- veniant," et tandem in hunc modum concludit, * Fuit nimirum liber iste Epistolarum Ignatii, quandocunque in factum fuerit, ab iis partim depravatus, partim etiam consareiatus, qui Tyrannidem Episcoporum, non in Ecclesiam tantum sed in rempublicam quoque contra omne jus fasque invectam vehe- menter probabant, ac stabilire volebant." Ita ille in Defen- sione prioris Animadversionis. -
Paulo post Rodolphus Hospinienus Tigurimus Historic Sacramentarie 1. ii. c. 1. Ignatium nostrum tanquam testem locupletissimum laudat. '* Cum post Apostolorum tempora Hseretici turmatim erumperent, et sincere Apostolorum doc- trinz impudenter contradicerent, Ignatius unus ex Senioribus, eum Antiochia Romam captivus traheretur, bestiis objiciendus, fidelis ac soliciti pastoris officio fungens, in itinere multas Ecclesias tam viva voce, quam Epistolis confirmavit; admo- nuitque ut ab hereticis et clandestinis seductoribus caverent, qui clam, insciis Episcopis, sese insinuantes simplicem. plebe- eulam seducebant, et privata cogebant conventicula. Inter estera autem Smyrnenses quoque adhortatus, Non licet, inquit, sine Episcopo, neque offerre, neque sacrificium immolare, neque aliquod aliud publicum officium obire. Et in Epistola ad TTrallianos dicit, /nfideli deteriorem esse, qui audeat aliquid
Rod. Hos.
pinian.
*
Perkins,
']'homas Bilson. Fipisc. Wint.
92 DE ORTU, PROGRESSU, ET
circà altaris ministerium facere, nisi Episcopus, aut Présbyler fueriti? Et paulo post locum de poculo Eucharistico uni- versis distributo ex Epistola ad Philadélphenses adductum appellat ** apertum testimonium Ignatii, qui Joannis Evan- gelist:e discipulus fuit *."
Perkinsius autem nostras Whitakerum interim in hunc modum sequitur." * Eusebius cum Hieronymo septem Ignatii pro veris numeravit Epistolas: at nune sub illius nomine habentur duodecim, quarum quinque spurie sunt. Etiam. Epistola ad Ephesios aut spuria est, aut saltem corrupta ; quia locus a 'Théodoreto et Gelasio ex illa citatus in nostris exem- plaribus non invenitur.
Thomas Bilsonus nostras, Vir magni in Ecclesia nominis,
* De Perpetua Gubernatione Ecclesiw scripsit fuse atque eru-
dite"; S. Ignatium autem in eo opere ut indubitatum Auctorem frequenter laudat, et dum in vivis esset eas ipsas Epistolas, quas citat, scripsisse sanctissimum illum Martyrem affirmat. liunc tamen Parkerus ut dubitantem frustra et falso producit, doctissimumque Presulem mire calumniatur. * Thomas," inquit, * Bilsonusin Canonibus À postolorum fiden- tior est quam in Ignatio. Observa eandem notam inussisse Ignatio, quam Canonibus, laudem vero vetustatis attribuisse Canonibus, quam Ignatii Epistolis non attribuit, cum dicit, Canones qui dicuntur Apostolorum, [c. vii.| aperte innuit eos ipsorum Apostolorum minime esse ; sicuti alibi aperte docet : pari ratione, cum dieit, Epistole que feruntur Ignatü eas Ignatii non esse subinsinuat." At hzc mera est calumnia, quse proximis Episcopi verbis clarissime refutatur. Statim enim addit. * Ignatius quippe, eorum Episcopus, adhuc vivus erat, et eas literas conscripsit." Epistole igitur Ignatians, judice Bilsono, et ipso vivo, et ab ipso sunt conseripte, Qui ejusdem operis Capite xiv. earum antiquitatem diserte asserit: cum enim, Tertullianum, Cyprianum, et Hieronymum nominasset, * Si hi," inquit, «satis antiqui vel sinceri vobis testes non vide- antur, audite quid Ignatius, Antiochie Episcopus Joanne Apostolo etiam dum in vita manente, ejusque discipulus, post
i Edit. Tiguri, 1602. p. 22. Fusius in f Problemate, Opp. vol. ii. * [bid. c. 2. p.43. p. 490 1 Nescio unde hee, Eandem vero m Lond. 1610. Exstat Anglice el sententiam breviter dat Perkinsius in — Latine. * Reformato Catholico! suo prope fin,
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. '" 88
quem octo fere annis martyrio affectus est, ad. diversas Eccle- sias de Episcoporum auctoritate scribat." :Tta Bilsonus locis quamplurimis S. Ignatium, ut antiquissimum et sincerissimum testem adducit. 07 Abrahamus Séultetus, in Medulla Patrum", propositis ex Abr. Scul- utraque parte rationibus, e& eorum: qui Iguatio has Epistolas 4** tribuebant, e& corum qui an recte ei tribuerentur dubitabant, tandem ita pronuntiat. («Rationibus in omnem partem probe diligenterque excussis in tertiam. nonnulli secesserunt senten- tiam, statueruntque esse quidem Epistolas hasce Ignatii, sed adulteratas, sed interpolatas. Quorum in judicio et nos acquiescimus." ZEE Possevinus autem adhzrens Baronio, * Licet S. Hierony- Possevi- mus," inquit, *tantum meminerit septem Epistolarum, duo- "'* decim tamen haud dubiz fidei habemus. — Quze vero tres alize feruntur, etsi non tam certis fidei sunt, citantur tamen a S. Bernardo; nec defuere post illum Viri docti, qui ipsarum meminerunt. Et Jacobus Gretserus eadem presse sequitur Gretser. vestigia de duodecim Epistolis genuinis; quarum Vindicias ab eodem scriptas alicubi latere testatur se audivisse Philippus Labbeus. Tum vero Martialis Mestreus, Doctor Parisiensis, qui Mart. Mes- Ignatium ipsum edidit, et notis illustravit?, tres Latinas in """* * Commentationum Apocrypharum numero collocat; reh- quas duodecim * germanas et vere aureas Ignatii Epistolas" predieat, sed * ab Iisreticis et à Grwculis posterioribus ali- cubi interpolatas et depravatas" fatetur. Georgius Dounamus nostras, Vir doctissimus, seepe Schis- Geo. Down- maiicos et sui et prioris seculi accusat, quod nunc Ignatii P?" testimonia in sua causa urgent, nune Epistolas ejus tanquam spurias rejieiunt ; et septem illas ab Eusebio memoratas doc- ias et pias appellat; quas vel ideo rejici non posse ait, quod ab Eusebio memorentur?. a Inter Socinianos Hieronymus Moscorovius de vera harum Hier. Mos-
" eorovius, Epistolarum antiquitate dubitasse haud videtur, cum in refu- (Socinia-
"tatione Appendicis Martini Smiglecii heec habeat. ** Verum nus)
ne hoec quidem verum est primorum seculorum Patres, eam
^ Rdit. Amberg, 1598. secratione Jae. Moniague, Anno 1608,
9 Paris, 1608. deinde in Biblioth. justo volumine defendit, Lond. 1611. Pair. Paris. 1624. Vid. illius Libr. ij. e. 2. $9. c. 5.
P Coneionem suam habitam inCon- $7.
PEARS. VINDIQ. : p
94 DE ORTU, PROGRESSU, ET
quam ipsi profiteantur, sententiam prodidisse. Nam Ignatius, Patrum apud Latinos quorum quidem scripta exstant vetus- tissimus, apertissime fatetur in Epistola ad Tarsenses, quod Christus non sit ille qui est super ommia Deus, sed filius - ipsius." Is. Casmu- Isaaci eerte Casauboni, veterum soriptorum peritissimi pon. ditat; Judicis, sententia in hae etiam eausa maxime notanda. Quare onibus Da- Parkerus hunc inter eos numerat, quos omnes Ignatii Episto- ronianis, las fictitias docuisse vult; sed hoc et sublesta fide tradit, et levissimo argumento suadere conatur, quod Casaubonus de prisca Ecclesi: disciplina locutus, Cyprianum testem adhibuit, Ignatium non nominavit: cum in Exercitationibus Baronianis S. Ignatium s:epe laudet, et **nonnullarum" ejus Epistolarum « antiquitatem novis rationibus? se ** tuiturum" polliceaturs: quas prematura Vio maximi morte ereptas nobis fuisse dolemus. Rob. Par- * Sed unus quidam Vir, e:tera doctissimus" u ut testatur ker, Bebis- Vedelius, * extra omne dubium ponit suppositionem harum Anglie Epistolarum : imo diceré non veretur, Ignatium nullas unquam ni Epistolas scripsisse." ^ De hoc * Viro Doctissimo" altercantur Doctores duo, Owenus et Hammondus; quem quas? nec nomine nec scripto notum producunt, et quem * Anonymum ineditum" Ifammondus vocat. Ne igitur numerus Ignatii hostium augeatur, et przeter eos quorum scripta novimus, alius aliquis, isque doctissimus, Epistolas hasce penitus repudiasse censeatur, *€ ineditum " illum in lucem protrahendum, et suum * Anonymo" nomen reddendum esse duximus. Est autem ile extra omne dubium Robertus Parkerus, Schismaticus Anglus' Ommia enim quie Vedelius a. Viro illo ** czetera doc- tissimo? dicta profert, in Parkeri libro secundo de Politeia Ecclesiastica capite decimo tertio reperiuntur. ^ Ego vero Tipistolas Ignatii a nemine unquam ante Concilium Nicenum citatas dico," inquit Parkerus?; quz verba ** Viro" suo * doc- tissimo ? tribuit Vedelius; et cum his opponat testimonium lrenzi, * Excipitur," inquit, *a Viro doctissimo primo, ab Irenzo etiam lHerms Pastorem citari, quem tamen sub per- sona Herm:e fictum agnoscunt omnes." — Verba sunt Parker.
* Exeroiat. xvi. p. 548. Francof, tuus est, Iiditi sunt ejus * Libri Tres 1615. de Politeia Eccl. sine nomine loci aut ** Floruit ille Bilsono Epise. eomta- ^ typothetse. 4to. 1615. neus; exul in Geldria, ut fertur, mor- * De Polit. Eccl. p. 223.
HODIERNO STATU CONTROVERSURE. 935
* Secundo excipit," inquit Vedelius, ** Irenseum non allegare Epistolam aliquam Ignatii, sed tantum dietum quoddam illius, quod tum cireumferebatur. Et id inde probat, quia non utitur voce, scripsit, sed voce, dizit.". Sunt autem et hmc Parkeri. * Tertio ait Vir doctissimus inde patere Epistolas has tum temporis non exstitisse, quod Patres, e& nominatim piphanius, adversentur Ignatio tempus baptismi Christi post - ánnum trigesimum expletum collocanti. Hsc Vedelius ex Parkero. Denique ** Virum doctissimum putare" ait Casau- bonum omnes Ignatii Epistolas rejecisse," quod Parkero, neque alii cuiquam tribui potest. Non est igitur alius Vedelii * Vir doctissimus? quam Robertus Parkerus nostras, Schis- maticorum coryphous; quem Vedelius cum refutare vellet, et Genevensis discipline summum patronum fuisse nosceret, honoris eausa nominare noluit. Hic autem Parkerus trede- cim rationibus Epistolas Ignatii fictitias esse probare conatur': eujus conjecturis Dalleei Dissertatio maxime locupletata est.
Post hune Robertus Cocus etiam nostras edidit * Censuram Rob. Cook, quorundam Scriptorum veterum," quem :suie de Ignatio cen- iens Leo- surcze hune titulum preseripsisse, *^ Ignatii Epistole sunt sup- posititiz," observat Dalleus. Et ita quidem Titulus, sed Censura ipsa aliter loquitur, * Non desunt argumenta valida quibus omnes, vel supposititias, vel fede corruptas probari possit. Et rursus. ^ Verum ut concludam paucis; certo certius est, has Epistolas vel supposititias esse, vel, quod supra monui, fede corruptas", Quoteunque igitur aut quamcunque firma sententim suse probandze argumenta attulit Cocus, id tantum revera probare omnia putavit, Epistolas Ignatii aut esse supposititias, aut corruptas.
Cum hzc ita se haberent, Nicolaus Vedelius, Professor Vedelius. Genevensis, rem totam ad examen revocavit: Apologiam pro Ignatio scripsit, novam editionem adornavit, Exercitationibus et Appendice Epistolas illustravit*. "Tres igitur ille Latinas Ejus editio ommino rejecit, quod *mnimis aperta ipsarum suppositio ei M iiaha- videretur". Reliquas duodecim in duos libros distinxit, quo- rum. rum prior continet Epistolas genuinas, posterior supposititias. Genuinas tantum agnoscit septem illas ab Eusebio memoratas;
* Ibid. pp. 222—226. Nas. Socii, Censura, edita Lond. 1614. " Roberti Coci, Eccl. Leodiensisin —4to. Vid. pp. 5T, 59. Agro Ebor. Pastoris, olim Coll. Zn. * Geneva, 1623.
p2
36 . DX ORTU, PROGRESSU, ET
reliquas quinque * aut perperam inscriptas, aut plane suppo- sititias" esse statuit. Preterea in ipsas septem genuinas non pauea irrepsisse stellionum audacissimorum vestigia testatur, quie ut à genuinis secerneret curam habuit, et notulis quibus- dam in margine positis, quz ex conjectura genuinis Bpistolis ab interpolatore inserta credidit, jugulavit. And.Rive- Quare Ándreas Rivetus, licet in tertia Editione Critici Sacri fus. Censura Roberti Coci sit adjutus, moderatissimam tamen sen- tentiam amplecti se profitetur, scilicet, * esse plerasque Epis- tolas Ignatii, ad minimum septem; sed hoe tempore non haberi nisi adulteratas, et multis in locis interpolatas. Hanc," inquam, * sententiam amplectitur fretus rationibus quie huie Dan. Cha- firmandze ex ipsis Epistolis desumuntur." Et Daniel Chami- mier. erus in responsionibus ad Testimonia a Bellarmino adducta auctoritatem Ignatii nunquam declinat. Semel tantum ait, ** Epistola ad Antioclienses viris doctis non videtur legitima, quia ab Hieronymo non annotata in censu operum Ignatii, ipsisque adeo veteribus sit incognita." Dan. Hoín- Daniel Heinsius ad Novum Testamentum Epistolas quasdam sius. earum quze editze sunt Ignatii revera fuisse indicat, alias non item. Ad l Cor. xv. 10. * Pauli Apostoli parum prudens imi- tator, cujus omnes Epistolze sub Ignatii leguntur nomine, cum et aliorum sint." Ita ille subobscurius. Sed ad 1l Tim. iv. 16. paulo clarius. ** Qui vox, (scilicet e8apruévov) inter eas quas expressit qui Epistolas Ignatii, atque inter eas quasdam non illius, nomine ejus, neque dignas eo dedit." Gerardus Joannes Gor.Joann. Vossius, De Natali anno Christi. Sect. 41. —** Alii respondent, Vosiws [gnati Epistolas esse supposititias, nec ulli ante Nicenum con- cilium memoràtas. Itane vero? Quasi non meminerit earum Iren:us, lib. v. cap. 28. et eo antiquior ipsique par Ignatio Polyearpus apud Eusebium, lib. iii. cap. 36. Ut de Origene taceam, qui quiddam inde adducit Homil 6. in Lucam." —— Petr, Ha- — Petrus autem Halloix Jesuita non tantum omnes Grreas iix Jesu geuuinas et germanas esse operose contendit; sed et de tribus Latinis ita judieium.suum profert. '' Nec ita certw sunt, ut indubitatam fidem apud omnes mereantur, nec ita incertm, Petavius ut omnem perdant," Aliter tamen Dionysius Petavius, licet ejusdem ordinis. * Constat," inquit, * omnes Ignatii Epistolas interpolàtas fuisse. Nam pleraque ex illis loca ab Antiquis lau- data vel in eis rainime reperiuntur, vel longe aliter concepta."
IIODIERNO STATU CONTROVERSUE, 87
Et denique Walo Messalinus, * Apud me constat omnes Salmasius, illas I "CH ""- . lti ;, Sive Walo illas Ignatii Epistolas supposititias esse, vel certe multis locis wes. interpolatas," et aliqua recitat, quie * satis evincunt," inquit, !U*.
* yon posse illud opus Auctori quem ementitur ascribi? — Ac rursus. Epistole ille natw' et supposite videntur, circa initium, aut medium secundi sxculi, quo tempore primus
singularis Episcopatus supra Presbyteratum introductus est,"
T'res Epis- iol; Lati- no, spurie.
98 . DE ORTU, PROGRESSU, ET
CAP. IV;
Stricture quedam Auctoris. | Quid de variis hominum judicüs
sentiendum sit.
Huc usque Virorüm doctorum judieia, sive conjeeturwe polius progresse sunt, dum editio una Greca, licet ex duobus MSS. exemplaribus, et una etiam interpretatio Latina Vetus, illi satis apte respondens, aut ab aliis ad Grecos illos Codices reformata, exstaret ; de quibus conjecturis, priusquam ulterius progrediamur, nonnulla nobis notatu non indigna visum est observare.
Primo, sententia decretoria Parker et Salmasii, qui sta- tuunt omnes Epistolas sub nomine Ignatii editas esse plane supposititias, minime ferenda est: tum quod eorum argu- menta nihil aliud evincunt quam quod a esteris statuitur, nempe omnes, aut supposiltias esse, aut interpolatas (cum enim adhue nescirent qualis revera interpolatio fuerit, quic- quid illis displicuit, potuit ad interpolationes pertinere), tum quod Parkerus statuat neminem ante Concilum Nicenum earum meminisse, quod apertissime falsum est.
Secundo, ingens diserimen inter tres Latinas, et duodecim Grxeas Epistolas recte observatum est; et Latin; primum emisse ab universis fere merito- sunt rejectzte: tum quod Griecis omnibus fuerint incognit:e, neque Greecismum omnino redoleant, ut non ab interprete, sed Auctore Latino videantur profectwe ; tum quod in vetustissimis Vulgatze Versionis MSS. Codicibus non inveniantur, et seorsim aliquando scriptze sint, et inter Latinos a Bernardo aut Pseudo-Dextro primum me- morat; tum denique quod vix rationi temporum videantur consentire, aut eum institutis Ignatii quiequam commune habere: * pro quibus frustra nonnulli pugnare aggressi sunt ante aliquot annos," ut recte judicavit Philippus Labheus.
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. 89
Tertio, Ne ipse quidem Greci duodecim parem auctorita- Recte dis- tem sibi vindicant; et recte posita videtur distinctio inter dinguuniar septem Epistolas quae sunt ab Eusebio memorate, reliquisque septem. antiquissimis Patribus frequenter laudatz, et quinque alias qui non nisi post aliquot secula ab ullo Greco Seriptore agnitc sunt, atque ideo jure vel in dubium vocantur, vel etiam plane rejiciuntur; idque non tantum quia verisimile non est eas Eusebium, si ejus sevo exstitissent, latere potuisse, aut ab eodem, si ipsi cognitze essent, preteriri; sed etiam quia vel ob modum loquendi, ab Eusebianis multum discrepantes ap- parent, vel ob materiam, docirinz, institutis et moribus posterioris. Eeclesize. magis consonz, et Ignatianis Eusebio memoratis sola imitatione eaque nimis affectata, similes.
Quarto, recte animadversum est a quamplurimis etiam illas Septem septem antiquissimias e£. màxime genuinas Epistolas in Edi- d aterpoli- tione Greca tunc temporis vulgata, interpolatas et corruptas t. fuisse : idque cum loca a veteribus Patribus adducta, qui in ea Iiditione aut non comparent aut non recte representantur, tum alià etiam non pauca qu: neque antiquitati neque sen- tentim S8. Ignatii congruunt, neque tenori Epistolarum satis convenienter inseruntur, planum faciünt.
Quinto, Industria Vedelii quam ad loca in Epistolis Euse- Yedelii bio memoratis corrupta et interpolata indieanda, et à genuinis conjecture secernenda adhibuit, si conatum spectemus, laudanda, si certe. eventum sive successum, parvi quidem .:stimanda videatur.
Tanta enim diligentia hoc tandem effectum est, ut ex una
parte inserta et interpolata pleraque pretermittantur, ac pro
genuinis retineantur ; ex altera vero, germana atque genuina sepiuscule pro aseititiis notentur et rejiciantur. Quamvis igitur quamplurimi optimas Ignatii Epistolas corruptas esse judicarent, hactenus tamen ad genuinas a corruptelis certo
aliquo criterio vindicandas parum aut nihil est effectum, Ut verum illud sit quod a Dalleo observatur, ** Nisi sincerius
exemplar Ussertus et Vossius naeti essent, nulla plane spes superesset Interpolatoris aliena a veris Scriptoris internos- - cendi et secernendi." s
40 .. DE ORTU, PROGRESSU, ET
CAP. V.
Alia velus Latina Versio ab Armachano publicata, qua Inter- polationes deteciee sunt. — Grece Epistole e Mediceo Codice per Isaacum Vossium edite, Quid viri docti de Epistolis ita. purgatis editisque senserint.
Laus Us. QUARE Jacobus Usserius, Archiepiscopus ÀArmachanus, Hiber- Ser nie Primas, Vir mire in his rebus perspicacise fideique, cum videret talibus conjecturis nihil effici, animadverteretque tres in Anglia nostra Theologos olim locum quendam ex Epistola Ignatii a Theodoreto citatum, nec in Editione Gr&ca aut Vulgata Versione tune repertum, eodem plane modo, quo a "Theodoreto productus fuerat, laudasse; circumspicere ccpit, num forte in Anglia exemplar. aliquod Latinum adhuc deli- tescens reperiri posset, ex quo sua tres illi Theologi hauserunt, et loca reliqua a ''heodoreto aliisque antiquis Patribus citata Quoslibros integra comparerent. Cum ecce libros duos MSS. nactus est
aeisfu. 9 Publica Collegii Gunwilli et Cai apud Cantabrigienses T" Cd , nostros "unum, e privata D. Ricardi Montaecutii Norvicensis 1bDer
Gonvill. n nuper Episcopi Bibliotheca alterum; qui Ignatii Epistolarum Coil Liber Interpretationem a Vulgata Latina diversissimam continebant. Montaea. Et statim collatione facta, testimonia Patrum omnium qui M» Dpise. intra quinque, ut ait, post Christum secula floruerunt, a Grwecis Latinisque Codicibus dissidentia, cum hac Versione optime convenire, et multa a Grzculis posterioribus inserta et intertexta ab eadem pariter abesse conspexit. Jam vero non ex levibus conjecturis, aut ex sententia sua, ut Vedelius, sed ex Veteris Versionis fide Grzcas Ignatii Epistolas recog- novit, assumenta stellionum a genuinis facile et aperte secre- vit; Polycarpianam illarum Syllogen ita excudendam curavit, ut minio in textu Greco lacinim ille signarentur, quas a recentiori Interpolatore assutas fuisse, veteris Latini Inter-
'
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. 4l
pretis, tune primum ab ipso editi, indicio deprehenderat. Felix hoc quidem inceptum, quo Reverendus Senex, cum ingenii, judicii et doctrinz specimen singulare exhibuit, tum Ecclesiz utilissimam, et hisce temporibus maxime salutarem operam praestitit. E |
Id vero ad cumulum accessit, quod Vir prostantissimus et Is. Vossius
: . : . ... Greeum ,
omni doctrine genere admodum excultus, Isaacus Vossius [onatium c Graecum exemplar (quod, opinor, infinitz lectionis Turrianus Medion centum fere annis ante viderat, et vetustissimum emenda- ca primus tissimumque esse testatus est) e Medicea Bibliotheca exscrip- ^00 tum produceret, viris doctissimis amicissime communicaret, et quoniam latine Versioni ab Usserio publicate apprime consonum animadvertit, cum ea simul imprimendum ac Notis illustrandum curaret?, Qux cum tam amice conspirarent, non dubitavit asserere doctorum. virorum par, easdem Episto- las tandem nos habere quas habuit Eusebius, quas edidit Polycarpus, quas scripsit Ignatius.
Quam viris eruditis grata fuerit hzee Vossii Editio, vel inde patet, quod Claudius Sarravius, Senator Parisiensis, ab ipsoin notis obiter laudatus, ei hsec rescripserit. * Ago itaque gratias, ago gratias tibi summas, mi Vossi; seternum enim me tibi devinxisti tanto et tam preclaro erga immerentem testimonio.
Video enim ibi famam meam :wternitati consecratam, eo monumento quod saxa et marmora duratione vincat.".
Quare statim ex Protestantibus Andreas Rávetus, cum ei "Usserius novam lgnatiü ex Veteri Libro editionem commu- nicasset, in ultima Critiei sui Sacri recognitione illius judi- cium secutus est: et ex Jesuitis Petavius, Grecis Vossii et Judica Latinis Usserii conspectis, * Hcc," inquit, * prudens et Fiveti et justa suspicio est, illas esse genuinas Ignatii Epistolas, quas Antiquorum consensus illustribus testimoniis commendatas et mE approbatas reliquit." . Idem etiam judicium Nicolai Fabroti Nicolai fuit, ut ostendunt note ejus ad Anastasium.. '* S. Ignatius Psbreti Epistola ad Ephesios (edidit eruditus Vir Isaacus Vossius)" et statim, * ^ Pseudo-Ignatius in Epistola ad Antiochenos," et alibi ** Vetus interpres Epistole ad Philippenses, qus
^ Amstelodami. 1646, 4to. Bex ns castgatam. ane, mortuo jam Epistolas genuinas edidit Vossius ex — Pearsono, primus edidit ex Codice Codiee Mediceo ; septimam autem ad — Colbertino Ruinartus ad cale, Act. Romanos ope Versionis Veieris Lati- Sinéor Martyr. Paris, 1089.
43 . DE ORTU, PROGRESSU, ET
S. Ignatio aseribitur." Tta ille genuinas Epistolas a spuriis
Sepe distinguit, ut in Editione Vossii distinguuntur. Refeagntur Salmasius vero editione Usserii perspecta, et Codice Medi- abmasius. ceo, antequam ederetur, viso, auctoritati Ignatii iniquior fac- tus est. Ecce enim in Apparatu ad Libros de Primatu Pap:e, ** Varias," inquit, * diversitemporis ejus Operis interpolationes esse factas multis ostendit Reverendissimus et doctissimus Vir Jacobus Usserius Armachanus. Quale autem ab Auctore primum prodiit,ne genuinum quidem Ignatii esse possum omni asseyeratione confirmare." Hiec paulo sedatius. Quse non longe post sequuntur Salmasium magis sapiunt. "Qua autem state vixerit hic impostor, qui nomen Ignatii ementi- tus est in istis Epistolis conscribendis inquirendum est. Nam lgnatium non esse earum auctorem tam certum puto quam me hzc scribere." | Hic sane purum putum Salmasium habe- nere mus, Ád tempus autem quod attinet, impostorem eodem cum rum qud Valentino vixisse suspicatur; imperante nimirum Antonino, ilo sens- aut certe sub Marco Aurelio. Atque hzc est summa senten- tite Salmasian:z.. Ipse autem cum hzc in Apparatu tam strenue asseruisset, in ipso Opere auctoritate Ignatii scepiuscule utitur. Que cum vidisset. Claudius Sarravius, aurem. Salmasio vellit et admonuit. '** Non placet quod ea in Apparatu culpes quie in ipso Operelaudas. De Ignatianis Epistolis intelligo, quas in Apparatu, qui prior legitur, merito rf vofeías revincis: et tamen earum auctoritate postea ssepiuscule uteris, quasi essent legitimze, nec titulus auctorem mentiretur. Saltem de ista tua sententie mutatione aliquid significasses." Epist. p. 181. He, opinor, in Sarravio, maximo Salmasiü hyperaspista, etiam illi ferre possunt, qui eadem in Hammondo non ferunt. Day. — David etiam Blondellus, ut ipse in Prwfatione Apologize Blonde. f tetur. quamprimum Epistolarum priorum sex Isaacus Vossius copiam fecit, eas avidis oculis hausit, manu propria descripsit, cum citatis a Veteribus locis studiose contulit, seculo nostro gratulatus, quod illud ipsum exemplar, quo ante mille trecentos annos usus erat Eusebius, novam ipsi propediem affulsuram lucem sponderet. Sed postquam attentiore animo singularum
5 Honorificum doe Claudio Sarravio — nymi, (quam voeat) de Xpiscopis eL iestimonium dat Is. Vossius inIgnatio ^ Presbyteris, edita est Amst, 1640. suo, pp. 273, 4. Vid. Usser. Pre. ad Verba ejus, quee pene oxseribit Pear- Infer pol. Epistolas. &onus, habentur in Pref. p. 89.
* Apologia pro- Sententia Iiero- | .
HODIERNO STATU CONTROVERSUE. —— 49
et phrasin, et. materiam et ordinem expendit, blandientes antea spes pudibundus abjicere coactus bonz Patrum fidei impudenter illusum doluit, et argumentis quibusdam a priori quam de Ignatianis Epistolis imbiberat opinione depulsus, eas Ores supposititias credere coactus est, Ipsum autem im- postorem, qui Ignatii Martyris nomen septem Rusebio, Athanasio, Hieronymo laudatis Epistolis appinxit, longe post annum centesimum quadragesimum quartum, adeoque post Clementis Alexandrini, toto fere centenario Ignatio posteriori 1s, obitum, prodiisse tradit.
Antequam hec a Blondello ederentur, postquam vero ab Grotius de opinione, quam e Mediceo Codice primum imbiberat, depulsus Plondello. est, sententia ejus Hugoni Grotio, viro maximo, innotuit, qui quid de ea sentiret in Epistola ad Gerardum Vossium | data protenus significavit. ** Blondellus magne vir diligentice, sod su: parti super zquum addictus, quid de Episcopis et Presbyteris sentiat ex scriptis ejus antehae editis non obscu- rum est. Imprimitur nunc apud Blavium liber ejus speciali- ter de eo argumento. Cognovi autem ex sermone ipsius omnino eum hoc agere velle, ut aliquid reperiat unde famam spargat te in ea re plane secum. sentire, Ignatü Epistolas, quas filius tuus ex talia attulit puras ab omnibus iis quie eruditi hactenus suspecta habuere, ideo admittere non vult, quia Episcopatuum vetustati clarum preebent testimonium. Argumento alio.non utitur, quam quod in illis verba qusedam apparent elegantiora quam solent in Apostolicorum: scriptis reperiri, quales sunt d£iémawoi, afiouvupuóvevro, et similia, Dixi ego paris monetze vocabula non- pauca esse in Clementis Epistola, quam suspectam . non habet: adhzesisse hzec diu ex lectione Grecorum qui nitidius scripserant.
.. Quamprimum autem Blondelliana in lucem prodirent, e Is. Vossii Isaacus Vossius Codicem Mediceum, quem. tam feliciter edi- Bpistoladd derat, tam male tractatum videret, statim Epistola ad Rivetum et in eam * valiones perscripsit, cur eum non omnino permovere potue- Blondes rint Argumenta illa, que David Blondellus ad evertendam Epistolaruri Ignatii veritatem attulit." TÍuic Epistole Blon- dellus Annotata sua aspersit, et preterea. strieturas quasdam ad Vossii Notas ante editas; quibus altera prolixiori Epistola ad Rivetum pariter missa Isaacus accurate respondit. . Hsc autem omnia cum apud ipsum Vossium. diu delituerint, pro
M
Usserii querela de Salina- sio et Blondello.
Quid res- ponderit Blondel- lus,
Ham- mond.
Oron.
4d. ' DE ORTU, PROGRESSU, Et.
summa humanitate, et bonas literas juvandi studio, quo pre ccteris omnibus viris doctis flagrare videtur, mihi tandem in hae arena desudanti amicissime communicavit, et efflagitanti ut cum nostris ederentur, libentissime concessit.
Quinetiam Archiepiscopus Armachanus in. Appendice prox- imo post Blondelli Apologiam anno edita mirari satis se non potuisse profitetur, duos hos magni nominis viros, Salmasium
ct Blondellum, conjecturis suis tantum tribuisse, ut cum Polycarpi ad Philippenses literas, quibus Ignatianas a se sub- jectas fuisse ipse confirmat, germanas fuisse fateantur, et has
ipsas que TÍgnatio tribuuntur Epistolas in Mediceo Codice
à novitiis assumentis demum liberatas, non minus quam Poly- carpiipsam, Eusebii temporibus in omnium manibus fuisse non negent, in hisce tamen effingendis Impostorem aliquem nomen lgnati ementitum esse confidentissime pronuntient. Pupugit Blondellum severa hzc mitissimi senis reprehensio, admirantis tantam ex levibus conjecturis confidentiam : quare Epistola ad eum data, et quatuor productis argumentis, quie ipsum sententiam mutare vetarent, haerere se etiamnum pro- fessus est.
Postea insignis admodum "Theologus Henricus Hammondus, cum videret "'heologicas 'Theses in Gallia propositas, procla- mantes, litem et controversiam de Episcoporum supra Pres- byteros proerogativa definitam jam videri a Viris longe doctis- simis Domino Salmasio et Blondello; Dissertationes quatuor, quibus Episcopatus jura ex S. Scripturis et primwva Anti- quitate adstruuntur, edidit, ct. earum secundam de Ignatii scriptis instituit. In illa autem Dissertatione primo quic- quid ad has Ignatio abjudicandas Epistolas dictum est, solen- niter ad examen vocavit; secundo qusedam addidit, que earundem auctoritatem stabiliant.
Ad hxe Hammondi nihil Salmasius, nihil Blondellus repo- suit. Domi autem "Theologus, Joannes Owenus nostras, in Praefatione quadam Anglice scripta? multa in Hammondiana lgnati defensione culpat, quee peculiari scripto lingua etiam nostra Hammondus defendit. Non tamen Owenus eorum
* Dissertationes Hammondi primum — hil mitigatem, repolivit, posb editas évulgatce fuerunt, Lond. 1651. Pearsoni .Vindicias, in alio Libro, 4» : *in Pref. Libri, eui titulus, 7e — Enguiry into the original of Bvang fe-
Doctiríne. of the Saints Perseverauce, Hical Churches, Lond. 1681. Lond. 1654, Xandem sententiam, ni-
TODIERNO STATU CONTROVERSLE. 4b
sententiam probat, qui Epistolas omnes Ignatianas tanquam
fictas et suppositias absolute condemmant:' imo in earum aliquibus *suavem et gratiosum," ut nostrates loquuntur,
* fidei, dilectionis, sanctitatis, et zeli Dei spiritum. spirantem
et operantem " agnoscit. Ministri etiam Londinenses cum Ministri Sculteto, Vedelio, et Riveto professi sunt se minime omnes Londinen- reprobare; sed ita de corruptelis locuti sunt, ae si editiones
Usseri Vossiique nunquam vidissent: certe quid de Tpistolis defzecátis sentirent minime indicarunt f. E
"Theophilus autem Raynaudus in Erotematibus negat Epis- Theoph. tolam ad Mariam Deiparam esse Ignatianam. * Epistolam "" naud. tamen," inquit, *ad Mariam Cassoboliten esse S. Ignatii foetum genuinum extra controversiam pono ; quiequid contra- rium pauci quidam Sectarii effutiverint'
Edmundus etiam Albertinus Usserü responsionibus et Edm. Au Hammondi Dissertationi minime acquievit, sed in Libris de beriin. Eucharistia Latine editis$ decretoriam sententiam in hc verba protulit. ** Non negaverim Ignatium Epistolas aliquas scripsisse: sed, si quas scripsit, illze perierunt: et plures aliz sub illius nomine circa medium secundi Sxeuli compositze sunt, ac incaute et absque examine a Veteribus receptze."
Et eodem anno Joannes Dallzus libro de Jejuniis et Quadra- Dalleus. gesima tertio, Totum hoc quod Ignatii nomine circumfertur Epistolarum opus supposititium esse, sanctissimoque Martyri
non paucis post ejus mortem annis falso et per fraudem adscriptum fuisse, tam evidentibus patet documentis, ut mirum
sit hane imposturam homines eruditissimos tam diu latere potuisse," et de sex illis quas Usserius voluit esse vere Igna-
tianas, * Sed quod magni Viri pace dictum sit, ne 1st: quidem
quas ille publicavit a meliori quam ccetere manu esse vi- dentur."
Interim tamen non est omittendum nobilem in Theologia Mira judi- Criticum Joannem Morinum, collatis diversis editionibus ex OMA Augustano et Florentino Codicibus depromptis, in aliam plane Samuelis diversam, maximeque mirandam sententiam icidisse!. * An- Bochari,
f [In Libro, cui titulus Jus Divi-
num Ministeri Evangelici, Anglice seripto, et evulgato a Synodo Presbyte-
: h Hane mirandam sententiam pla- cuisse Whistono, homini irato genio nato, non admodum quenquam morve- rit.
rorum Londinensi, 1654. Vid. part. ii. p. 108.
. * Daventrie, fol. eum Preefatione Blondelli. 1654. Vid. p. 288.
Mosheimium, critieum eireum- speetiorem, easdem partes tueri, rem totam iterum in dubium vocare, non possum non mirari. Vid. Comment,
46 ' DE ORTU, PROGRESSU, ET
tiqua," inquit, * Ignatianarum Epistolarum editio genuinum textum nobis exhibet, nova vero maneum et interpolatum."
Samuel autem Bochartus, Vir doctissimus, in ingenti opere, Hierozoico, Epistolam ad Romanos Eusebio visam, probatam, atque defloratam, non ante Constantini Imperatoris evum scriptam fuisse, asserere non dubitavit .
de Rebus Christ. ante Constantinum, agitavit Fabricius Biblioth. Gr. lib. v. see, 1, $ 59. *Inauditum id et inere- c. ].
dibile Whistoni paradoxon". satis ex- i De "Bochario, vid. p. ii. c. 8.
EET
HODIERNO STATU CONTROVERSUE. 47
CAP. VI.
Sententia Dallei, aliquas Epistolas Ignatium scripsisse. .Epis- tolas, quas habemus easdem esse quas habuit Eusebius. Sez ab Eusebio memoratas fuisse non ab Ignatio scriptas, sed ab Impostore ducentis post Ignatii moriem annis confictas. Epistolam ad Polycarpum now fuisse Eusebio cognitam, sed ab alio Impostore ducentis post Eusebium annis suppositam. Sententia nostra, — Septem Epistolas ab Eusebio memorari, easque omnes fuisse ab Ignatio ipso sanctissimo Mart; yre con- scriptas.
TANDEM Joannes Dalleus, Theologus e Gallia celeberrimus, Opus Dal- plurimisque in hoc presertim genere Controversiarum elabo- Teoanum. ratis operibus notissimus, non contentus iis quze de manifesta impostura obiter hbro de Jejuniis monuerat, et in novam
plane sententiam de zetate impostoris delapsus, miraque suce conjecture dulcedine captus, Controversiam hane magna
animi contentione redintegravit, et grandi volumine adversus
omnes quarumcunque S. Ignatii Epistolarum defensores late disputavit. Sub ejus enim nomine prodierunt * De Scriptis
qui sub Dionysii Areopagitze, et. Ignatii Anticheni nominibus cireumferuntur Libri Duo: quibus demonstratur," uti proefert Titulus, «ila subdititia esse, diu post Mortyrum, quibus falso tribuuntur, obitum ficta."
Et quidem de indubitata suppositione scriptorum Dionysii Pearsoni Areopagitze Dallzeo plane assentior ; idque puto ante Dallzeum, judicium c Sirmondum, Petavium, Launoyum, Morimum, aliosque, vel Dionysio. * ipsis Pontificis persuasisse. Sed de state Auctoris qui ea
scripsit e& Areopagito supposuit, quicunque fuit, ab eo prorsus
dissentio; et erit nobis in hoc ipso opere rationes seutentiwe nostre afferendi occasio non importuna. * Geneve, 1666, 4to.
48 . DB ORTU, PROGRESSU, ET
DaIIei v De Ignatio duplicem Dallzeus proponit quistionem, quarum
lgnaio, Prima hzc est, * An omnes Epistole quo sub ejus nomine cireumferuntur ejusdem sint parentis?" Hanc negat; neque ego affirmo, aut de ea litem moveo. Secunda qusstio est, * Àn earum Tipistolarum qui sunt ab Eusebio et Hieronymo memorata vere Auctor sit vir sanctissimus Ignatius, qui anno
Jugulum '"lrajani undecimo Martyrium Rome fecit?" Hane ille
Cànsr£e pro- . .
ponijuy, PAàriter negat; ego nullo modo negandam puto, et omni asse- veratione potius affirmo.
Ut autem utriusque nostrum sententia adhuc manifestius patefiat, nonnulla alterius observanda duximus: atque illud imprimis. Seripsisse aliquas Ignatium Epistolas non negat Dallzeus ; et ne talis ipsi affigatur sententia summopere cavet. * Quaeritur," inquit, *^non an Epistolas scripserit Ignatius, (quis enim tam fatuus est ut scripsisse eum aliquas neget ?) sed an has qu:e circumferuntur scripserit ?? Tit alibi, * Quasi vero quisquam usque adeo stolidus sit, ut neget amplissimze civitatis Episcopum, ad hzc Apostolorum discipulum, ullas vel scribere potuisse, vel etiam revera scripsisse, sive ad Poly- carpum, sive ad Philippenses, sive ad alios Literas? Atqui non illud queritur, an Ignatius Epistolas aliquas scripserit, (meredibile est hujusmodi virum nullas scripsisse; neque scripsisse aliquas quisquam negat) quzritur an has quas nunc
1.Concedit habemus scripserit?" Non igitur opus est ut probemus Sor duse aliquas ab ipso S. Ignatio conscriptas fuisse Epistolas, adeoque Ienatiam, exstitisse aliquando alicubi aliquas genuinas; id enim jure Epistolas. pro concesso sumimus, cum Adversarium confitentem habe- amus. 2.Coneedit Secundo Epistolas eas, quas nunc habemus in editionibus ipit Usserii et Vossii ab assumentis liberas, easdem omnino esse is. Vos — quas habuit Eusebius eum Blondello suo fatetur Dallzus. dem ese ^^ In eorum Codicibus," inquit, * hze ipsc Epistole descripto euniis sunt, plane quales Eusebii, Athanasii, et czeterorum quos quas ha- 24 . . Q2 : , buitEuse. diximus," (Hieronymi scilicet, Theodoreti, atque Gelasii) bius. * sevo exstitisse verisimillimum est." Idque *lhquido appa- rere" Capite secundo tribus Argumentis probat. Ad osten- dendam igitur Tgnatianorum veritatem non opus est ut pro- bemus easdem nos Epistolas habere quas habuit Eusebius: hoe enim nobis largitur Adversarius. Hoc tantum obser-
vandum est, habere nos Epistolas Eusebii evo cognitas, sed
|
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. . 49
eo modo a Librariis tractatas, quo alia Veterum scripta ab iis tractari solent, hoc est sspiuscule aut literarum, aut etiam vocabulorum permutationem, forte etiam sententiolarum muti- lationem alicubi passas. Quod cum in aliorum scriptis usu venire soleat, cur in nostris idem factum quis neget, ratio nulla est : ut ea locis minus sanis medicina merito adhibenda sit, qu:e aliis Veterum scriptis male tractatis adhiberi solet.
Tertio Epistolas illas quas habuit Eusebius ab Ignatio 3. Illas ta-
scriptas fuisse negat; ab impostore aliquo fictas et suppositas
men scrip- ias fuisse
affirmat. Impostorem illum non circa medium secundi seculi, 2b Ignatio
ut Albertinus; non sub Antonio vel M. Aurelio, ut Salma- sius; non statim post Clementis Alexandrini dormitionem sive, centum ab Ignatii morte annis, ut Blondellus; sed pra- cipiti tertio ssculo Epistolas effinxisse, et. opus effictum in lucem exiisse circa tertii sceculi finem, vel quarti initia hario-
negat;
latur. Imo, uti alibi loquitur, ducentis post Ignatium annis sed ab im-
hic impostor vixit, scripsitque tunc, * cum aliqua jam erat de ? qua j
postore du- centis
Constantii vel Constantini ejus filii vel Christianismo vel ad inanis, post
Christianismum propensione sparsa fama:" et ejus operi in lucem erumpenti Eusebius A.D. circiter CCOXXX. obstetricatus est. Lepida plane hz:c Fabula, et ante hunc diem inaudita ; nisi quod etiam Bochartus Epistolam ad Romanos sub Con- stantino scriptam sommiavit.
gnalium.
Rgo certe e contra, qui de impostore illo, quem alii se- Respuit
cundo, alii tertio, alii quarto seculo vixisse statuunt, nihil
hane fabu- lum Pear-
unquam a quopiam ante hoc szeculum scriptum reperi, qui de sonus.
impostura ulla in Epistolis Eusebio visis nullam unquam
suspicionem in Ecclesia excitatam novi, qui ipsissimum
S. Ignatium earum Auctorem omni ab ipsius setate ssculo agnitum animadverti, qui ommes Epistolas a tanto Viro scriptas statim periisse animum inducere ut credam minime possum; non tantum aliquas Epistolas agnosco, sed et has ipsas, ab Eusebio memoratas, et tanto Viro usquequaque dignissimas, ab ipso Ignatio, sanctissimo illo Martyre, exara- tas fuisse assero.
Quarto, de numero Eyistolarum quse Euscbio memorate 4. Aliam
sunt aliquando dubitat Dallwus, easque sez sépéemwe sepe
rationem proponit
nominat; ex vulgari scilicet. opinione Septem, ex singulari Dalleus de
Epi Usserii sententia sex: aliquando numerum satis confidenter Phy
St, ad CAY-
assignat, et sex tantum asserit, **Quod.vero o," inquit, * vulgo P";
PEARS, YINDIQ, E
. 50 DE ORTU, PROGRESSU, XT
Usserii — putant quandam ab Eusebio memorari seorsum ad Polycar-
fecutus P T pum scriptam, doctissimus Usserius hane non diversam, sed unam et eandem revera cum Epistola qux est ad Smyrnsos, ab Eusebio intelligi et acutissime conjicit, et ex Hieronymo demonstrat. Et hane merito ab Epistolarum ab Eusebio dictarum censu expungendam colligit; numeratque inter eas quas nondum Eusebii et Hieronymi temporibus exstitisse validissime probat." Hane igitur Epistolam ad Polycarpum ab alio impostore sub quinto scculo fictam putat.
invito Ego vero nec priorem, nec posteriorem hujus Epistole
ein ud Fictorem agnosco, et inter septem Eusebio memoratas, et à
merito nobis defendendas omnino numerandam censeo. Neque enim Hieronymum hie imprimis spectandum esse puto: neque Eusebium ex Hieronymo interpretor, sed, uti par est, Hie- ronymum ex Eusebio, e quo sua transtulit. Primo itaque Eusebium assero septem omnino Epistolas enumerasse, et ilhus ad Polycarpum tanquam ab ea qu: scripta est ad Smyrn:os plane diverse meminisse. Nam quatuor e Smyrna missas, scilicet ad. Ephesios, ad Magnesianos, ad "Trallianos, ad Romanos tanquam distinctas Eusebium memorasse faten- tur omnes: tres autem e Troade missas pariter diversas atque distinctas hzec Eusebii verba non minus certo evincunt. "Hó» 68 éwékewa Tis Zyp)pvns wevóuevos, dmó lowoáOos Tois Te ép GiXaSeN ela, ad0is Bid. pads ÓiNei, ka v Xpwpvalov éc- ivoía, lBlos re TÓ vabTqs "poyyovuévo Yloxvkdpme. | Cum autem jam ultra Smyrnam. esset, e Troade rursus tum Phila- delphenos, tum, Smyrneorum Ecclesiam, tum seorsim Polycar- . pum hujus Ecclesie Episcopum scripto alloquitur. His verbis tres Epistolz e 'Troade misse diserte traduntur: neque minus ila ad Polycarpum distinguitur ab altera ad Smyrnzorum Ecclesiam, quam. ila ad Smyrnsos ab altera ad Philadel- phenos. Haud aliter Eusebium intellexere Greci. Ita sane Nicephorus, kaà Xpvpvaíow &XMv Owxapárreu, kai avrà 86 iÍg TQ "rpoéópp raíTgs loNkdprro érépav éréoreNNe, Et ad Smyrneos aliam Epistolam ezaravit, et seorsim ad ipsum hujus Ecclesie Antistitem aliam misil. lib. ii. e. 19. Neque ut aliter Eusebium intelligamus, tum particula conjunctiva me ter repetita, tum vox illa í0(es, seorsim, sve separatim, patiuntur. Nicephorus pro ióíes, iOíg dixit, ut Greci ele- gantiores loqui solent, Suidas i0íg, yepís. Unde 'Ióuáfera:,
HODIERNO STATU CONTROVERSUE. bD1
póvo Tpocdovet, apud Hesychium, et "I9uicau, kam iBia» ójuNjcar. lta apud Xenophontem Agesilaus, de Epistola a Persarum Rege ad ipsum missa, nec àb eo recepta, TÓ dépovri eimrev dmraryyeiva BaawXet, de iBía pév qrpós avTOv oj8y Béos émrioToNds tréumew. Eum a quo allata. est, renuntiare jussit Regi, non esse, quamobrem. privatim. literas ad. se missitarel". Tta, Cyrus apud. eundem ad Cyaxarem, eU0)0s émejwmes mpós re TO llepody» Kowóv, cvgukxovs alroUevos, kal "rpós uà iOíg, BSeópevos sreipdio0as a)róv ue éNOety vjyotpevov, i tes Tepodv Vowv. ilico tum ad commune Persarum máisisti, subsidiarias copias poscens; tum ad me privatim, rogans ut operam darem quo venirem ipse, copiarumque Persicarum, si que ad. te irent, ductor essem". dem valet Os, quod usurpat Eusebius. Suidas, "Ió/ee, karapóvas, xopis. t ita loqui Eusebius solet : ui cum de Melitone et Ápollinari agit, o? "Peyuaiewv BactNet Xónovs )mép Tfjs "ríoTecs ibis ékdrmepos AmoMoy(as mpoce- $évgcav. Quorum uterque Orationes pro fide apologeticas seorsim muncupavil. Hist. lib.iv. c. 26. cum: de Florino et Blasto Hi:reticis, Ódepos i8íes vrepl rrjv àxij0eiav veerepitewv sreipduevos, Cum ulerque seorsim novam; doctrinam adversus fidei veritatem invehere laboraret. lib. v. c. 15. cam de Origene, iOitos Trjv AkÜXov kai Xivupidyov, kal GeoBorlevos: ÉkBocty ua. T TGv éf8owjkovra v cols Terpamois émuarTacKkevácas. Editionem Aquile, et. Symmachi et. Theodotionis cum LXX. interpretum versione seorsim in tetraplis digessit. lib. vi. c. 16. Tta: illi peculiare aliquod. scriptum, nunc i8/a vypad»), aut i8ía. exo), nuno l6uov ai*yypajuua, vel twv oroióacpa appellatur. Peculiarem igitur Epistolam. (preter eam ad Smyrnsmos scriptam) et seorsim Polycarpo namenpatam. omnino intellexit
Eusebius. Neque tantum modus hie loquendi, qui aliter explicari: nGn Testi- : potest, sed et es quz sequuntur, idem evincunt. Nam cum Penium
. D. . Eusebii. Iguatium seorsim ad Polycarpum scripsisse memorasset,
rationem ejus rei optimam. assignat, tenerrímam. nempe gregis sui Antiocheni curam: illi potissimum. demandatam, v oia. 0d ! dT 00 TÜNLKOV dybpa ei páxa yvopitev, jv kac "Avrióxeiaw avri Tob Y, &s dv ryvijovos kac dryaÜos mota» maparíberai, | Twv "epi avT)e dpovrióa Ouà a7rovójs $yew a)/vüv dÉwbv. Quem. cum Apostolicum virum esse plane cognosceret, ipsi 5 In Ages viii.9. — ' * Cyrop. V. v. 16. EQ
52 DE ORTU, PROGRESSU, ET
tanquam, bonus et fidelis pastor gregem .Antiochene Ecclesie commendavit, vogans ut omni cura ac diligentia eam. fovere vellet, At in hac ad Polycarpum Epistola ipsius Polycarpi cure atque diligenti Ecclesiam Antiochenam commendat, alibi nusquam. Nam in Epistola ad Smyrnenses, Ecclesiam illam rogat, ut Ocompecfevr)v insttuerent, sed Polycarpum omnino non alloquitur, neque eum in tota illa Epistola diserte nominat, quem in Epistolis ad Ephesios et ad Magnesianos nominaverat. Cujus rei vix alia ratio assignari potest, quam quod eodem tempore seorsim ad ipsum Polycarpum scripserit. In Epistola certe ad eum peculiariter data, hoc negotium ipsi diligentissime commendat, ut concilium in eum finem con- vocet hortatur, ut virum eligat d&yamwwTÓv Xíav kai dokvov, dilectum imprimis atque àmpigrum, ut 1d non tantum Smyrnce sed et ab alis Ecclesus fieri curet, ut ab illis etiam nuntii et Epistole ipsius ope ad Antiochenos mittantur; unde et gratiam precatur, et illi qui mitteretur, et ipsi qui eum mitteret Polycarpo. Qus ommia ipsius Polycarpi $povríóa 9i ocrovOrjs, ut loquitur Eusebius, curam cum diligentia con- junctam, mire illustrant.
Quinetiam verba quz sequuntur non aliam fuisse Eusebii mentem aperte ostendunt. 'O 8é ajvós Zyjwpvalois vypádov, oUx oiO0 ómóÜcv pmrois kéwpuraw. ldem autem Ignatius ad Smyrneos scribens, verbis ulitur que unde acceperit ignoro. Nunquam ita locutus fuisset Eusebius, ut recte observat Isaacus Vossius, si ex eadem Epistola, de qua hactenus locutus esset, sequentia essent desumpta. Et adversativa hze sententia, cum Epistole nominatione; non alium quam hane interpretationem patitur: Idem ille Ignatius, qui seor- sim ad Polycarpum scripsit, ejusque cure atque diligentize Ecclesiam Antiochenam commendavit, in altera Epistola, quam ad Smyrnenses scripsit, utitur testimonio nescio unde desumpto. Ut lb. iv. c. 7. cum de Melitone loquitur, éy 8e Tas vpadelcaus avr ékXoyais Ó avrüs karà vÓ "hpoolutov dpxÓpevos, ldem im excerptis ab ipso compositis statim n principio operis, a libro qui Apologia dicebatur, ad alium ejusdem Auctoris, cui "ExAoyal seu Excerpta titulus fuit, transiens. Hec omnia minus quidem accurate interpretatus .est, recte tamen cepit Ruffinus, qui ita vertit. Imc et multa alia his similia ad diversas Ecclesias scribit. Sed et ad
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. 58
Polyearpum velut Apostolicum virum datis literis, Antioche- nam ei Ecclesiam precipue commendat. —. Ad Smyrnsos sane scribens, utitur verbis quibusdam unde assumptis nescimus," Hieronymus etiam ipse non aliter capiendus in Catalogo Ilierony- scriptorum icclesiasticorum, ubi ait ex XEusebio. «Inde pn egrediens scripsit ad Philadelpheos, et ad Smyrnseos, et pro- monium prie ad Polycarpum, commendans illi Antiochensem Eccle- confirmat, siam." Quid clarius? Proprie enim hie nihil aliud. sonat, quam. separatim, sive seorsim. Ita Sophronius interpres, "I8ucds vrpós IoXékaprrov. Est autem i6:cós, interprete Suida, karajuóvas. Ipse Hieronymus ità alibi loquitur, in hoc ipso Catalogo, Clementis Alexandrii opera recensens. * De Canonibus Iclesiasticis, et adversus eos, qui Judzorum sequuntur errorem liber unus, quem proprie Alexandro Hierosolymorum Episcopo vpoce$óvgce" Et de Apollonio agens. Tertullianus sex voluminibus adversus Ecclesiam editis, quz seripsit «repi éxoTdoewes, septimum proprie adversus Apollonium elaboravit, in quo omnia qu: ille arguit conatur defendere." ^ Utrobique proprie, significat peculiaviter, et; vertitur à Sophronio iOucóe, ut in Ignatio. Quod autem sequitur, ^in qua et de Evangelio quod nuper & me translatum est, super persona Christi ponit testimo- nium," illud in qua cum expressum non habeat vocabulum antecedens ad quod referatur, necessario ita sumendum est; ut ó 9à ajróc Xjwpvalow vypddwv apud Eusebium, ex quo sua Hieronymus transcripsit. Id autem ut fiat, nullum esse dubium jampridem asseruit Isaacus Casaubonus, quin paren- theseos notis adjectis hie Hieronymi locus ita sit concipien- dus. . Scripsit ad Philadelpheos, et ad Smyrnzeos," tum parenthesi adhibita, (*et proprie ad Polycarpum commen- dans ilh Antiochensem ecclesiam) in qua," etc. Et Richar- (Rich. dus Montaeutius Episcopus Norvicensis, qui quavis fere tius, ud ipise, oceasione arrepta Casaubonum vellicare solet, hic laudat. Nov) * Bene," inquit, ** et acute doctissimus Casaubonus annotavit esse parenthesi includenda interjecta verba inter Smyrneos, ét in qua." Ipse etiam Usserius Casaubonum et Baronio et Usseri Halloixio acutiorem longe agnoscit, eum tamen deserit, sola Pink i Augustodunensis Honorii auctoritate permotus, qui ** Episto- Folyear- lam ad Polyearpum in censu scriptorum Ignatii plane pre- termüttendam esse judicavit, ita videlicet. verbis Hieronymi
(ITonorius August- odunen- sis.)
54 DE ORTU, PROGRESSU, XP
acceptis, ac si nulla peculiaris ad Polycarpum data hic ab eo fuisset Epistola." Sed quis nescit Honorium illum mentis Hieronymi pessimum esse interpretem, et operum ab eo nominatorum ineptissimum testem, qui Catalogum quem sequgtus est sepe uon intellexit, ssepius decurtavit? Quis de verbis Ilieronymi accipiendis illi confidet in Ignatio, qui statim in Polycarpo, dicit eum scripsisse *ad Philippenses Epistolam, et quzdam de die Paschzs," cum Hieronymus eum tantummodo *' propter quasdam super die Pasch:e quies- tiones Romam venisse? tradat; qui *in Evangelium xarà Mar0aiov Commentarios" ascribit Origeni, quos Llierony- mus tribuerat Symmacho ; qui Anatolium *' decem libros de Arithmetica, Geometria, Astronomia, Grammatica, Rhetorica, Dialectica," composuisse refert, quem Hieronymus *' mire doctrine" virum in his fuisse, * Libros" autem * decem de Arithmetiez institutionibus" scripsisse innuit; qui in Cle- mente Alexandrino, pro ilis Hieronymi, *Pedagogi Libri tres," habet * de Prwdagogis unus," et pro illis, * De jejunio disceptatio," hzc substituit, de jejunio unus, de discepta- tione unus;" qui in Origene, quoniam Hieronymus indicem operum omiserat, ejus loco habet, ** sex millia librorum scrip- sit," quod ab Hieronymi mente maxime alienum esse cogno- scitur, ex Apologia secunda adversus Ruffinum, * Numera indices librorum ejus, qui in tertio volumine Eusebii, in quo scribit vitam Pamphili, continentur; et non dico sex millia, sed tertiam partem non reperies;" qui Greca fere omnia apud Hieronymum in Latinam linguam tam male atque imperite vertit? Imo quis de numero Epistolarum apud Hieronymum Honorio credet in Tgnatio, qui novit eum in Epitome sua tot opuscula preternse, qu: ab Hieronymo in Catalogo commemorantur? I» Melitone, veg] évocorov coü * librum unum," in Alexandro, * Epistolam ad Anti- noitas," in Julio Africano, * Epistolam ad Origenem super . Quiestione Susannz, et aliam ad Aristidem de Genealogia Servatoris," in Novatiano, librum *'de instantia," in Mal- chione, 4grandem Epistolam ad Dionysium et Maximum," in Gregorio Neocesareensi, * Panegyricum ad Origenem," in Lactantio, * Symposium," et * ad Demetrianum Epistolarum libros duos, in Athanasio, * Heortasticas Epistolas," in Acacio, *ecuppiikrov Cyruárov volumina sex," in Theodoro,
HODIERNO STATU CONTROVERSIA,. 55
* Commentarios in Psalterium;" in Cyrillo, «ayx5joeis, 3n. Basilio, dewnrucóv, in Gregorio Nazianzeno, vrepi Dior To- xeías, in Joanne Antiocheno, rep) (epec vus, iu. ipso denique Hieronymo, * Hebraicorum nominum librum unum, adversus Jovinianum libros duos," et ad Pammachium Apologeticum et Epitaphium" penitus omisit, quiv omnia in Hieronymi Catalogo adhue exstant. In Dionysio autem Alexandrino, tot Epistolas e£ Opuscula intacta preteriit, ut sine maximo Lec- toris tzedio ea enumerare non possim. Quidni igitur Epistolam lgnatiü, proprie ad. Polycarpum scriptam, pariter omitteret ? Leve est idcirco, imo prorsus evanidum argumentum, quod Refellitur ex silentio Augustodunensis Honorii, tam mali interpretis, U*serius tam infidi Epitomatoris, deducit Armachanus, ut inde con- cludat, *in ea, quie lHieronymi setate omnium terebatur manibus Ignatianarum Epistolarum Sylloge, nullam Poly- carpo privatim inscriptam exstitisse Epistolam :" presertim cum JXusebius i0í9s, Hieronymus proprie, hoc est, privatim Polyearpo inscriptam fuisse testentur, Certe pari argumento deducere poterat, ctate Eusebii nullam Ignatii ad Philadel- pheos exstitisse Epistolam, quod eam Ruffinus in interpreta- tione sua omiserit.
Preterea setate lfieronymi soeripsit S. Chrysostomus, et Testimo-
lgnatianarum Epistolarum sylloge usus est, quee Epistolam Ceres privatim Polycarpo inscriptam continebat. Nam in Oratione, tomi. * quod unus Veteris e£ Novi Testamenti Legislator," ipsi a Veteribus attributa, sententiam quandam, süb Ignatii nomine ex hae ipsa Epistola depromit, quam intér Veterum Testi- monia postea suo loco proferemus. Negat quidem Armacha- nus, Orationem illam esse S. Chrysostomi: sed rationes ejus accurate examinabimus, cum testimonia pro Ignatio adducta ab objectionibus Dallei vindicabimus?.,
Interim hane ad Polyearpum Epistolam esse inter eas quse pistola Eusebio cognitz sunt numerandam res ipsa clamat, quia, uti Pup, relique germane, fuit et ipsa Interpolatoris manu contami- interpo- nata: quod de suppositiis non est omnino sentiendum. Aliud relique enim est Epistolam fingere: aliud corrumpere, Qui sunt ab &nuina. lmpostore serius ficte, eodem. modo integre conservantur, quo primum sunt consarcinatz: qui a vero Áuctore primum
*. Vid. Part, T. c, ix. prope fin.
56 . DE ORTU, PROGRESSU, ET
factz, postea sunt a stellionibus variis assumentis conspur- Terellitur catt. Armachanus quidem, cujus animo contraria sententia ' alte insederat, nullas hic interpolationes observavit: imo asserere non est veritus, Interpretem suum," quem ipse
e tenebris primus eruit, * Epistolam ad Polycarpum integram
ex recentiore editione assumpsisse;" quod primo intuitu
a veritate alienum esse deprehenditur. Nam prim:eva hujus
etiam Epistole editio, quam secutus est interpres ejus, et
quie in Mediceo Codice conservatur, multum a recentiori editione differt, quz e reliquis Codicibus descripta est, et
partim a vulgato interprete conversa. Duo precipue loca memorabo, ex inscriptione unum, ex corpore Epistole alterum,
ut Interpolatoris manus manifeste appareat. Codex Mediceus,
Collatio '"lyvérwos ó xai Geojópos YloNwkdpmQ émikómp ékiNqotas Sedis Eppvalov. nterpres Usserianus, Jgnatius, qui et Theopho- Thierprotis rus, Polycarpo Episcopo Ecclesie Smyrneorum. Vulgati Greci cum vul. Codices, "Invártos, éríokorros ' Avrioxeías, ó kat udprvs "Too gatis. XpioToÜ, lloXvkdpzQ émiokómqo ék&NQoías Zuvpsaloev. Ei. Vulgatus interpres, /gnatius, Episcopus Antiochie, qui et.
martyr Jesu. Christi, Polycarpo Episcopo Smyrnensium. In
corpore Epistole Codex Mediceus, llAéov e"rovóoatos wivov
oU ei* ToUs kaupoUs karajpávÜave: rv vrrépkaupov qrpooOóka, Ov dxpovov, róv dóparrov, vÓv Ov )uds Óparrüv, vàv deqNádnyrov, vv
dmra0f Tóv 9v «uds vra0«róv. Interpres Usserianus, Plus stu-
diosus fias, quam es. Tempora considera. Eum qui supra tempus exspecla, intemporalem, invisibilem, propter nos visibilem, im- palpabilem, émpassibilem, propter nos passibilem. | Vulgati
Greci Codices, IIXetov spooÜes Tj) o'rovOj) o ei, (satis ab-
surde) cvvrovorepov Opáge, To)s kaupo)s karapávÜave, de évraiÜa ei vieqcow de qjáp écart T0 ardGuov, éket 68 oí aTépavor. qpocóóka XpuocOv TOv vióv ToU GOeo0, rv Gypovov év xpóvo,
vüv dópaTov Tí) Voce Oparüv év capi, Tüv. axrxádmrov xal
dva és doóparov, 9v suüs O6 d-TÓv kal qremMadmróv év adju, TÓv draÜfj, às Ücüv, Or fjuás 06 sraÜmróv, à dvÜporrov.
Et vulgatus interpres, Plurimum adde ad festinationem, con- limuanter curre. — Tempora cognosce, ut in ipsis semper vincas.
Hic enim est stadium, illic corona. — Exspecta Christum filium
Dei, intemporalem in tempore, dnvisibilem natura, visibilem in
carne, impalpabilem et intactum, ut àincorporeum, corporeum,
vero propter mos et conireciabilem, &mpassibilem, ut. Deum,
HODIERNO STATU CONTROVERSUE. 57
passibilem vero propter nos, ut hominem*. Hinc igitur patet duas fuisse Editiones Epistole ad Polycarpum multum diver- 'Sas, germanam unam, interpolatam alteram: germanam et primsvam secutum esse interpretem Usserianum, posteriorem seu interpolatam vertisse interpretem Vulgatum. Idem etiam liquet ex verbis ad finem Epistole, in Vulgato Greco Codice - additis, "Aujv, *) xápis, quibus respondent in Vulgato inter- prete, 4men, gratia, que a Mediceo Codice et interprete verba d i Usseriano prorsus absunt. Hine. enim Armachanus ipse stole dd colligit Anastasium Patriarcham Antiochenum cirea annum rb DXOV. vulgata sive interpolata editione Greca usum fuisse, interpo- Quippe Gregorius Papa Romanus, Registri lib. iv. Indiet. 18. oa dre- "Epist. 87. eum ad finem Epistolz suc:e ad Anastasium scriptae 82 gorio Ro- apposuisset, '* Amen, gratia," statim hoc addit, ** Quee videlicet verba de scriptis vestris accepta in meis Epistolis pono, ut de S. Ignatio vestra Beatitudo cognoscat, quia non solum vester est, sed et noster. Sicut enim Magistrum ejus Apostolorum principem habemus communem, ita quoque ejusdem principis discipulum nullus nostrum habeat privatum." Cum igitur hzc verba '"Ayzjv, 7j xápis, ad finem. Epistolze ad Ephesios, et pariter hujus ad Polycarpum apposita reperiantur, apparet utramque pariter etiam illo zevo fuisse interpolatamf, Ad hzc omnia ulterius confirmanda multum valet id quod Fuit anti- quitus alia, mos primi observavimus, fuisse antiquitus aliam Ignatianorum preeter eas Riditionem, preter eas tres quas memorat Usserius. Erat ires n autem hzc Editio omnium et solarum Epistolarum quas vidit Usserius, Eusebius, sed interpolatarum. - Neque hzc est conjectura ett. Ig- mera. liabeo enim exemplar MS. Grecum Epistolarum natiana- Ignatianarum, mihi a Viro docto et Antiquitatum curioso ^ communicatum, sine fictis e£ supposititiis (septem enim tan- tum sunt) sed cum assumentis quidem diu post Eusebium,
imo et Gelasium, factis, Epistolas hoc ordine representans :
IIpós 'TpaXMjotovs A.
TIIpós Maryryotovs B.
IIpós cPiXaQeN ets T.
Ilpós Zuvpvaiovs A. . * Verba interpolata minio hie dis- utriusque REpistole hane clausulam linxerat Pearsonus quod nos ub minus agnoselí. Vide qus adnotavimus in
necessarium non servavimus. Append. ad Partis I. cap. ii. f At Interpres Armeniaeus in fine
Quatuor distin- guuntur editiones.
58 DE ORTU, PROGRESSU, ET
IIpós IIoNokaprrov éríckorov Zuspvge E. IIpós 'Edectovs c. IIpós '"Pouaíove Z 8.
Hane ego Editionem peculiarem et ab aliis distinctam in- venio, ideoque pro tribus Usseri quatuor diversas Ignatii Tiditiones olim obtinuisse statuo. Prima fuit germana, Epis- tolarum tantum septem, a Polycarpo edita, ct ipsius Epistole ad Philippenses in conventu Asie lectz subjecta, lrenswo, "Theophilo, Origeni, Eusebio, Athanasio, Chrysostomo, llie- ronymo, Theodoreto, Gelasio, Ephraimo, Antiocho cognita. Secunda fuit earundem Epistolarum septem, sed interpolata : qualis in nostro exemplari Greco MS. exstat; Stephano Go- baro, Ànastasio Patriavche Antiocheno!, et Chronici Alex- andrini consarcinatori conspecta. "Tertia Editio fuit, ex septem genuinis, ét quatuor fictis seu supposititiis conflata, qualis in Medieeo Codice, et interprete Usseriano comparet, Joanni Damasceno, e£ Antonio usurpata. Quarta denique fuit, ex septem interpolatis, et quinque supposititiis constans, addita scilicet Epistola ad Phihppenses postremo loco ficta, qualis in Augustano Codice, e& Nydprucciano reprosentatur, ct a. vul- gato interprete redditur, Anastasio Presbytero, et Adoni
Viennensi visa.
Unde liquet Epistolam ad Polycarpum in
: secunda et quarta Editione apparuisse interpolatam, in tertia
8 Lectiones ex hoe Exemplari citat Pearsonus infr. Part. II. cap. x. eb in Nott. Ed. Smith. pp. 33. 38.44. Idem fuisse, quod in Nott. p. 15, et in Opp. Minor. Ji. 443, Leicestrense vocat, au- tumavit Vir Doetus in Censura Tri- mestri, (Quarterly Review) CUXXV. p.73. ld quominus eredam, obstat quod duos Codices distinguit Smith- ius, Nott. p. 70, et Pearsonus ex Cod. Leicestrensi citat variantem lectionem Epistole Pseudo-Ignatüi ad Mariam Castabalensem ; quae Epistola non erat
in Exemplari quod hie describi vide- '
mus. Jdem Yir Doctus conjieit idem esse hoc Exemplar, quod anno 1678, 2 Rev. Joanne Berrio, Scholee Harbu- riensis in agro Leicestrensi Didascalo, dono aecepit Vir Reverendissimus, et cum Pearsono nostro studiorum federe conjunetissimus, Joannes Fel- Jius, Episc. olim Oxoniensis: quod hodie in Bibl. Bodl. asservatur, D. inf. 2,9. Est ile Liber Membranaceus,
' 8vo. pp. 105, et fortasse Ápographon
Ixemplaris MS, quod ad manum habebat quando.hse seribebat Pear- sonus; ab ipse seculo decimo sexto ineunte, prout, didici, exscriptus, non Sine multis errantis ob oscitantis Seribz indicis. Equidem de hoc Exemplari, e& altero quod Leices- lrense voeatum semel apud Pearso- XAum occurrit, nodum solvere nequeo. Bibliotheea Pearsoni, quod dolendum est, posb mortem doctissimi Presulis, divendita fuit e& dispersa; eb sucoe- dente infausto regni statu, Musis silen- tibus, in rusticorum hominum nranus, ut videtur, libri ejus traditi ; unde facile idem fatum expertos crediderim, quod Apographon Fellianum. Illum librum seil. naetus est, Berrius apud rusticum bibliopolam, neglectum, et inter seruia delitescentem, cito peri- iurum, nisi emptorem invenisset. ' à Vid. Appendicem nostram ad Part. Lo. di.
HODIERNO STATU CONTROVERSLE. 59
ab omni assumento liberam, ac proinde ex primwva in tertiam sine ulla interpolatione fuisse derivatam.
Hine etiam patere potest quid sentiendum sit de Vulgato Utserii
interprete Latino, apud quem posterior pars Ejpistole ad de deer Polycarpum non apparet. Armachanus eam partem * velut riore parte adjectitiam resectam fuisse arbitratur, quod tam multa in ea Dp EAM reperirentur, quz ad .Ecclesiam Smyrn:orum magis pertine- carpum. bant quam ad illius Episcopum Polycarpum ; ab illis videlicet verbis sui interpretis, Zpiscopo attendite; wt et Deus vobis." Sed hse conjectura seipsam jugulat. Neque enim resecta interpretatio dicenda est, quam unquam exstitisse non con- stat, Neque si unquam exstiterit, ibi resecta est, ubi Ignatius Smyrnzos alloquitur, sed multo superius; non ad ea verba, Episcopo attendite, wt et Deus vobis, sed ad ista longe priora, Secundum omnem modum propter nos sustinentem. — Ineptis- simi certe hominis et male feriati, ne dicam insani fuisset, tot sententias ad Polycarpum utrinque pertinentes ideo rese- care, quod nonnullz interjectz ad Smyrnzeos magis pertinere viderentur. Alia igitur hujus rei ratio reddenda est; et same ex sententia nostra perquam luculenta. . Vulgatus ille Inter- pres nec plenam nobis inscriptionem dedit, nec Epistolam. Ratio utriusque defectus eadem: quoniam Epistolas jam interpolatas Latine reddere instituerat. Inscriptio priori parte interpolata est, posteriori minime : priorem igitur partem interpretatus, posteriorem plane omisit. Pariter prior pars Epistolz insigniter interpolata est; posteriori unum aut alte- rum verbulum adjectum. Priorem igitur partem interpretatus, posteriorem penitus omisit, quod esset, opinor, ab alio inter- prete prius reddita. Hujus autem rei signum evidentissimum mihi videtur, quod in verbis interpolatis, u£ hominem, desinat : reliqua, secundum omnem modum propter nos sustinentem, licet ad eandem sententiam pertinentia, omittat.
Proinde septem Epistolas ab Eusebio S. Ignatio atiributas Recapitu- censeo; inter eas Epistolam ad Polycarpum numerandam P affirmo; easdem omnes in Polycarpiana ovvayovyj collectas, lipistole ejus in conventu Asi; per aliquot secula publice lect» subjunctas, et a S. Martyre conscriptas fuisse asseve- ranter contendo. Sententiam Dallei de Impostore primo, sex Epistolas post ducentos ab Ignatii martyrio annos inlucem proferente, et secundo, illam ad Polyearpum post ducentos
60 DE ORTU, PROGRESSU, ET HODIERNO STATU CONTROVERSLRE,
etiam alios parturiente, figmentum, imo portentem esse judico.
- Atque hzxe de ortu, progressu, et hodierno statu hujus Controversize, introductionis more, atque perspicuitatis gratia
dixisse sufficiat: quse loco trium priorum Capitum Libri Dal-
]:ani, et prioris etiam quarti partis ponenda censui, ut ad ea aliud quippiam reponere necesse non ait.
VINDICIARUM
Pars prior.
Qua
Argumenta pro S. Ignati Epiftolis e Veterum T'eftimoniis afferuntur, ^ et a Dallzi exceptionibus / vindicantur.
VINDICIARUM
Pars prima.
CAP. I.
Argumenta pro S. Ignatii Epistolis sunt vel eaterna vel interna. Ewterna a testimoniis, Interna ab ipsis Epistolis.
. Um probemus, aut persuasum habeamus, Epistolas hasce,
de quibus dicimus, quz nune in omnium manibus sunt, et Ignatii pre se nomen ferunt, revera ab illo Antiochenz Beclesie Antistite, Apostolorum discipulo, et sanctissimo Martyre, circa initium secundi sseculi fuisse conscriptas, non - aliud quicquam a nobis, qui hae state vivimus, aut requiri
aut exspectari potest, quam ut ex idoneis testimoniis: eorum, quibus in rebus hujusmodi par est credere, id fideliter firmi- terque colligamus; et Epistolas ipsis. tanto Auctore dignas,
et temporis rerumque circumstantiis apprime congruas osten- damus. Ad auctoritatem enim lgnatianorum, aut aliorum quorumcunque veterum Scriptorum, asserendam confirman- damque.duo tantum Argumentorum genera afferri possunt, Externa scilicet, vel Interna; quorum priora ex testimoniis, posteriora e scriptis ipsis petuntur. Quamobrem Disserta- Ratio et tionem nostram in duas partes dispescendam duximus; qua- Operis do rum quidem prima Testimonia proferet, eademque ab Adver- Paries sari objectionibus vindicabit; et qui ab ipso testimonia '" afferri videantur, quique sub specie AÁrgumenti.negantis disputantur, refutabit: secunda Epistolas ipsas considerabit, easque ostendet et svo Ignatiano rerumque circumstantiis apprime congruas, et ex ipsa materia atque scriptione Martyre
et Episcopo Antiochensi dignas: argumentisque omnibus
vel ex rebus, vel ex verbis, ab Adversario ductis respon-
Idonei testes Scriptores Eeclesias- lici Ye- teres.
64 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
debit, plenissimeque satisfaciet. Quod si tam multa Veterum testimonia, tamque apposita, pro his Epistolis afferre poteri- mus, quam quz in aliis hujusmodi scriptis stabiliendis, et
extra omnem controversiam ponendis aeceptari ab ommibus:
solent ; ac simul etiam Epistolas ipsas tales esse ostenderimus, ut eo ipso Viro digne videantur, cui a Veteribus tribuuntur, nihilque in iis omnino contineri, quod Auctorem S. Ignatio vel minus antiquum, vel minus pium, aut prudentem postu- let; si hzc ita tractaverimus, ut summ:e testium auctoritati rei ipsius dignitas suffragetur, nihil in. hoc disputandi genere ulterius requiri posse confidimus. Neque aliqua ratio assig- nari poterit, quare ullum antiqui scriptoris Opus pro legitimo habeatur, si hzec a nobis rite probata repudientur. :
Ut primi generis Argumento Epistolas de quibus agitur ab Ignatio. Martyre conscriptas fuisse demonstretur, ex idoneis testimoniis eorum, quibus in rebus hujusmodi par est credere, id fideliter firmiterque collgemus. Idoneos autem testes putamus scriptores Ecclesiasticos Veteres, qui antequam heo in Ecclesia orta, aut postquam aliquibus oriri visa, est contro- versia, sententiam suam, ut se obtulit occasio, sine ulla dubi- tatione aut hesitatione protulerunt. Hos ego testes incor- ruptos adducam atque integros; ex horum scriptis indubi- iatis, aut ab importuna dubitatione vindicatis, testimonia proferam : idque ea modestia prestabimus, ut nullius Vete- rum fam: detrahatur, nullius nomini injuria fiat, sua cuique auctoritas, qualis et quanta in Ecclesia Dei hactenus fuit, illibata conservetur; ea fide, ut neminem obtorto collo ad judicium ferendum trahamus, omnia plane et nude reprz- sentemus, prout in eorum. scriptis reperiuntur. Cum igitur Ignatii Épistole decimoquinto seculo jam jam exeunte erute et impresss primum conspicerentur, et varia hominum judicia postmodum expertz sint; ita Veterum testimonia adducam atque disponam, ut omni, ab ipso quo seriptz sunt tempore, seculo usque ad eam statem qua impressc prodierunt, a viris maximis agnitas et approbatas ostendam.
"fH VETERUM TESTIMONIIS. 5
CAP. II.
Testimónia pro S. Ignatii Epistolis. Que iia disponuntur ul nullum. Seculum suis testimoniis careat, a Secundo, quo primum nate, ad Decimum-quintum, quo primum inpresse sunt Episiole. |
INTRA paucos post initium secundi seculi annos natas esse has: Epistolas assero: duos igitur ejusdem sevi scriptores nobilissimos, S. Polyearpum et S. Irensum testes cito. S. Polycarpus S. Joannis Apostoli discipulus, ab eo Smyrn:e Testimo- Episcopus ordinatus, totius Asie priceps, S. Ignatio nostro eub Po . perfamiliaris fuit; cujus Martyr ipse in Epistolis meminit, lrenewi. cui earum etiam unam privatim waisit. iunc autem harum Epistolarum mentionem fecisse diserte tradit Eusebius. Hist. Eccl. lib. iii. eap. 86. Kai ó IloAóxapzmos 08 Tobrov avrdv pépinrat éy 7$) depouévg : aJvroÜ srpós Civwmmmjoiovs: émo roNj. Hoc est, interprete Valesio, sed e? Polycarpus in sua. ad Phi- lippenses Epistola earundem meminit Epistolarum. — Tta, Euse- bius, cum jam septem S. Ignatii Epistolas enumerasset, ef descripsisset. "Meminit quidem S. Ignatii stepius in Epistola sua ad Philippenses S. Polycarpus: nostrw autem assertioni hec preecipue verba testimonium probent, quz ipse Eusebius ' ex ejus Epistola tunc temporis cum omnibus esset notissima, et in Asie conventu legeretur, descripsit. 'Tds émicToXds "Invaríov, ràe "eudeloas sjuiv, (m avro, kai &XXas Ocas elxoyev srap. 1)ptv, éméuvrapev Duty, ta0d« éverelNaaOe, alrives Arrorerayuévat eioi Tfj émioToM) vasrg. Quse in veteri ejus- dem Epistole Versione ita etiamnum Latine legimus, Episto- lus sane Ignafüi, que transmisse sunt vobis (pro nobis) ab eo, ' et alias quantascunque apud nos habuimus, transmisimus vobis, secundum quod mandaslis; que sunt subjecte huic Epistole. Alter hujus seculi testis S. Irenzus, Polycarpi . discipulus, et Ápostolicorum temporum Vir; quem harum Epistolafum | meminisse non semel testatur Eusebius. Ut Eccl. Hist. lib. v. cap. viii. "Er; kal "Ioverívov voU juk grupos ai "Iovaríov pyiumv sremolirau, naprvplais ad0is kal mà vdv ToUrois ypadévrov | PEARS. VINDIO, E
66 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
Kexpnuévos. Preterea Justini Martyris et. Ignatii mentionem facit, ex eorum scriptis testimonia proferens. Quot quidem ex S, Ignatio testimonia protulerit S. Irenzus scire nunc non licet, quod multa illius opera jam perierint. Unum expresse "notavit Eusebius Hist. Ecol. lib. iii, cap. 36, Of8e 8 aro To papripiov ó Eipmvatos, kal Tdv émicToMóv avroÜ uwrnpovevet Aéyow obres ds eimé vus Tv v uerépow Ou Trjv srpós Üeóv pap- Tupíav karaKpiBele "rpóe Ünpía, ori aüróe epu eo, kal OU ó0óvrov Onpiov aNjOopas, tva kaÜapós dpros e)peÜG. Koc est, interprete Ruffino, Scif autem et Ireneus Martyrium ejus, et mentionem facit scriptorum (pro Epistolarum) ejus per hec verba. Sicul dixit, inquit, quidam ez nostris pro martyrio Christi damnatas ad bestias. Frumentum, inquit, ego sum Dei ; bestiarum. dentibus molor et subigor, ut panis mundus efficiar Christi. liec autem verba ab Eusebio Grzce excerpta, postquam Grsea S. Irenzi exemplaria perierunt, in veteri Latina Versione adhuc reperiuntur, lib. v. eap. 28. Quemad- modum quidam de nostris dixil, propier martyrium in Deum adjudicatus ad bestias, Quoniam frumentum sum Christi, el per dentes bestiarum molor, ut mundus panis inveniar. Eademque in S.Ignatii Epistola ad Romanos exstant, oíróe cipi "00 Go, xal 0v 000vrav Ünpiev aMjÜopa, iva kaÜapós dpros Geo
eópeUd. cap. 4. Conjetu. ^ Luculentissimis hisce testimoniis tres conjecturas subjun- pro ponit gendas putavi, ex eodem szeulo petitas: qus si eruditis Pearsonus. placeant, bene est; mihi certe placent, ut conjectura scilicet, neque alio nomine propono. Smyrnensis Ecclesie Epistola, licet in Martyrio S. Polycarpi celebrando potissimum versetur, tamen et Germanici exitum breviter describit, qui, velut alter Ignatius, ema) 408 enojo, gloriose pugnavit ad bestias. 1. De loco Cum enim Proconsul eum ab animi proposito retrahere cona- in Dist retur, éavr émeoácuro T0 Ünpíor vrpocBiaaápevos, inquiunt, Smyrnen- feram ad se atiravwit, vi adigens. Quibus verbis existimo 5 Or. Ecclesiam Smyrnensem ad Epistolam S. Ignatii omnino res- pexisse, et in simili proposito eodem vocabulo uti voluisse. lta enim ille ad Romanos, de feris quibus objiciendus fuit, kày a)rà. 62 dkovra, po) Ü&xn, &yà mpoofiicopas, quod si forte 2 Deus ipse recusabuni, ego eas vi adigam.. S. Theophilus, sextus S. The Antiochensis Ecclesi; Episcopus, post S. Ignatium quartus,
ili n- TP . . uh. à scripsit in S. Matthzeum Commentarios, quos se legisse testa-
^ E VETERUM TESTIMONIIS. 167
tur S. Hieronymus antequam suos in eundem Evangelistam scriberet. Sub hujus Theophili nomine etiamnum exstant
in S. Mattheum Commentarii *, sed Latine tantum, in qui-
bus ad illa verba, Cum. essef desponsata mater ejus Maria Joseph, Matt. i. 18. hec legimus, ** Quare non ex simplici virgine, sed ex desponsata concipitur Christus? Primo, ut
per genérationem Joseph origo Marisz monstraretur ; secundo,
ne lapidaretur a Judois ut adultera, "Tertio, ut in ZEgyptum haberet solatium viri. Quarto, ut partus ejus falleret diabo-
lum, putantem Jesum de uxorata, non de virgine natum." .
Si h»c Theophili sint, sine dubio quartam rationem ex Epis-
tola S. Ignatü hausit. Nam cum S. Hieronymus, qui se Theophili Comínentarios legisse professus est, quatuor has rationes expressisset, quartam in hune modum protulit, ** Mar- quem. ci- tyr Ignatius etiam quartam addidit causam cur a desponsata tare Y P conceptus sit, ut partus, inquiens, ejus celaretur diabolo, dum ronymus eum putat non de virgine, sed de uxore generatum." Quis
enim non videt, si hzec Hieronymus ex "Theophilo transcripsit,
eum pro more suo indicare voluisse S. Theophilum hsc ab Ignatio decessore suo habuisse. Ignatius enim ipse non hanc quartam causam addidit, neque ullam causam protulit, cur
a desponsata conceptus fuerit Christus: sed tantum dixit Virginitatem Marize Diabolum latuisse: hane autem senten-
tiam Ignatii tanquam. causam addidit Theophilus, atque ideo eausam hane attribuit Ignatio Hieronymus, quod eum illus sententiis auctorem agnosceret. Certe hwoc Hieronymus ex
suo penu non sumpsit, sed a Veteri Commentatore hausit;
uno scilicet ex illis quos ipse in Prwfatione nominat, quem
alium quam Theophilum fuisse non puto. Nam S. Basilius et. 8. Basi- Oratione in Natali Christi habita, eundem sine dubio Auc- !'* torem respiciens ait, Ejpyra, 06 TÀv qaMoaudw Tit Kal érepos
Aóyos, ort vmép ToU XaDeiv róv dpxovra ToU aidvos Tobrov Tr)v Trapevíay Tfjs Mapías 1j ro) 1007) émeyorj 8n pvgaTeía. Cum
enim tres causas attulisset, quartam sic adjungit, 4a autem
ratio a Veterum quodaim. prolata est, quod ut principem hujus
* Commentarii sub nomine Theo: phili editi exstant in Bibliothecis Patrum Parisiensibus, Coloniensi, et Lugdunensi. Supposititios esse judi- cavit Tillemontius, annuentibus viris àliis doctis. Non tamen negandum est, scriptorem, quisquis fuerit, longe
Tlieophilo et Hieronymo juniorem, scripta priorum Patrum excerpsisse, et "'heophili fortasse inter alios,
^ Hane Horiilium in Appendicem S, Basihi relegavib Garnierius, ed. Benedict. 3i. 598. Rationes exposuit in Pref. p. xv. &qq.
T2
3. DePere- grino
68 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
seculi lateret virginitas Marie desponsatio Josephi est ezcoyi-
taía. Non igitur Theodorus fuit, non Apollinarius, non Di-
dymus; hi enim omnes S. Basilio synchroni fuere, sed vel Hippolytus, vel Origenes, vel Theophilus, quod potius reor. Uteunque sit, Scriptor ille qui a S. Basilio antiquus dicebatur, haud injuria a nobis secundo seculo vindicatur.
Porro Peregrinus, sive Proteus, ex Ethnico Christianus, ex
nico. Y" Christiano Cynicus, igni se tradidit valde senex: de quo
Eusebius in Chronico ad quintum Marci, dpud Pisas Pere- grinus Philosophus rogo, quem. ex lignis composuerat, incenso seipsum superinjecii. Cum enim vilissimus homuncio insana quadam gloriz cupiditate flagraret, ita se.gessit, ut eam quam posset maximam sibi conciliaret. Excogitayit autem id quod nulli unquam Philosopho in mentem venit: Epistolas jam- jom moriturus ad insignes maxime civitates, et viros quosdam velut legatos misit; ut igitur igne Herculem aut Empedo- clem, ita Epistolis, e& Legatis S. Ignatium nostrum de indus- tria imitatum esse nebulonem sentio, et hujus conjecture rationem minime incertam reddo. Christianam religionem sub Adriano professus erat Peregrinus, et non mediocrem inter Christianos auctoritatem sibi comparaverat, unde in vincula conjectus factus est Confessor nobilis, et ad eum sublevandum quamplurimi, etiam oí év véXew Presbyteri, Episcopique undique convolabant. Martyrium igitur subire maxime velle videbatur; et Proconsul Syriz, cum intelligeret Or, Oéfaur. àv. dmroÜavely es O0fay emi Tovro miM, quod mori cuperet, ut inde famam. posteris relinqueret, eum poenze subduxit et carcere liberavit. Et quidem postea gloriosus hic Confessor ex Ecclesia ejectus est: sed dum illa sub Syrize Proconsule passus est, non potuit eum latere S. Ignatii fama, eujus reliquize tanta cum veneratione Antiochisc conservato sunt; et cum tot ex Ásia ad eum in carcere detentum con- fluerent, sine dubio Ignatü omnia sspissime commemora- bantur. Placuit itaque ineptissimo viro, ab Ecclesia ejecto, et & Philosophis recepto, mori quidem tanquam Philosophum; famam. autem eodem modo acquirere, quó acquisivisse Igna- tium putavit, Epistolas ante mortem ad Civitates nobilissi- mas exarando, et tales omnino viros instituendo, quales illum smpius postulasse noverat. Hoc vero a Luciano disertissimis * Hieron. Opp. viii. 721. ed. Vall.
^X VETERUM TESTIMONIIS. 69
verbis descriptum est in Peregrino suo, Paci 8e vácats oxe- 80v rais épBóEow mróXeciww émioroNas Ouvmrépiyrau avróv, 1a65- Küs TiwÀs, kai grapauvéceis, ka vópovs, kai Ttwas emi roUTOV "pea fIevrds àv éraipow éxeiporóvgoe, vexparyyéNovs, kal vep- Tepoüpóuovs srpocaryopeicas. .. Aiunt. autem eum ad omnes fere praeclaras civitates Epistolas misisse, monita quedam, .exhor- laliones, atque leges ; et ex sociis suis de his legatos ordinavit, a. mortuis muntios, et ab inferis cursores appellans ?.
Habemus hic Epistolas à jamjam morituro ad insigniores Civitates.missas, cum exhortationibus ; quod, fecit .S. Igna- - tius, neque ante Peregrinum preter eum, opinor, quisquain : habemus viros.ex sociis suis institutos tanquam Legatos; scilicet. éyevporóvgoe «peo(9evràs, plane ut. apud Ignatium. nostrum Epistola ad Smyrneos, cap. 11, Xetporovijsau 8co- erpea evrijv, et ad Philadelphenos, eap. 10, xeiporovíaat 9id- . KOVOV eis TÓ "rpec(üeUcas éket Geoü qrpecGelav: habemus eos Legatos a Peregrino appellatos veprépoOpópious, ut apud Igna- tium, ad Polycarp. cap. 7. xetporovíjoaéí Ttva, 0s Svvijcerat 8coBpóuos «aXeia0au. Si huie conjecture locus sit, has Epi- stolas quas defendimus probe novit Peregrinus, qui ante Martyrium Ignatii natus, post medium seculi secundi flammis se dedit. e
- "Tertii quidem seculi Seriptores Ecolesiastícos, praesertim Testimo- Griecos, quibus maxime tum notus fuit S. Ignatius, habemus ni ir üi sane superstites perpaucissimos ; quorum przcipuus Origenes, 1. Orige- eodem quo scripsit Ignatius svo natus, et rebus Theologicis nes innuiritus, locupletissimus nobis testis est. Is enim .un- decimo Severi anno, tertio seculo jam ineunte, Catecheseon opus aggressus, adhuc juvenis. 'Homilias in 8. Lucam scripsit, (Origenis quas interpretatus est S. Hieronymus. - Homilia autem. sexta. Honilis hzee legimus, Eleganter in cujusdam Martyris. Epistola cam.) scriplum reperi; Ignatium dico, Episcopum Amntiochie post Peirum | secundum, qui in persecutione Rome pugnavil. ad bestias ; Principem. seculi hujus latuit virginitas. Marie. Ita nunc legimus in Epistola àd Ephesios, "EAa8ev Tv . dpxovra ro) aidvos rovrov 1) vrapÜcvía Mapías. cap. 19. Vetus: Interpres, Latuif principem seculi hujus virginitas Marie. (Ejusdem Idem Origenes natu grandior Commentarios in Canticüm So Canti- i scripsit, in quorum Prologo hzc legimus, Denique memi- eum.)
* Lucian, Opp: vol. iii. 325, sqq. ed. Amstelod. 1748.
Testimo- nia seeculi quarti.
1. Pseudo- Dionysius.
2. Euse- bius.
70 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
nimus aliquem sanctorum. dixisse, Ignatium nomine, de Christo, Meus autem amor crucifixus est, nec reprehendi eum pro hoc dignum judico. XYiwc autem verba in Epistola ad Romanos adhue reperiuntur, 'O épós épos écra/pera. Vetus Interpres, Meum desiderium crucifixum est *.
Quarti szeculi, sane florentissimi, ut multo plures Ecclesia- sticos scriptores, ita et Ignatianorum testes habemus. Eorum primus mihi quidem videtur ille quisquis est qui Dionysius Areopagita vulgo nominatur: non longe enim ab initio hujus *vi eum scripsisse sentio. Ille autem Libro de Divinis nominibus, de Amore disputans, et Origenem sequens, ita loquitur. Kaíro, &ofé rui TÓv a0 Wjuás ícpoXóyev xal Üciórepov elvat TÓ ToU &peros Üvopa, roÜ Tíjs drjámms" vypádes 62 Kai ó Octos "Tyvdruos, 'O éuós épos écrasperas. Visum est ali- quibus nosire etatis sacris scriptoribus amoris quam charitatis nomen divinius esse. — Scribit autem et. divinus Ignatius, Amor meus crucifimus est. EHiujus autem Viri longe doctissimi, si initio hujus sveuli revera scripserit, ut. arbitramur, luculen- tissimum testimonium est; quisquis autem fuerit, sive hujus, sive sequentis zvi scriptor, varia de hoc ipso loco hominum judicia Ignatianorum auctoritatem, ut deinceps ostendemus, plurimum confirmabunt.
Secundus hujus vi testis est Eusebius Ceesariensis Épisco- pus, qui multos Origenis discipulos. vidit. Is autem cum singulos nominatim recensere non posset, qui primis Aposto- lice successionis temporibus Antistites aut Evangelistce fue- rant, eorum duntaxat nomina recensere statuit, quorum monumentis Ápostolieze doctrinze traditio ad sua usque tem-. pora ferebatur. Hist. Eccl. lib. iii. capp. 37, 88. "Oevrep ov duéXe, oU "lyvaríov év ais kareXéEagqr émiooXats, ko vo KOwjuevros év fj avepoNoynuévg apà vrácw* | Quod. factum est in Epistolis Ignatii ab ipso recensitis, et. Clementis illa ab omnibus recepía. Eusebius igitur, unam Clementis, plures Ignatü Epistolas proponebat, ut antiquissima Apostolice successionis scripta, et Apostolorum doctrine traditionem continentia. Ille autem Epistole, quas tantopere laudavit
* De testimonio Origenis plura da- bit Pearsonus, infra, cap. vii. Testimo- nium ex Homilia in S. Lucam, quod Larroquio, (p. 94, sqq.) placuit iterum in dubium, prout potuit, vocare, jam- diu exira omne dubium positum es,
Greco loci textu, ex Schedis doctis- simi Grabii, publici juris facto. Vid, Origen. ed. Lommaízeh. v. 104; et consulas venerabilis Viri, Mart. J. Routhii Pref. ad Reliq. Saer. voli. pr. xxvii. viii,
E VETERUM TESTIMONIIS. 71
Eusebius, ipsissimz sunt quas nos habemus, ét defendimus. Tradit enim Hist. Eccl. lib. iii. cap. 36. Ignatium per Asiam sub aceuratissima satellitum custodia ductum, singularum civitatum quas ingressus est Ecclesias sermonibus et cohorta- tionibus confirmasse, atque imprimis monuisse ut ab haeresibus eaverent tum primum exortis, et invalescentibus ; hortatumque esse ut Apostolorum traditioni tenaciter adhzrerent, quam cautele gratia etiam scriptis mandare necessarium duxit. Quare cum Smyrnz esset, inquit, quatuor Epistolas scripsit ad Ephesios, Magnesianos, Trallianos, Romanos, a Troade . tres, ad Philadelphenses, ad Smyrnzos, et. privatim ad Poly- carpum. Hee omnia diligentissime ex ipsis Epistolis, nt opinor, observavit Eusebius; Epistolam enim ad Ephesios Smyrns scriptam fuisse ipsa testatur. Unanimis vobiscum ego, et. quem, misistis àn Dei honorem in. Smyrnam, wnde et scribo vobis. Ad Magnesios, Salutant vos Ephesii a Smyrna, | |
unde et scribo vobis. Ad 'Trallhianos, Saluto vos a. Smyrna. Ad Romanos, Scribo autem vobis huc a Smyrna. "Tres reliquas Epistolas Troade scriptas fuisse ex ipsis pariter patet. Ad Philadelphenses, Salu£at vos charitas multorum qui in Troade, unde et scribo vobis per Burrum. |. Ad Smyrnsos, Salutat vos charitas fratrum, qui in Troade, unde et scribo vobis per Bur- rum. Ad Polycarpum, Quia igitur omnibus Ecclesiis non potui scribere, propter repente navigare me à Troade in Neapolim, ut voluntas pracipit, scribes aliis Ecclesiis. Observat Eusebius Ignatium in Epistola ad Ephesios Onesimi ipsorum pastoris meminisse, in Epistola ad Magnesios Damam Episcopum nominasse, in Epistola ad Trallianos Polybii antistitis men- . tionem fecisse; quos ommes earundem Ecclesiarum Episcopos nostre Epistole agnoseunt. Dicit eum Polycarpo Antiochenz Ecclesi: gregem commendasse, rogasseque ut omni cura , et diligentia illum fovere vellet, quod in Epistola ad eum data pluribus narratur. Pergit ulterius, et eie émióei£w àv. eipg- pévov, ex Epistola ad Romanos bene longam pücw excerpit, ut ipse loquitur, karà Xé£iv, ' Aaró Xwplas uéxpt "Péóugs Onpto- pax &c. quz Versioni nostre Latine prorsus conveniunt, Versio Ve- adeo ut hwe accuratior sit Husebianorum translatio, quarn "5 Latina vel Hieronymiana vel Ruffiniana. Aliam etiam ex Epistola bio aime ad Smyrnzeos sententiam transcripsit, quze. in nostris Codici- ' bus totidem verbis exstat. Denique ad confirmandam. supe-
n
Concessio Dallei de Xusebio.
3. Magnus ille Atha- nasius.
4. S.Chry- -
Sostomus,
72: ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
riorem de his narrationem -Polyearpi et Irenzi testimonia profert, de quibus ante diximus, et postea dicendum erit.: Hiec sunt ab Eusebio adeo diligenter luculenteque exposita, ut Dalleus ipse dixerit, 4 Fatemur Eusebium illas Epistolas. agnoscere, et. pro vere Ignatianis habere : neque dissimulamus
eas:de quibus ille verba facit has ipsas fuisse videri, quze his.
hodie.nominibus circumferuntur, quales eas Reverendissimus. Usserius latine, eruditissimus Vossius Grece, ox fibris ille, Anglieanis, hic Mediceis ediderunt." :
Eusebio succedit Athanasius, vere magnus, qui i m Epistola. de Synodis Arimini et Seleuci, dum adhuc Arimini Synodus. hereret, hoc est, circa annum Christi 360 scripta, hoc nobis. illustre testimonium prebet. De Synodis, p. 922 1. "Iysdrios. oUv, 0 perd, r0)s ' AsroaróNovs y ' Avrioxeíg, karraoraDels "Eari-. exoTos, kai páprus ToU XpioToU ryevópevos, ypádev "rep o0.
Kupíov eipnkew | Eis iarpós éori capite kat srvevjuarucüs, vyev- . yirós iai arévviros, év dvÜpaYirq Oeàs, &v Üavárq Cor) d0wi),
xai éc Mapas kal éc Oeo0. Ignatius igitur, qui post Apostolos. Antiochie Episcopus constitutus est, et Martyr Christi fuit, scribens de Domino dizit : Unus medicus est, carnalis et spiri- tualis, factus et non factus, àn homine Deus, in morte vila. vera, et ex Maria et ex» Deo. lec enim verba ex Epistola ad Ephesios sunt transcripta; quam scripsisse non larvatum. aliquem Ignatium, sed verum illum , Apostolorum successorem,. et. Martyrem, testatur . S. Athanasius. Idem paulo post, *O uauápuos "Tryvdrtos óp8ds &ypare, nyevvmróv avróv Méyov Qu. viv cápka* ó tyàp Xpiorüs cáp? Syévero: dyénnyrov 8e, ro. ur) vÓv srovjudrmev kal vevvoyróv. éoriv, dXXd, vios éc Ylorpós. Recte scripsit Beatus Ignatius factum eum dicens ob carnem ; Christus enim caro factus est ; non factum autem, quod; non sit ez creaturis, el iis que facta sunt, sed filius e Patre. ! Huie etiam seculo S. Joannes Chrysostomus ascribendus est: Presbyter enim ordinatus Antiochiz Anno 886, Constan-
. Winopoli Episcopus consecratus est anno 3898. Dum autem
Antiochiz esset, preclaram in S. Ignatii martyrium Ora- tionem habuit, in qua verba ejus quz sunt in Epistola ad Romanos adducit. Tom. v. Orat. lxx. p. 5048. "Axovcas yàp Órt obros a)TOy Tfs. Tuuopias à Tpómos uévev, "Fryo TÓV
t Edit, Colon. sive Paris. tom. i i. € Edit. Savill. Vide infr. cap. viii. sub fin. e
€ VETERUM TESTIMONIIS. 78
€npiv ékeloov óvaljmy, ÉNeye' TotoDTo, yàp oi ép&vres* Omep dv sráaxoctw vrép Gv épouévov ue0' ovis Géyovrai. Cum enim audivisset, quod hic eum supplicii modus maneret, Utinam ego illis bestiis fruar, inquiebat, Tales enim sunt. qui amant ; quicquid pro dis quos amant patiantur, cum voluptate ferunt. Idem rursus in Oratione ipsi antiquitus attributa, Quod unus Veteris et Novi Testamenti Legislator sit, hzc habet, tom. vi. p. 645. Aià roDTÓ rie rÓv. dpyalov, "lovdrios 06 Ovopa, aUTQ, ovros iepocóvn Kal paprvpio Ouwmpélrae, émiaTéNNov Tw iepe? ÉXeye, Mjóév. vev. vos coU ewécÜe* umoe c) üvcv vans Geo vt parre. Propterea quidam ex antiquis, nomine Ignatius, sacerdotio et martyrio clarus, in Epistola ad Sacer- dotem quendam. dixil, Nihil sine sententia. tua. fiat ; neque tu sine sententia Dei quicquam facias. Que totidem verbis in Epistola ad Polycarpum etiamnum exstant 3,
Eidem svo tribuenda sunt testimonia 8. Hieronymi, qui 5. S. Hie- Anno 14. Imperatoris Theodosii, circa annum Domini 899, ^77" Catalogum seriptorum Ecclesiasticorum se composuisse testa- tur, in quo Catalogo hzc habet. . * Ignatius Antiochenze Ec- clesize tertius post Petrum Apostolum Episcopus, commovente persecutionem "Trajano, damnatus ad bestias, Romam vinctus mittitur. Cumque navigans Smyrnam venisset, ubi Poly- carpus auditor Joannis Episcopus erat, scripsit unam Episto- lam ad Ephesios, alteram ad Magnesianos, tertiam ad 'Tral- lenses, quartam ad Romanos: et inde egrediens scripsit ad Philadelphiosi, et ad Smyrnzos, et proprie ad. Polycarpum, commendans illi Antiochensem Ecclesiam," et reliqua Euse- biana fere omnia, tacito Eusebii nomine, transcripsit, adeoque. sua fecit. Imo libello adversus Helvidium, quem ante Cata- logum scripsit, circa Annum, ut opinor, 888, ad fontem veri- tatis provocans, Ignatium tanquam veterum scriptorum prin- cipem nominat. ** Nunquid hon possum tibi totam veterum scriptorem seriem commovere, Ignatium, Polycarpum, Ire- nsum, Justinum martyrem, multosque.alios Apostolicos et eloquentes viros, qui adversus Hebionem, et Theodotum By- zantium, et Valentinum hxc eadem sentientes plena sapientize
^ De testimonio ex Homilia de Le- 1 In impressis *Philippeos." . Ma- gislatore adnotavimus quedam ad fin. ^ nifestum errorem calami, ut videtur, .i.e.ix. *Ineertum" ejus Homilie — a Joann. Clerico intactum, fidenter
*€ Auetorem " vocant Critiei plerumque correxi, recentiores.
74 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
volumina conscripserunt ?" cap.17. Idem in S. Mattheum, * Ignatius etiam quartam addidit causam, cur a desponsata conceptus sit, U? paríus, inquiens, ejus celaretur Diabolo." cap.i. ver. 18. Et quid de scriptis Ignatii nostri senserit, etium cum erravit, ostendit, Adv. Pelagianos hb. iii. c. 1. * [gnatius, vir Apostolicus et martyr, scribit audacter, Elegit Dominus Apostolos qui super omnes homines peccatores erant." Verba enim non sunt Ignatii, sed Barnabie, in eujus Epistola etiamnum exstant. Testimo- — Quinti seculi primus testis est B. l'heodoretus Episcopus nia quinti Cyn, qui et tertio et quarto Generali Concilio interfuit. Ille 1. B.Theo- autem, cum testes Ecclesiasticee doctrinz posteriores enume- doretus, rasset, hzec de vetustissimis addidit, Epist. ad Monachos Con- stantinopolitanos, p. 1027 *. Kai oi rovrov «rpecBorepos 'lryvá- Tios, kai lloNokaprros, kai Eipryvatos, kai 'lovovivos, kai 'la- TrÓNvTOS, GV 0L TrNelovs oUk ápytepéov vrpoNdjwmovat uóvov, aNNd
kai rv uaprÜpcv GuuoopoÜct xopóv. Atque his antiquiores,
Ignatius, e£ Polycarpus, et Ireneus, et Justinus, et. Hippolytus, quorum plerique non modo inter pontifices prelucent, sed mar- tyrum. etiam chorum exornant. Idem Epist. ad Florentium Patricium, p. 966. 'Taóra 86 $juiv mapéGocav o? uóvov oi ' Asró- cToXo, kal mrpodijrat, àXXà. kal oi rà TovTwv üjppavevkórec cvyypápquara, "lyvárts, "Evorá£tos, 'AQavácis, Bacixctos, Fonyópis, '"lodvwge, kai oí àXXot 7fje oikovuévys $oaTüpes. Hec nobis tradidere non Apostoli modo et Prophete, verum etiam ii. qui horum libros interpretati sunt, Ignatius, Eusta- thius, Athanasius, Basilius, Gregorius, Joannes, el reliqua orbis henina!. Ygnatiü autem testimonia adversus Hwreticum produeturus, Dial. Immutab. sie de ipso preefatur. "Egrióe(£co 8é co, rüv Taveb$wmuov Tüs ékkMgo(as Oi9dokaNov, kal TO ékeivov qrepi rrjs Üeias évavÜporrijoeos bpóvoua, Wa vvàs via qrepi Tfje MjoOeions éofase QXceos dkijkoas 06 mrávros "Ty- váriov ékeivov, 0s 12 Tíjs ToU jeyáXov. llérpov 8e£ids 7fjs dpy- wepoUvus Tj» xdpi» éO£aro, kal riv. ékivotav " Avrtoxéav iüóvas TÓv ToÜ uaprvpíov aTéjavov aveojcaro. Ostendam autem tibi celeberrimum Ecclesie doctorem, et 4llius de divina incarnatione senientiam, ut cognoscas de suscepta natura quid senserit. Audivisti enim prorsus Ignatium illum qui de Petri
^ k Fd. Paris: 1642. tom. iii. Bibl. Ceesareze Vindob. ediia a Schulz. ! Eadem fererepetit'Theodoretus in — inter emteras Theodoreti Epistolas, Epist. ad Monachos Euphratesie ecod. — vol. iv. p. 1812.
2oyMMuaeln
E VETERUM TESTIMONIIS. 75
deutera Pontificatus gratiam suscepit, et post. administratum Ecclesiam Antiochenam martyrii coronam adeptus est. Cum tam honorificam Auctoris mentionem fecisset, ex Epistolis ejus testimonia subjicit. "ToO dy(ov "lyvariov "Emrokómrov' Av- Tioye(as kal páprupos ék Tfs "rpós Suvpvaiovs (ita legendum, non 'Peja(ovc) "EmoNjs. S. Ignatii, Episcopi Antiocheni el martiris ex Epistola. ad Smyrneos. Yer Npobopyuévovs. dXy0ds eis ràv Kptov sjjuv, 0vva. & vyévovs AafiÓ xara, cápka, vióv GeoU karà Ocórgyra xal Bóvajuv, yyeyevguévov dXn0ds d erapÜévov, (jeflasrrvauévov m "lodrvov, iva mNjpo0f máca OuauiocUrg vm avroU0, aMQgÜGs Vwó llovríov llowrov xai "Hod8ov rerpápyov kaO8mMopuévov vmip cuv capkí. Plane cumulaieqgue persuasos de Domino mostro, qui est em genere David secundum carnem, et. filius Dei secundum divinitatem et potentiam; qui vere natus est em virgine uL ommis ab ipso justitia impleretur ; vere sub Pontio Pilato et Herode tetrarcha pro nobis ín carne crucifivus?. "'loü a)roÜ éx Tis avrüs "EsworoMijs. Ejusdem ex eadem Epistola. '( yàp cexbeNet, efmep pe émauvét vie, Tüv Ge Képióv pov (SXacedmuet, uy) ópoXorydv avràüv capkodópov: ó 86 ToÜro Aéyev véNeios. avróv. "pyra s vekpodópov. Quid autem prodest, si quis me laudet, Dominum autem meum, blasphemet, non. confitens eum. carnem gestare ? Quod qui non profitetur, plane ipsum negat, ut cadaver circum- ferentem. To) avro) é& ve avTije EmoTroMys. Ejusdem em eadem Epistola. Ei ydp và Ookeiv raüra éwpdx0m vmó ToU Kupíov 5udw, dt TQ Bokeiv OéO0euav v6 06 kai duavróv ékOorov Oéboxa TQ Üavdrq, mpós vÜp, wpós jdyaipav, mrpós Onpía; aXX ó éyy)s puayaipas, éyyüs Ocoü' uóvov év T óvóuarri "InooD Xpirot, els và avwraÜciv a)ro "mávra, vrmo- uévo avroÜ ue évOvvajoÜüvros coU TeNe(ov dvÜperrou, Ov wes deyvoolvres ápvotvrat. Si enim opinione tantum hec a Domino nostro gesta sunt, ego quoque opinione vinctus sum. Cur autem ei meipsum morti tradidi, ad ignem, ad gladium, ad bestias? Verum qui vicinus gladio, vicimus Deo. Solum in nomine Jesu Christi, uf passionum ejus socius fiam, ommia sustineo, ipso me corroborante, homine perfecto, quem aliqui ignorantes negant. Mas tres p»9cew ab illo ante aunos fere mille et. ducentos excerptas in eadem Epistola ad Smyrnsos etiam- num legimus. Pergit B. Theodoretus. 'Toü a/roÜ éx rjs * Vid, infr, P. ii. c. ix. prope init.
^
| 76 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
arpós "Eceolovs "EerioroNs. Ejusdem ez Epistola ad Ephesios. *O ydp Ges rud "Inaoüs Xpuwrrós ékvodopr8y vrà Mapias Kam. olkovoj av Got, ék oxrépuaros àv Aaflio, à TlveUparos 88 drylov, Üs éyevvi0n, xol éBamrícÓn, iva TO Üvyróv Qudv kaQapíaO5". Deus noster Jesus Christus in Marie utero gestatus est, secundum Dei dispensationem, ex semine quidem. David, sed ex Spiritu Sancto: qui naius est et baptizalus, ui mor- talitas nostra purgaretur. 'YoU ajroU éc rie aris Yero oNgs. Ejusdem ex eadem. Epistola, "Er oí ar! dvOpa. kowíj vrávres &v rjj xdpvri é£ óvóparros avvépyea0e év uu mice, xal év 'Ignso XpwTQ, karà cápka 6k wévovs Aaf9ià, và vig To) dvÜpovrrov, kat vig o0 Ocob. Siquidem singuli omnes universe in gratia, nominatim convenilis in una fide et in umo Jesu Christo, secundum carnem ex genere David, filio hominis, et filio Dei. 'YoÀ avroÜ éx rijs avrüs EmriToMjs. Ejusdem e» eadem Epistola. Wis imrpós oTt capkucós wai arvevjuavruós, qevvyrós éf awyevwrov, év avÜpovro Geós, év Üavdro. 6o) eNg6wrj, kai éc Mapías kal ék Geob, mparov vraÜmrós kal Tóre dTra87s, "IgcoUe Xpierós ó K/pus ruv. Unus est medicus carnalis et spiritualis, genitus ex ingenito, in homine Deus, in morte vila vera, e ev Maria et ez Deo, primum patibilis, et iunc impatibilis, Jesus Christus Dominus noster. Et he ires sententie in eadem ad Ephesios Epistola adhuc reperiuntur. Pergit porro B. "Theodoretus. "To? avro) éx ríe "ps TpaA- AuavoUs "EsrtoroMje. Ejusdem ex Epistola ad Trallianos. Kodol6nre odv, 0rav «opis '1]c00 Xpiaro0 vuty NN) Tis, ToU ék yévovs Aaffib, roU éc Mapas, 0s àN0ds éyeviifn, éaryé ve kal éxiev aids, éuy0n éri Tovr(ov YIovdrov, éeravpdit&y xal améÜave, BXemóvrov Tdv émvyeiv, kai émovpaviov, kal
&arraxÜoviev. Obturate aures vestras quando quispiam. vobis
loquitur sine Jesu Christo, qui esi ev genere David, qui em Maria, qui vere natus est, veré comedit et bibit, qui sub Pontio Pilato passus est, crucifizyus et mortuus, videntibus colestibus, terrestribus et inferis. lec omnia uno loco ex tribus S. Ignatii Epistolis B. Theodoretus adversus sui temporis hereticos excerpsit atque congessit. Idem albi rursus, Dialog. Inconfus. p. 86.9 'Toó dwí(ov 'lyvaríov "Emwkómov "Avrioyelas iab juáprvpos ék Tfjs Trpüs Zipipvalovs "Ert roNijs.
: ^ De varia leetione vid. Coteler. et » Vol. iv. 127, 8. ed. Schulz. alios ad loc, )
^E VETERUM TESTIMONIIS. 77
S. Ignatii Antiocheni Episcopi et martyris e» Epistola ad Smyrneos. "Er yàp kal uerà v àvácvaaw 6v capri abràv oi6a. kal Trio TeUc Ovra" kal óre vrpós roUs "Trepi lérpov 5jABev, éjq avrois, Xdfere, NyuXadnjoaré ue, kal (Sere Ort ovk cipi Sauuóvtov dajuvrov: kal eUÜ)s ajro0 rjravro, kal émicTevaav. Ego enim, post resurrectionem. ipsum in carne scio et credo esse: ei quando ad eos qui cum Peíro erant venit, dixil eis, Accipite, palpate me, el videle, quia non sum demonium in- corporeum, | E statim ipsum tetigerunt el. crediderunt. | 'Tob a/ToU é js asrís "EmwroN)s. Ejusdem ex eadem Epistola: Merá 88 rjv. dváoraatw kal cvvépanye kal evvémiev ajrois, às capiuce kai vvevparucds )vopévos và Ilerpé. Post resur- rectionem. autem. una cum eis et. comedit et. bibit, tanquam carnaliter et spiritualiter unitus Patri. Et rursus. Dial. im- patib. p. 154.» To dwyiov "Iqvaríov "Exriokórrov ' Avrtoyeías kal jáprupos, éc rs Trpós 2iuvpvalovs "EsrioroNjs. S. Ignatii Dipiscopi Antiocheni et Martyris, e». Epistola ad. Smyrneos. "Evxapuo'r(as kai arpoadopás oU dmobéyovrat, Ou T0 wr) óioNo- yelv c)v exapua rav aápra eiva, ToU Xwrüpos cuv Incoó Xpua ro) rjv omép róv ápapridv (jv raDo)cax, 1v xpo oru ó marijp jyeipev. Eucharistias et oblationes nom admittunt, quod mon confiteantur Eucharistiam carnem esse Salvatoris nostri Jesu Christi, que pro peccatis nostris passa est, quam Pater benignitate sua suscitavit.
Secundus hujus smouli testis est Gelasius, qui eirca annum 2. Gela-
499 Pontifex Romanus creatus, circa 496 defunctus est. Is 5* enim in fine Libri De duabus naturis in Christo jam tandem a Pontificiis agniti et recepti, Catholicorum testimonia Magis- trorum subjiciens, a nostro pariter ac B. 'l'heodoretus orditur. Ignatii Episcopi e Martyris Antiocheni ex Epistola ad Ephe- sios. Umus medicus est, carnalis et spiritualis, factus et non factus, in homine Deus, in morte vita eterna, ev Maria et ez Deo, primum passibilis et tunc impassibilis, Dominus noster Jesus Christus. Et post pauca. Singuli, inquit, viri com- muniter omnes ez gratia ex nomine convenite in unam fidem, et in uno Jesu Christo, secundum carnem ex genere David, filio hominis, ef filio Dei.
Observandum autem est duos hujus sevi testes, ''heodore- Duorum tum et Gelasium, non tantummodo pro seipsis loqui, sedium
testium ? Ib. p. 231. - ^ In Bibloth, Col, V. iii. 671. suctoritas
78 ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
latius ex- totius quinti seculi judieium nobis representare; auctori-
tendi" tstom seilicet Tenatianorum tune temporis inter ommes tum
Catholicos tum Hiereticos ratam et fixam fuisse. Nam ut ex
Socrate et Sozomeno, 'Theodoreto et Leontio aliisque constat ;
Hieretiei qui ad finem svi quarti antiquorum Petrum con-
sensui acquiescere recusarunt, quinto statim et sequentibus,
eos Patres tanquam arbitros admiserunt, qui ante divisionem,
sive exortum cujuslibet hszreseos scripserant: unde tales
Catalogi, quales apud 'Theodoretum et Gelasium reperiuntur,
confecti sunt. De qua re postea erit nobis disserendum
Theodoreii latius. In his igitur Theodoreti Dialogis Orthodoxus senten-
. .. tam promit Catholicorum, ut Eranistes Hireticorum illius
svi Cum autem Orthodoxus ex Scripturis copiosius dispu-
tasset, quserit Eranistes quid antiqui Ecclesi: Doctores sen-
serint, celebres scilicet et. indubitati: negat enim se recep-
turum d»Opas áo*povs d) auduóXovs, obscuros aut ambiguos :
Interrogat igitur Orthodoxus, an Athanasium, Gregorium,
Ambrosium, Flavianum, Joannem Chrysostomum pro talibus
habeat; admittit hos omnes, et ipsorum testimonia Eranistes ;
tum vero Ignatium, lrensum, Hippolytum, et Methodium,
aliosque se producturum asserit; valde cupienti mihi etiam
hec testimonia propones, inquit Hsereticorum nomine Era-
nistes. Atque ita demum prolixum satis Catalogum anti-
quorum Patrum texit Orthodoxus ex parte Catholicorum, et
tanquam T5Xavyée Tpócc7rov septem longiusculas sententias
ex tribus Ignatii nostri Epistolis excerptas reliquis preponit.
Adversus hzo testimonia ne hiscere quidem se potuisse fatetur.
Eranistes. Unde liquet et Orthodoxum et Éranistem, hoc
est, tum Catholieos tum Hreticos illius xvi, Epistolas
Ignatii, quas defendimus, pro veris et indubitatis Episcopi Antiocheni seriptis habuisse.
Sexti S»- — Sexti scculi primus testis S. Ephraemius ex Comite Orien-
E Eph. His Patriarcha Theopolitanus, ut loquitur Photius, id est,
iom An Antiochenus; cui Episcopatui circa annum 526 admotus
' est. Hie enim in libro de Sacris ÀÁntiochime Legibus, (ut
loquitur Interpres Photianus,) de articuli Graeci usu. adversus
Severianos disputans, primo S. Scripture, dein SS. Patrum
testimoniis utitur, et inter eos, ut fieri solebat, S. Ignatium
primum nominat, Kai ó 8cojópos 96 'Lyvários kai páprvus,
. Zuvpvaíois émioTéXNov, opolos kéypiyras TQ dpÜpg. — Etiam
B VETERUM TESTIMONIIS. 79
Ignatius, vir divinus et martyr, Epistolam ad Smyrneos scri- bens, similiter articulo utitur, Photius. Biblioth. num. coxxix. Loca qu: ex ea Epistola excerpserat S. Ephraemius, omisit Epitomator Photius; erant autem hoc ut arbitror. | Ao£áto ,"IgeoÜv Xpuaróv Tóv Ocóv, glorifico Jesum Christum Deum ; et, rávra vropévo, avro ue éyDvvapoÜvros oU reNelov dvÜpa- srov tyevouéyov. Omnia. sustineo, ipso me fortificante qui per- fectus homo factus est. Licet enim articulus To) ad vyivopévov potius referatur, quam. dvÜpcvrov, alium. tamen in hae Epi- stola locum, opinor, respicere non potuit. Sed et idem S. Ephraemius in Epistola ad Zenobium quendam Scholas- ticum. et Acephalum, probavit articulos naturis Christi adhi- bitos non inferre divisionem unitatis, "Ec re vv EvUayyeXucóv Qovóv, kal éc àv ' AarocroNucdv, kat 0») kai éc vv uakapiav mraTépov djpdv, "levaríov o0 Ücodópov, 'lovA(ov, xai ' Aava- cíou iai l'onyopeiev kai BactNelov, tum ex Evangelicis, tum ex "Apostolicis verbis, aique eliam ex beatis Paíribus nosíris, Ignotio Deifero, Julio, Athanasio, Gregoriis, et Basilio. Pho- tius ibidem.
Secundus hujus svi testis est Gildas Badonicus ex Britan- 2. Gildas nia nostra, qui anno 564 Epistolam scripsit de excidió Bri. P»donieum tannim, in qua hsc habet! * Quis vestrum, ut S. Martyr Ignatius, Antiochie urbis Episcopus, post admirabiles in Christo actus, ob testimonium ejus, leonum molis Rom:e con- fractus est? Cujus verba, cum ad passionem duceretur, audientes, (si quando vultus vestri rubore suffusi sunt,)) non solum in comparatione ejus vos non putabitis sacerdotes, sed ne mediocres quidem Christianos esse. Ait enim in Epistola quam ad Romanam Ecclesiam misit, 4. Syria usque Romam cum bestüs terra marique depugno, die ei nocte conmnemus et colligatus decem leopardis, militibus, dico, ad custodiam datis, A qui ez beneficiis nostris seviores fiunt, — Sed ego eorum nequi- . düs magis erudior; nec tamen im hoc justificatus sum. O salutares bestias, que preparantur mihi! Quando venient? quando emittentur ? quando eis frui licebit carnibus meis? quas ego exopio acriores parari, eb iénvitabo ad devorationem mei, et deprecabor ne forte (ut. in-nonnullis fecerunt) timeant attin-
* Epist. Gilde, apud Gale. Seript. textum exhibet. Pearsonus. '"Tran- xv. p. 27. Gallandi Biblioth. xii. 211. — seribit vero Gildas Ruffinianam Ver- ed. Stephenson, Lond. 1838. p.83. sionem Eusebii.
Quibus omnibus aecuratiorem auctoris
8. Jovius Monachus.
4. Leon- tius Byzan- tinus.
80 . ARGUMENTA PRO S. IGNATIO
gere corpus meum; quinimo si cunctabuntur, ego vim. faciam,
ego me ingeram. | Date queso veniam ; ego novi quid expediat
mihi: munc incipio esse Christi discipulus. ^Facessat invidia vel humani affectus, vel nequitie spiritualis, ut Jesum Christum merear adipisci. gnes, cruces, bestie, dispersiones ossium, discerptionesque membrorum, ac totius corporis pene, et omnia in me unum supplicia diaboli arte quesita compleantur, dum- modo Jesum, Christum merear adipisci. .. .. Christianus non mediocris sed perfectus, Sacerdos non vilis sed summus, Martyr non segnis sed precipuus, dixit, Nunc incipio esse Christi discipulus."
Tertius hujus szeculi testis est Jovius Monachus, qui adver- sus Severum scripsit. Is enim in Opere de Incarnatione, eujus excerpta nobis Photius tradidit, Biblioth. num. cexxii. hzc habuit. doi yàp 0 0coóópos 'lryvártos voía, Xa8etv vv àp- xovra vo aivos rovrov, rjv srapÜeviav Mapas, Trjv aX vo0 Kupíov, kal T)v eravpeciw. Nam tria Divinus Ignatius seculi hujus principem latuisse. commemorat, Virginitatem Marie, conceptionem Domini, el. erucifivionem 5. Quibus ver- bis ea quie in Epistola ad Ephesios reperiuntur expressit.
Quartus ejusdem seculi testis ad finem jam vergentis est Leontius Byzantinus, l de Sectis Act. iii "Exyévovro à ép TOUs xpóvows ToÜs dwrÓ ijs "yevvijsees ToU XpioToD uéypu Tij flaciXelas Kovoravrivov 9164c&aXov kal srarépes otóe* "Invá- Ti0$ 0 Geodópos, Etpyvatos, '"lovovivos PiXóco$os kai Máp- vus, Kos. kat "larmróAvros "Esmríokoro, "Pons, Awvicuos ó "Apeorranyírgs, Me068tos "Exria osos Ilorápev, Vpomyópios ó Gavparovpyós, IIérpos ó "AXc£avOpeias 'Enriokoros kal Máp- Tuc. Ceterum temporibus illis, que a Christi nativitate usque ad imperium. Constantini numerantur, hi. doctores et Patres exstiterunt, Ignatius Theophorus, Ireneus, Justinus Philosophus et Martyr, Clemens et Hippolytus Episcopi Romani, Dionysius Areopagita, Methodius Episcopus Patarensis, Gregorius Mira- culorum Effector, Petrus Alexandrinus Episcopus et. Martyr. Doetorem autem et patrem Ignatium Theophorum nominat propter doctrinam Apostolieum quam ejus Epistole conti- nebant, quz toties adversus Hxereticos laudabantur. "ToUrovs
&mayras oí per ajroUs yevópevas aipécews Oéovrat. — Hos
* Apud Phot. p. 622. ed. Heeschel. * In Galland. Biblioth. xii. 633. 612.
o RmRÁEN
E VETERUM. TESTIMONIIS, 81 omnes (inquit) sequute deinceps luereses vecipiunt. .Propo- nebant igitur Ignatii Epistolas Catholici, tanquam Doctoris et Patris scripta; recipiebant Hizretici omnes post ipsum exorti. .Ab omnibus igitur agnoscebantur Epistole, quas ' defendimus, tum Catholicis tum H:ereticis. Hoc adeo diser- tum.est de sexti seculi sententia testimonium, ut necesse non sit Joannem Rhetorem laudare, qui sub Mauritio scrip- sit, Tóre kai '"lyvámios Ó Üeowréoioe émeió:n ye, es éflobXero, TáQov rds vOv Ünpiev écxnkds vaccépas év rà Tis Pops ap- duOedrpp". Tunc etiam Ignatius divinus, postquam, ut ipse voluit, in amphitheatro Romano, ferarum ventres pro sepulchro habuisset, eic.: licet iud, «w£ voluit, ad Epistolam, quam scripsit Ignatius ad Romanos, haud dubie referatur; aut Anastasium priorem, Antiochie Patriarcham ", libro.de Rec- 6. Anasta- . tis Veritatis dogmatibus, in Bibliotheca Collegii nostri Can- iA tabrigicee MS^, quem in exilio sub Justino seripsit; ubi hbris omnibus destitutus, de Christo ex Ignatio nostro locutus est,
ut potuit, eum Epistolas ad manum non haberet, uop$rjv 9oj-
Aov nudieouévov, tva, xá0g Geós dv Tv Gpyovra voÜ aidvos
rovrov, forma servi indutum, ut Deus existens lateret 1 principem :
hujus seculi,
Non longe ab initio septimi szeculi alius Anastasius Mona- Sepmi chus, Sinaita, et Catholicorum et Hreticorum ejusdem svi L ed ita- in agnoscendo. Ignatio nostro consensum innuit. Libro enim ss Mona- quem *O8yyóv nominavitY, inter testimonia quz tunc tem- poris "heodosiani et Gaianite ex Patribus adducebant, hoc ToU drylov" Iyvaríov " Emrto córrov' Avrtoyeías, S. Ignatii Episcopi Antiochie, habet, "Edcare pugsyriv sjevéoOas o0 srá8'ovs ^00 Geoü uov. Sinite me émitari passionem Dei mei, ex Epistola" scilicet.ad Romanos. . Ejusdem seculi secundus testis, et quidem locupletissimus, est Antiochus sub Heraclio Mona- 2. Antio- chus Palsestinus, qui ad Eustathium scripsit cirea annum uS ae :620, eique Homilias suas dedicavit. Quarum oxxiv., qui
5. Joannes hetor,
'* Ex Evagrii Hist, Eccl. i. c. 16.
* Nuné vero constat, et Anastasium Antiochenum, et 'eomianeum ejus S. Gregorium P. R. inter sincerarum Epi- stolarum testes jure adeiri. Vid. Append. ad.hoc cap.
. * Exstatadhue ineditus Gra»eus Ana- stasii textus in Biblioth. Coll. Trin. Cantab. prout in:tempore Pearsoni. Latinam Versionem edidit Steuartius in Auetario Canisii, Lect. Antiq. Vid.
PEARS, VINDIQ.
' om, i. 453. ed. Basnag.
Y Editus esb hic liber inter Jac.
' Gretseri Opera, tomo xiv. ed. Ratisbon.
1784-41. Yid. P.ii. p. 97. Deloco Anastasii vide ed. Jacobson. 390. not. 3.
z Wdidit Fronto Duezeus in Áucta- rio Biblioth. Patr..Paris. 1624, ''om.i. cum Versione, quam prius vulgaverat Tilmannus. Deinde editus est in Bibl. Pair. Paris, 1644, Vid. tom. xii. p. 218.
a.
82 ARGUMENTA PRO S, IGNATIO
agit de Veneratione Sacerdotibus prestanda, hwoe nobis e S. Ignatio decerpta tradit. 'O 6eo$ópos 'lryvários értoTéNAet, Aéyov, à 'Exsrtakórq T pocéyere, tva kal ó Ges vuiv. 'Avri- Ayuxov éyà Tü vmoraccouévo (lege r&v vroraccopévov, ne cum Tilmanno Interprete ita reddas, recreor in Episcopo qui mihi subrogatus est,) "Esrwakóme, pea fjurépots ve kai Quaó- vois* uer avrGv po, à uépos «jévovre &yew éy Oed. — Ignatius Theophorus per Egistolaum dicit, Episcopo attendite, ul et Deus vobis. Anima mea pro iis qui Episcopo, presbyteris, et diaconis amorem gerunt: cum illis portionem habere mihi in, Deo contin- gat. Ese autem in Epistola ad Polycarpum exstant, c. 6. Kai av0:, Máprvs pow, é» Oé8epas, ór& dmrà capkós. àvÜpo- vrívus oo &yvov: T0 68 qrveüua, éi)pvaaev Xéyov ráSe, Xcpls o0 "Emrtokóov.uóey vrowtre, Et vursus, Testis mihi, in quo vinctus swm, quod ex carne humana non noverim: Spiritus autem gedicavit, ec dicens, Sine Episcopo nihil facite. Que totidem syllabis m Epistola ad Philadelphenses leguntur, c. 7. Xp) obv àvev ToU "Emrioxómov puj6ev srpáccew 1e. — Oportet itur nos nihil sine Episcopo facere, Ex Epistola ad 'Tvallianos, c. 2. "Osrov yàp àv davij '"Emíokomos, éxet T0 mXiÜos ro" dozrep mov dv óvouacQ7 X piaós ' Ioobs, eh 7) kaDoXue) Ew- ioa émiovvárerau. | Ubi enim conspicietur adesse Episcopus, ibà multitudo sit : ut ubi nominatur Christus Jesus, ibi Catho- lica Ecclesia cogitur, Ex Wpistola ad Smyrnseos, c. 8. Ovx é£óv oiv écviv. qcpls ToO "Emiowórov obre Baoítew (1. Barrí- Cw ex MS» Oxoniensi) oUre dryámrv "roti" aXX. 0 àv éketvos Ooktjdo1, Tobro xal v Oe ápeoróv. Non igitur licel. sine Jipiscopo vel baptizare, vel agapen facere: sed quod ille proba- verit, hoc et Deo acceptum, Ex eadem, ib. 'O róv "Ezríoxorrov Tuuv, rà roU Geo0 riuGTav 0 XdÉpa "Emriokómov vt erpác- cov TQ Oi4/80Xq Xarpevei, Qui Episcopum honorat, a Deo honoratur. Qui clam Episcopo aliquid facit, diabolum. colit, Ex eadem, c. 9. 'Avaykatov 66 dart bmorácccoÜat, koi qrpeo9vrepío, ce '"AsrooTüNois "lgooD XpiaToD, Tis éXrr(Gos qv, . . .. Karà srávra vpórrov arci dpéokew oU yàp. Bpo- párov kai ropdraov eioiv 6.dkovoi, GXXà. " EateNgatas Geot o«r5- pérau' Béov odv éaw airo)s QuNdcccoÜat Tà éyivuara ds mp: poles srávres évrpemécÜcocav ro)s Ouwóvovs d 'Inoobv Xpia- vóv, kal vàv " Emrlaorrov de róv 7raépa, vo) 8e erpeofjvrépovs cs cvvéOpiov OcoD, kal ds Beoguóv ' AgroorÓNawv" «pls roUrcv
E VETERUM TESTIMONIIS. ' 88
"ExiMjoía, o0 &aXeirat, — Necesse igitur est. (non, Episcopo subjecti ut sint. eliam presbyteri, ut et. Apostoli Jesu, Christo, uti pessime transtulit 'Tilmannus, sed) subjici etiam presby- terio, ut Apostolis Jesu Christi, qui est. spes nostra . . . .'omnà modo omnibus placere. Non enim sunt esculentorum et pocu- lentorum ministri, sed Ecclesie Dei servi. | Oportet igitur eos vitare crimina perinde ac ignem. — Similiter et omnes reverean- '* tur. Diaconos, ut Jesum. Christum, et. Episcopum wt Patrem, presbyteros autem ut. concilium Dei, et vinculum Apostolorum. Sine his Ecclesia non vocatur, Ex eadem*. Lacuna autem apud Antiochum facile suppletur ex Ignatio.
Circa medium hujus evi priecipue claruit Maximus Abbas, 3. Maxi- Confessor et Martyr, qui Epistolam ad Romanos agnoscit, "'"9^bbas. eamque statim ante martyrium scriptam confitetur; licet ea sententia de scriptis Ignatii a tota Ecclesia recepta ipsius sen- tentite de Areopagiticis plane repugnaret, eumque ad miras angustias, et effugia tanto Viro prorsus indigna redigeret. Nune enim Ignatium Martyrem facit ante Domitianum: quod si verum esset, objectio Dionysianis facta prorsus eva- nesceret, Sed eum omnes scirent eum sub Trajano Marty- rium subiisse, agnosceretque ipse scriptas fuisse sub Onesimo "Timothei successore, eum Dionysiana Timotheo dedicata sint; respondit, ut potuit, primo, verba Ignatii non fuisse ab ipso Dionysio scripta, sed. ab aliquo studioso postea inserta; secun- do, quia hoc gratis dictum esse videatur, verba illa, mor meus erucifivus esi, swpius fuisse ab Ignatio tum in sermone tum in scriptis usurpata hariolatur, Dionysiumque non ad has Epistolas sed ad alia scripta respexisse, et rationem qualem qualem addit. "Tejpiov 86 vÓ pw) wpoaketa 0a, Updde, € vict, Tovréct "Popualots, GNN. dmNGs, Updoeu 06 kai ó Octos
. Tyvdrios. — Hujus vei indicium esse, quod apud Dionysium non addantur illi. ad. quos scribit Ignatius, scilicet Romani ; sed simpliciter dictum sit, Scribit autem divinus Ignatius. Aperte igitur testatur Maximus, etiam cum ea confessione nimium premeretur, S. Ignatium Epistolas quas habemus sub Onesimo scripsisse, et verba illa, 4mor meus crucifivus est, im Hpi- stola ad Romanos genuina fuisse scripta. Idem in Locis Communibus? hze ex Ignatio excerpit. "TéXeus vres TéNeta
* Imo, ex Épist, ad Trallenses, c. 2. * Maximi Locos Communes inter Vid. Append. ad hoe Caput. . emtera ejusdem Opera edidit, post
a 9
4. 'Theodo- rus Pres- bytor.
Horum lestium utilitas, ex conirover- sia Lune temporis agitata.
84 ' ARGUMENTA PRO S, IGNATIO
$poveire, 0éNovawv vyàp Üutv c0 vrpdrrew, Geós érowuos eis TÓ qapéyew. — Qui perfecti estis perfecta. sapite : volentibus enim vobis bene agere Deus paratus est prebere, ex Epistola à ad Smyrnzeos.-
Huie adjungo TPheodorum Presbyterum, Photio in primo Codiee Bibliotheez .suze memoratum, quoniam eum fuisse Theodorum Raithu Maximi synchronum suspicor : qui Librum singularem ex professo composuit, quo ostendere. conatus est, licet infeliciter sine dubio, ut et Maximus, germanum esse S.Dionysü Areopagitz: opus, et Árgumentis in contrarium allatis prout potuit respondit, quorum unum, teste Photio, lioe erat. IIós uépwoyras 3s ToU. 0cooópov "lyvoriov 'Esrvo 0s 3) BíBXos ;. ó uév yàp Atoviatos rois Tv ! AqroaTüNev évi)kuace xpóvots, "lryvários 08 émri Tpaiavoü rov 6d uaprvplov TjÜNjaev d'ydva, 0s aL zrpó BpaxD ijs TeNevrije rabrqv. Ear TOM)v, js » Bü8Xos wwmuoveie, qpádew — Quomodo Divini Ignatii Epi- stolam Liber ille citat? | Dionysius .enim Apostolorum. tempo- vibus floruit, Ignatius autem. sub Trajano Martyrii certamen certavit, et paulo ante mortem hanc Epistolam, quam, liber ille citat, conscripsit. - .
He autem e Maximo et Theodoro deprompta non sunt duorum tantum hominum nuda testimonia, sed ejusdem sceculi.communia suffragia. Cum enim priori zvo Howretici auctoritatem Dionysii urgerent, quie quidem nunc a Catholicis rejiceretur, nune reciperetur: hoc demum szoulo inter ipsos Catholicos acriter disputatum est, an ea Opera essent ipsi Areopagite tribuenda? Qui negabant, hoc inter. alia argu- mento utebantur;. Auctorem Libri de Divinis nominibus citasse Epistolam Ignatii ad Romanos, hanc autem Epistolam sub Trajano paulo ante mortem Martyris scriptam fuisse: eum igitur qui hane citavit non fuissé Areopagitam qui cum Apostolis vixit et sub Domitiano mortuus.est. Quiàsserebant, fatebantur Ignatii Epistolam paulo ante mortem ad.Romanos scriptam fuisse, et ad incitas redacti, mira effugia commini- scebantur.